ถือโอกาศปั๊มกระทูเลยนะ ... หุหุ

เนื่องจากว่าเซิฟเวอร์มานขัดข้อง เลยมาเล่าก่อนเวลาซักชม.นึงละกัน

เรื่องมันมียู่ว่า....

     ในเย็นวันหนึ่ง...ขณะที่ผมกำลังตีหาหมวกดุ๊กกี้อันที่ 3 อยู่นั้น ผมรู้สึกเกิดเบื่อหน่ายหน้าดุ๊กกี้ขึ้นมา
ผมก็เลยไปตีไผ่แก้เซ็ง (ขณะนั้นLV17) แต่เมือไปตีแล้วก็ยังไม่หายเซ็ง (แล้วจะบอกมาทำ....อะไร)
ผม...เลยลองไปสำรวจแมพของแชป 1[LV19] (ตอนนั้นหาบอร์ดที่แจกแผนที่แชป 1 ไม่เจอ) ปรากฏว่าดันไปโผล่ที่ป่าพิกม่า
ซึ่งช่วงนั้นไม่ค่อยจะมีคนไปเยี่ยมเยียน เพราะยังเป็นคาเดทอ่อนๆอยู่  ผมก็เดินไปเรื่อยๆจนไปสะดุดเข้ากับพิกม่าตัวนึง
แล้วผมก็นึกออกว่ามันดรอปหมวกเขาพิกม่าด้วยนี่นา!! ด้วยความที่เป็นคน จึงยังมีกิเลสซึ่งทำให้ผมเข้าไปซัดกะพิกม่าตัวนั้นอย่างเมามัน
แน่นอนว่าตอนนั้นผมยังไม่รู้ว่าไอ่พิกม่าตาตี่ตัวนี้มันเลเวลเท่าใด ผมจึงยัดสกิลสู้ยิบตา ทำให้เลือดผมลดไป1/4
ตอนแรกผมก็ยังพอสู้ไหว โดนทีละ 10-20 เอาวะ เพื่อเขาพิกม่า
แต่ไม่รู้เหตุใด ผมจึงซวยขนาดหนัก โดนพิกม่าเห็นจุดตาย (ไม่รู้นะว่าจุดไหน) โป๊ะเช๊ะที 50ก่าๆ ปั๊ม"หญ้า" ไม่ทัน ดับอนาถ นอนวัดพื้นคาที่
      หลังจากไปนอนวัดพื้นว่ามันนุ่มสบายขนาดไหน ผมก็เลยเอาขยะจากป่าไผ่ไปขาย แล้วก็เหลือบมองตังตัวเอง อืม...มีอยู่40kกว่าๆ
เลยลองคิดคำนวณดู แล้วก็ซื้อยาสมานแผลปายซ้า 200 ขวด เผื่อกันเหนียว
      และเมื่อมาถึงป่าพิกม่าอันแสนจะ...ความรู้สึกมันยังไงหว่า มานจึ๊กกะดึ๋ยยังไงบอกไม่ถูก ผมก็มองหาพิกม่าตัวเดิม แล้วก็...มองไม่เห็นมัน เลยไปตีตัวอื่นเเทน ตอนนั้นผมมีความตั้งใจอันเต็มเปี่ยมว่าจะหาเขาพิกม่าให้จงได้ และจะไม่ไปไหนเด็ดขาด ก็เลยมองหาพิกม่าตี
-ปายเรื่อยๆ  ตีไปตีมาก็เวลอัพ พอเวล 20 ผมก็ยังตีพิกม่าต่อ
      รู้สึกว่าผมจะอยู่อย่างนี้มา 3-4 วันจนเวล23 มั๊ง ช่วงนั้นยาEXP*2 กับ *1.5 มันใช้พร้อมกันได้พอดีเลยไปซื้อมาใช้ แต่พอมาคิดๆดูแล้วก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับพิกม่าเลยนี่หว่า แต่ทำไงได้ ก็ซื้อไปแล้ว -*- ผมเลยกดใช้ซะ ปรากฏว่าขึ้นไวเปงจรวด
       ผมใช้ไป 5 วันมั๊ง มันก็หมด ตอนนั้นก็เวล 28 ได้ละมั๊ง คราวนี้มานเริ่มขึ้นยากแล้วครับ จาก 0.4-0.5 มานกลายเป็น0.2-0.3 ลดลงไปเยอะมากมาย แต่ว่าก็คิดอยู่ในใจ...ทำไมเขาพิกม่าไม่ตกซักทีฟะ!
      ช่วงวันที่ 6-17 นี่รู้สึกว่าผมจะเตร็ดเตร่อยุ่ระหว่างป่าพิกม่า เขาวงกต(แมพเห็ด) แล้วก็แมพวุ้นแก่ แต่ว่าอยู่พิกม่านานสุด คือแมพพิกม่าประมาณ 2ชม.ครึ่ง แมพอื่นอยู่ไม่เกินวันละ ครึ่งชม.
      หลังจากมาได้เกินครึ่งทาง...ผมก็เริ่มจะลืมไปแล้วว่าความรู้สึกตั้งใจอันเต็มเปี่ยมในตอนแรก...มันหายไปไหนแล้วหว่า แต่ผมยังไม่คิดอะไรมากมาย คิดแค่ว่าตีไปเรื่อยๆมันคงดรอปครับ ก็เลยอยู่อย่างนี้ตั้งแวนที่ 18-28
      หลังจากผ่านไป 28 วัน ผมก็ได้เปลี่ยนอาชีพตอนเวล 33 (เวล 33 มาตั้งแต่วันที่ 23-25 แล้วมั๊งรู้สึก) แต่ว่าวันที่ 28 รู้สึกจะเวล 34 แล้ว พิกม่าเริ่มให้ตัวละ 0.03-0.04 แล้ว
        พอมาถึงวันที่ 29 ผมก็ยังตีมันต่อไปจนถึงวันนี้ ตอนนี้เวล 35 แล้วครับ(ช่วงนี้พาเพื่อนไปปั่นเวลที่ถ้ำผลึกด้วยก็เลยขึ้นไว)

       ประสบการณ์ตีพิกม่า 31 วันนั้น ทำให้ผมได้เพื่อนมากมาย แต่ละคนที่ผมรู้จักก็มาล่าเขาพิกม่าด้วยกันทั้งนั้น จะมีแค่บางคนที่มันมาเก็บเวลแล้วฟลุ๊คได้เขาพิกม่าไปซะงั้น แล้วก็ทำให้ผมแต่งเพลงได้เพลงนึงด้วยล่ะเออ...อยากฟังแมะ เอาเนื้อไปก่อน มีท่อนเดียว
~♪~ แพะมันร้องแบ๊ะๆ โดนตีหัวแบะมันก็ร้องแบ๊ะๆ ~♪~ เป็นงัยเพราะมั๊ย
       ขอขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจผมมาตลอด

สำหรับคุณนาราคุที่อยากรู้สถิติของผม
ตีแพะเฉลี่ยวันละ : 3 ชม.
ฆ่าไปทั้งหมดเฉลี่ยวันละ : 300 ตัว (บางวันอาจถึง 500 ตัว 250 คือขั้นต่ำ)
จำนวนร๊อคที่ฆ่าไป : ประมาณ 400-500 ตัว
จำนวนกว่างที่ฆ่าไป : ประมาณ 200 ตัว
จำนวนขนนุ่มที่ได้ : ประมาณ 7500 อัน
จำนวนหนังสัตว์ : ประมาณ 4000 อัน
จำนวนเขาแพะ : ประมาณ 6500 อัน
จำนวนลูกธนู : ประมาณ 9000 อัน
จำนวนเขาพิกม่าที่ได้ : 0...
จำนวนตัวละครที่ใช้ล่า : 1
จำนวนขนแข็งที่ได้ : ประมาณ 1000 อัน
จำนวนของสวมใส่ที่ได้รับ : 1 (เสื้อกั๊ก ตกจากร๊อค)
จำนวนเลเวลอัพทั้งหมดจากการตีพิกม่า 31 วัน : 16 LV

ผมก็หนึ่งในผู้ล่าเขาพิกม่า แต่ว่าเลิกหาตอนที่ได้เขาแพะครบ 3000 อัน

ได้เจอน็อตก็กะแม็พพิกม่านี่แหละ 5 5 5

ก็เลยเป็นเพื่อนกันมาถึงตอนนี้

ไม่ได้เขาพิกม่าไม่เป็นไร  ได้เพื่อนดี ๆ มาแทนไม่เสียหายคับ ...

จะว่าไป  ได้กำไรมากกว่าด้วยซ้ำ ...

น่าสงสารจัง
เเต่ว่าน่าจามีเงินรับเข้าเเล้วนิ

มันไม่ภูมิใจ(+ไม่สะใจ)ครับถ้าไม่ได้ล่าเอง

ว่าแต่กระทู้ได้ปักหมุดด้วย!! รู้สึกดีจายบอกม่ายถูก

หุหุ เปงพยาน ว่า เขาขยันจริง คับ = ="

เอิ้กๆๆๆ

ได้เขาพิกม่าแล้ววววววววววววววววว!!!!!!

ตีหน้าป้อม 10 นาทีมันดรอปซะงั้น
ทีกุตีที่ป่าเดือนนึงเจือกไม่ดรอป -*- ตูล่ะงง(เหมือนว่าที่เราบ้าตีพิกม่าในป่าไปมันแทบจะไร้ความหมาย)

มีรูปยืนยัน แน่นอน


ไม่รู้ตัวเลยนะเนี่ย!!


เป็นงัยล่ะ เห็นมั๊ย! บอกแล้วว่าอย่าถอย ท้อได้ เบื่อได้ แต่อย่าเลิกล้มความพยายามเป็นอันขาด


สุดท้ายนี้หวังว่าทุกคนคงจะเห็นกันแล้วนะครับว่าคำว่า"พยายาม" มันเป็นสิ่งที่มหัศจรรย์แค่ไหน