[Fiction]-DENGAIA- เด็นไกอา ศึกศาสตราสะท้านภพ

บทที่1 จุดเริ่มต้นแห่งโชคชะตา

บนทุ่งหญ้าเขียวขจีที่ทอดยาวผ่านไปสุดลูกหูลูกตา มีสายลมโบกพัดพาเบาๆพอให้ต้นหญ้าไหวเอน และมีแสงแดดอ่อนๆที่สาดแสงส่องลงมากระทบใบหญ้าให้เป็นประกายระยิบระยับ ราวกับห้วงสรวงสวรรค์ก็ไม่ปาน

“เฮ้~ ไปเล่นกันเถอะ!”

เป็นเสียงเรียกของเด็กผู้ชายที่ตัวโตกว่า ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง หน้าตาเปื้อนไปด้วยโคลนมอมแมม ตะโกนเรียกหาอยู่ แต่ทันทีที่เอื้อมมือออกไป ทุกสิ่งกลับพลันมืดมิดไปในทันที..

แสงสว่างเล็ดลอดผ่านเข้ามาในดวงตา “อือ.. ฝันอีกแล้วหรอ..” สาวน้อยผมสั้นหน้าตาน่ารัก พูดกับตัวเองเบาๆ พร้อมกับค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา

เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำ หันหน้ามองกระจก พร้อมพูดกับตัวเองว่า “ชั้นยังอยากเที่ยวเล่นเหมือนเด็กสาวทั่วๆไปอยู่นะ ทำไม.. ทำไมท่านแม่ต้องมาป่วยเอาตอนนี้ด้วย ชั้นยังไม่พร้อมเลย” เธอทำหน้าซึมๆ

หลังเธออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็มีเสียงเคาะที่ประตูห้องนอนเบาๆ “ก๊อก ก๊อก ก๊อก..ก”

“ท่านเซเรน.. ท่านเซเรน ตื่นรึยังเจ้าคะ” เสียงของป้าแม่บ้านที่แสนจะคุ้นเคยเรียกหา

“ค่า~ ไปเดี๋ยวนี้แหล่ะป้า” เซเรนลากเสียงยาวตอบรับพร้อมกับลุกขึ้นไปเปิดประตู

“ไม่ต้องไปแล้วค่ะ พิธีแต่งตั้งผู้พิทักษ์เลื่อนไปเป็นวันพรุ่งนี้แล้ว ท่านแม่กำชับมา ว่าท่านเซเรนอยากทำอะไรก็ให้รีบไปทำซะ เดี๋ยวหลังเป็นผู้พิทักษ์แล้วจะไม่มีโอกาสได้ทำอีก” ป้าแม่บ้านบอกกับเซเรนทันทีที่เธอเปิดประตู

“จริงหรือคะป้า เย้! ดีใจจัง หนูขอเข้าไปในเมืองหน่อยนะ แล้วค่ำๆหนูจะรีบกลับมา บอกทุกคนไม่ต้องรอหนูนะ” เซเรนเดินถอยหลังยิ้มร่า ก่อนโบกมืออำลาแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว

ช่วงเวลาที่แสนสุขกลับหมุนผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับเพียงแค่ฝันหนึ่งตื่นเท่านั้น แสงอาทิตย์อัสดงลาลับขอบฟ้าไปพักใหญ่แล้ว ดวงจันทร์กลับลอยขึ้นมาทำหน้าที่ส่องแสงสว่างจ้าแทนในยามราตรี
เซเรนเดินขยิ่มยิ้มย่องกลับวิหารด้วยความอิ่มเอมใจ พอสาดส่องสายตาไปทางวิหารก็ต้องตกตะลึง เมื่อเห็นแสงไฟสว่างจ้าอยู่กลางวิหาร เซเรนรีบวิ่งหน้าตาตื่นกลับไปในทันที เสียงหัวใจของเธอเต้นถี่ระรัว

เมื่อวิ่งไปถึงวิหาร กลับพบว่าวิหารถูกปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิงสีแดงฉาน มีซากศพมากมายเรียงรายอยู่ตามสองข้างทาง ในเปลวเพลิงนั้นเอง กลับมีเงาของชายผู้หนึ่ง รูปร่างผอมสูง หน้าตาซีดเซียว ผมยาวสีขาวปิดปกคลุมไปทั่วทั้งใบหน้า สวมเสื้อคลุมยาวติดพื้นสีดำทะมึน มองตรงมายังที่เธอ พร้อมกับแสยะยิ้มให้

“แกเป็นใคร ทำแบบนี้ทำไม!?” เซเรนตะโกนถามด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวโกรธ ในดวงตาของเธอคลอไปด้วยน้ำตา

“หึ.. คนที่กำลังจะตายไม่จำเป็นต้องรู้หรอก” ชายลึกลับแสยะยิ้มอีกครั้ง

เซเรนไม่พูดพร่ำทำเพลง ร่ายเวทย์มนต์ด้วยความรวดเร็ว ชั่วพริบตาเปลวเพลิงที่อยู่รายล้อมรอบตัวเธอ ก็มารวมตัวกันเป็นเปลวเพลิงก้อนใหญ่มหึมาราวกับดวงอาทิตย์ย่อมๆก็ไม่ปาน เพียงเซเรนสะบัดมือ เปลวเพลิงก้อนโตก็พุ่งเข้าไปหาชายลึกลับนั่นทันที

“จะสู้กับชั้นด้วยเวทย์สั่วๆแบบนั้นน่ะหรอ? ดูถูกกันเกินไปแล้ว” มันพูดพลางยกมือขึ้นไปข้างหน้า แสงสีดำสาดส่องออกมาจากมือเป็นเส้นตรงราวแสงเลเซอร์ มันทะลวงก้อนเปลวเพลิงและทะลุผ่านร่างของเธอไปอย่างรวดเร็ว

“กรี๊ดดด~ด” เซเรนร้องสุดเสียง ก่อนทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

“นี่น่ะรึผู้สืบทอด แม่ของเธอคงนอนตายตาไม่หลับแน่ หึ..” ชายลึกลับพูดถากถางพร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอ

มันเดินย่างเท้าเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ แล้วค่อยๆยกมือขึ้นช้าๆ พร้อมกับพูดว่า “ลาก่อน..”

“ผั้วะ!!!” เสียงลูกถีบกระทบสีข้าง ชายลึกลับกระเด็นไปไกลกว่าสิบเมตร แต่ก็ยังยันตัวเองยืนเอาไว้ได้อยู่

“กะ..แก แกเป็นใครกัน?” ชายลึกลับถามด้วยสีหน้าเจ็บปวด พลางนึกไม่ถึงว่าจะมีมนุษย์ที่สามารถทำให้ตนเจ็บได้ขนาดนี้

“เป็นผู้ชายซะเปล่า รังแกเด็กผู้หญิง มันไม่เท่หรอกนะพี่ชาย” ชายหนุ่มรูปร่างสูงกำยำ ผมเผ้ากระเซิง แต่ดูหล่อเหลาเอาการพูด พร้อมกับยิ้มย่องอย่างกับว่าตัวเองเป็นพระเอกขี่ม้าขาวก็ไม่ปาน

“แกจะต้องนึกเสียใจที่ทำแบบนี้!!” ชายลึกลับกำสองมือแน่น เปลงแสงสีดำทมิฬไปทั่วทั้งร่างกาย

“เร็ว! พวกเรา.. รีบไปช่วยกันดับไฟที่วิหารกัน~น!” เสียงของชาวบ้านมากมายดังห่างออกไปไม่ไกลนัก

“กรอดดด.. ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ!” มันกัดฟันแน่น ก่อนจะจางหายไปในความมืดมิดของยามราตรี

“ไม่เป็นไรนะ” ชายหนุ่มถามเซเรน พร้อมกับยื่นมือจะไปช่วยพยุงเธอลุกขึ้นมา

เซเรนปัดมือนั้นทิ้ง แหงนมองดูหน้าของชายหนุ่มทั้งน้ำตา

“นายเป็นใคร?” เซเรนถามด้วยความฉงน

“ชิออนไง จำชั้นไม่ได้หรอ แค่เจ็ดปีเองนะ ทำเป็นลืมกันไปได้” ชิออนยิ้มตอบอย่างเป็นมิตร

เซเรนบ่อน้ำตาแตกร้องไห้ขึ้นมาทันที “ทำไมนายไม่มาให้เร็วกว่านี้ ทำไม.. ฮืออ..”

ชิออนไม่เอื่อนเอ่ยใดๆ สีหน้าของเขาเศร้าลงไปอย่างเห็นได้ชัด แสงไฟจากเปลวเพลิงยังคงสว่างจ้ายาวนานในค่ำคืนนี้ และก็คงจะมอดดับไปพร้อมกับเสียงร้องไห้ของเซเรนในวันรุ่งเช้า..