ความทรงจำอันเจ็บปวดที่เก็บซ่อนเอาไว้ในส่วนลึกของสมอง
ในวันนี้ก็ยังนึกไม่ออก ความหวาดกลัวนั่น เสียงกรีดร้องนั่น อะไรกัน...
ฉันทำอะไรลงไป ไม่รุ้สึกตัว ตอนนั้รอบตัวมีแต่ความมืดมิด
รุ้สึกตัวก็ปวดหัวจี๊ด เหมือนมีใครจะมาดึงลูกตาทั้ง2ข้างออกไป
นํ้าตา ที่ไหลอย่างห้ามไม่ได้ ไหลอย่างเลื่อยๆ โดยไม่รุ้ตัว
ความเจ็บปวดที่เเล้นเข้ามาในโซนประสาท ทำให้ยิ่งทรมาร
ทุกคนต่างบอกว่า ฉันปกติดี กระโดดขึ้นบรรไดด้วยซํ้าไป
... ฉันน่ะหรือกระโดดขึ้นบรรได ฉันจำไม่ได้ ตอนนั้น ฉันจำได้แค่ว่า...เหมือนฉันหลับไป
ได้สติก็แค่ครั้งคราว และแต่ละครั้งที่ได้สติ ก็เจ็บปวดเจียนตาย สมองเหมือนถูกบีบอัด
ฉันไม่ได้รุ้สึกตัวหลังจากที่หัวถูกกระแทกกับพื้นซีเมน เพราะไปขี่หลังเพื่อนแล้วพลัดตกหัวฟาดกับพื้น
ตอนนั้นมันดับวูบ รุ้สึกตัวก็ร้องไห้กอดเพื่อน แล้วมันก็ วูบไปอีก รุ้สึกตัวอีกที โดนครูตี ร้องไห้ แล้วก็วูบไปอีกครั้ง
รุ้สึกตัวอีกที นั่งเรียนคณิต มือถือปากกานํ้าตาไหลเจ็บปวดมากจนเขียนไม่ได้แล้วก็วูบไปอีกครั้ง
รู้สึกตัวอีกที ครูถามว่าจะกลับบ้านไหม ขอเบอร์แม่หน่อย แล้วมันก็มีแต่สีดำ ไม่ได้ยินเสียง กลิ่น อะไรเลย
รู้สึกตัวอีกที ตอนกำลังนั่งกินข้าว ตอนนั้นงงๆอยุ่ แต่ก็ไม่อะไรกินข้าวต่อหลังจากนั้นก็ไม่วูบอีกเลย
กินข้าวเสร็จก็ไปนอนที่ห้องพยาบาล รุ้สึกหัวจะไม่แตกแต่เหมือนมีลูกมะนาวโตๆอยุ่ตรงน่าผาก จับไปโดนก้รุ้สึกเจ็บ
แต่ความทรงจำระหว่างที่อยุ่ในความมืด กลับไม่มี นึกเท่าไรก็นึกไม่ออกเสียที ผ่านมา5ปีแล้วแท้ๆ แต่ความทรงจำส่วนนั้น
ก็ยังไม่เคยนึกออกมาเลยซักครั้งเดียว น่าแปลก หรือน่าขำดี ไม่ใช่เรื่องสร้างขึ้น แต่เกิดขึ้นจิง เมื่อ5ปีก่อน
