ที่สวนสาธารณะ
ใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่สีเขียวชะอุ่ม
มีเด็กหนุ่มวัยเบญจเพศนั่งอ่านหนังสือข้างๆกัน
มีเพียงเจ้ากองหนังสือที่ขวางกั้นระหว่างทั้งสอง
หมับ..
มือของเด็กหนุ่มทั้งสองมาโดนกัน
ใช่..
เพราะว่าพวกเขาจะเอาหนังสือเล่มต่อไป
แต่จะเอาทั้งสองคนไม่ได้หรอก!
"เออ..พากร นายเอาไปก่อนเลย"
เด็กชายผมสีดำสนิทกล่าว
"ไม่เป็นไร นายเอาไปก่อนเลยนาริน"
คราวนี้เด็กผมสีทองพูดบ้าง
"เอาอย่างงี้ เรามาอ่านพร้อมกันเลย"
นารินยกกองหนังสือมาไว้อีกฝั่งหนึ่งและเขยิบตัวไปนั่งข้างๆพากร
พากรเป็นคนจับหนังสือส่วนนารินเป็นคนอ่านออกเสียง
พากรและนารินเป็นเพื่อนสนิทกันมากตั้งแต่อายุเพียงเจ็ดปี
ตั้งแต่นั้นมา พากรได้ย้ายมาอยู่บ้านข้างๆนาริน เพราะพ่อกับแม่ของพากรต้องมาทำงานแถวๆนั้น
จากนั้น ครอบครัวของนารินและพากรก็ไปมาหาสู่กันตลอด จนกระทั่ง...
พากรได้รู้สึกแปลกๆกับนาริน...
"จบแล้ว.. กลับกันเถอพากร"
นารินว่า
"อื้ม"
พากรปิดหนังสือเล่มสุดท้ายแล้วยกมาหอบ
"มานี่ ผมช่วย"
นารินยกหนังสืออีกครึ่งกองมาหอบพลางยิ้มกว้าง
"อ..อื้ม"
ตอนนี้พากรได้หน้าสีชมพูอ่อนๆ และยิ้มตอบ
'ไม่นะ..เราจะคิดอย่างนั้นกับนารินไม่ได้ ไม่!'
พากรย้ำในใจ พลางเหม่อลอย...
"พากร! พากร!"
นารินโบกมือใส่หน้าพากร
"ห..หา!"
พากรสะดุ้งโหยง
"ถึงบ้านแล้ว พรุ่งนี้เจอกันนะ"
"เดี๋ยว!"
นารินทำท่าเอากองหนังสือมาวางไว้บนหนังสือทีพากรถือ
แต่ก็ต้องชะงัก
"หืม?"
"ป..ป่าว.. พรุ่งนี้เจอกันนะ"