บทที่ 2 หลงป่าซะแล้ว ช่วยด้วย
ณ.ป่าดงดิบ
“ น่ากลัวจังเลยที่นี่อ่ะ ” โซลล่าพูดพลางมองออกไปรอบๆตัวซึ่งมีแต่ต้นไม้กับความมืด
“ ไม่ต้อง กลัวหรอกถ้ามีตัวอะไรออกมาฉันจะจัดการเอง ” ออสโร พูดอย่างมั้นใจ
“ จีบกันอยู่เหรอคู่นี่ แล้วคนรักเก่าแก่ล่ะ แนน อ่ะ ทิ้งแล้วเหรอ(แต่งให้สนุกอย่าว่ากันนะจะให้ตายคู่) ” ฟรานเชสเตอร์พูดขึ้นขัดจังหวะ
“ บ้า ฟรานเชสเตอร์บ้าไปแล้ว ออสโร ยังทำใจไม่ได้เลยนะที่ แนนไปอยู่กับพวกนักเวทย์น่ะ ” โซลล่าพูด
“ หึ แนน มันมีดีตรงไหนถึงได้ไปหลงมันนัก โซลล่ายังสวยกว่าอีก ” ฟรานเชสต่อถาม
“ ใครว่าแนนไม่สวยหา แล้วอย่าพูดถึงแนนได้ไหมกำลังทำใจอยู่ ” ออสโรพูดกึ่งชมแนนว่าสวย
“ ไป เดินทางต่อ ” โซลล่าพูด
“ เอาแผนที่มาดูสิ ” ออสโรพูด
“ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก แผนที่หาย ” โซลล่าพูด
“ กรรม แล้วไง ” จะออกจากที่นี่ยังไงเนื่ย ” ฟรานเชสเตอร์พูดขึ้น
“ ช่วยพวกเราด้วยพวกเราหลงทางใครได้ยินบ้าง ” ออสโร โซลล่า ฟรานเชสเตอร์พูดพร้อมกัน
“ อื่อๆๆ ทำยังดี อื่อๆๆ ” โซลล่าร้องไห้อย่างน่ากลัว
“ นั้นตัวอะไรน่ะ ” โซลล่าถาม
“ นั้น มันปีศาจ แวมไพร์ นี่ หนีเร็ว ” ออสโรพูโข้น
ทั้ง 3 จึงวิ่ง 4*100 เมตรหนีไปทันที
จบบททที่2
