อ่าว แปลว่าแกตั้งใจจะแต่งให้กระทบชั้นอะสิ -*-++++++

คิดเอาว่าต้องหน้าตาน่ารัก พิมพ์นานนะนั่นอะ

= = อารมณ์แก่อ่ะดราม่ากว่านิยาย=w=b

มัต้องเสื่อมแบบกระทบใครแหงๆ ไม่งั้นเอิร์ธแต่งไม่เป็น-0-

นั่นสินะ -*-

ชื่อผู้ขอร้อง: ลีเน่

ชื่อผู้ที่จะให้ฆ่า: ลายน์เลน่า

เหตุการ: มันเป็นคนเดียวที่แย่งของรักของหวง ทุกสิ่งทุกอย่างจากชีวิตของฉันไป ไม่ว่า เพื่อน แฟน หรือแม้กระทั่งพ่อและแม่ มันคือลูกบุญธรรมที่น่าเกลียด และฉันไม่คิดที่จะรับมันเป็นน้อง

............เช้าวันหนึ่งในวันที่อากาศสดใส   พ่อแม่ของฉันมีแผนจะพาฉันไปเที่ยวทะเลวู้ปี้!!!!อ๊ะ!!!ลืมเนะนำตัว ฉานชื่อลีเน่เจ้าค่า~><อายุ4ขวบนะค่า    

"ลีเน่เตรียมตัวพร้อมหรือยังลูก!"พ่อของฉันตะโกนถามด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น

"เสร็จแล้วค่า^0^"ฉันรีบวิ่งไปหาพ่อแม่พร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้า

"งั้นเราก็ไปกันเลย!^ ^"แม่ของฉันกล่าวด้วยน้ำเสียงคึกคักมะรักกุ๊กกุ๊ย-0-  

"อุแว้!~~"เสียงของเด็กทารกคนหนึ่งร้องขึ้น มันดังมาจากหน้าบ้าน  พ่อแม่และฉันจึงเดินออกไปดู มีเด็กทารกคนหนึ่งกำลังนอนรองไห้อยู่หน้าบ้านพร้อมกระดาษที่เขียนติดไว้ว่า <ฝากด้วยค่ะ>

"โอ้ๆอย่าร้องนะ"แม่ของฉันอุ้มเด็กคนนั้นขึ้นมาด้วยความเอ็นดูนั้นทำให้ฉันไม่พอใจเล็กน้อย"

"ลีเน่วันนี้คงไปเที่ยวทะเลไม่ได้แล้วลูกเข้าใจใช่ไหม?"พ่อของฉันถาม

"ค่ะหนูเข้าใจ"ฉันตอบพร้อมมองหน้าเด็กคนนั้นเล็กน้อยและรู้สึกไม่ถูกชะตาเอาซะเลย

15ปีต่อมา

"แม่ค่า!!พี่ลีเน่ตีหนู"ลายย์เลน่าเด็กทารกที่พ่อแม่ของฉันเคยเก็บมาเลี้ยงร้องดังขึ้น  ฉันอ้าปากค้างเพราะเธอเป็นคนตบตีตัวเอง

"ลีน่า!!!ทำไมลูกทำนิสัยแบบนี้!!!!"แม่ของฉันเดินเข้ามาตีฉันอย่างแรง

"แต่แม่หนู.."

"ไม้ต้องพูดแล้วมานี้กับแม่เดี๋ยวนี้!!!"แม่ของฉันลากมือฉันไป ในระหว่างนั้นลายน์เลน่าเดินเข้าใกล้แล้วกระซิบข้างหูฉัน

"ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ามาซ่ากับฉัน"ลายน์เลน่ากล่าวพร้อมหัวเราะในลำคอ    เมื่อก่อนเธอไม่เป็นแบบนี้เมื่อก่อนเธอน่ารักขี้เอาใจและเชื่อฟังฉันทุกอย่างแต่พอเธอโตขึ้นทำไมถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้  แม่ของฉัน

เทศนาฉันจนฉันแทบจะร้องไห้ ทำไมแม่ของฉันไม่ฟังฉันบ้างทำไมถึงเชื่อแต่ลายน์เลน่า  แม้แต่พ่อที่เมื่อก่อนรักฉันมากยังมองฉันด้วยสายตาเย็นชาทุกครั้ง พอตอนฉันไปโรงเรียนแม่ก็มักจะหอมแก้มลายน์เล

น่าทุกครั้งแต่ไม่เคยมองฉันเลย เวลาลายน์เลน่าอยากได้อะไรเธอก็ได้หมดแต่พอฉันขอแม่กลับตวาดและบอกว่าฉันเอาแต่ใจทำไมกัน   วันนี้ฉันเดินไปโรงเรียนอย่างเหม่อเลยคงยังเพราะเสียใจกับเรื่องเมื่อวาน

ไม่หาย  

"ว่าไงลีน่า!!"นีน่าเพื่อนรักของฉันกล่าวทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"ว่าไงที่รัก"อามแฟนหนุ่มชาวไทยของฉันเข้ามาโอบเอวของฉันไว้แล้วหอมแก้มของฉันอย่างรวดเร็ว

"ตาบ้า!><"ฉันหน้าแดงเป็นมะเขือเทศ

"หุหุหุหุฉันจะทำเป็นไม่เห็นละนีน่าหันหน้าหนีแต่ยังชายตามองอยู่แล้วยิ้ม

"เออลีน่าวันนี้พวกฉันจะไปทำการบ้านบ้านแกนะเว้ย"โยชิเพื่อนเด็กเรียนของฉันตะโกนขึ้น

"อืม^^"

"เย็นวนนั้นเพื่อนของฉันมาที่บ้านฉันรีบไปกางโต๊ะมาไว้ที่ห้องรับแขกแล้วเอาการบ้านออกมาทำกัน

"อ้าวพี่ลีน่าวันนี้มีเพื่อนมาหรอ?"ลายน์เลน่าเดินลงมา  เธอใส่ชุดนอนลายการ์ตูนน่ารักสดใส เพื่อนชายของฉันมองที่ลายน์เลน่าอย่างสนใจร่วมถึง  อามด้วย

"ชื่อลายน์ลีน่าหรอจ๊ะ"นีน่าเพื่อนของฉันทักทาย

"ค่ะ....เออหนูไม่รบกวนแล้วนะค่ะ"ลายน์เลน่ากล่าว

"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะมานั้งคุยกันก่อนสิ"โยชิกล่าวพร้อมใบหน้ายิ้มแย้มสุดๆ

"ขอบคุณค่ะ^W^"ลายน์ลีน่าเดินลงมา ถ้าฉันตาไม่ฟาด ฉันเห็นลายน์เลน่าแสยะยิ้ม ให้ฉัน  เธอพูดคุยกับเพื่อนของฉันอย่างสนุกสนานและเธอยังแอบส่งสายตาให้อามเป็นระยะระยะแต่ฉันก็ทำเป็นมองไม่เห็น

"เออ เดี๋ยวเราไปเข้าห้องน้ำแปปนะ"อามลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องน้ำ

"เอองั้นหนูขอตัวขึ้นไปทำการบ้านข้างบนนะค่ะ"ลายน์เลน่าลุกขึ้นและเดินออกไป แต่ถ้าฉันจำไม่ผิดนั้นมันทางไปห้องน้ำไม่ใช่หรอ  หลังจากที่ลายน์เลน่าเดินจากไป10นาที อามก็โทร.มาหาฉัน

"ลีน่าฉันกลับก่อนนะพอดีแม่โทร.มาว่าให้รีบกลับฉันกลับทางประตูหลังไม่ต้องเป็นห่วงบาย"อามกล่าวอย่างรวดเร็วแล้วรีบวางสาย  เขาไม่เปิดโอกาสให้ฉันได้กล่าวอะไรเลย  คงไม่มีอะไรหรอก

5นาทีต่อมา

"ลีน่าพวกเรากลับก่อนนะ"เพื่อนของฉันกล่าวล่า ฉันโบกมือและยิ้มให้พวกเขา  รู้สึกขนลุกซู่ทำไมกันนะ  ฉันรู้สึกแปลกๆว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น  ฉันรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำแบ้วรีบเปิดประตูเข้าไปดู  มันว่าง

เปล่า  รู้สึกโล่งอกและดีใจที่มันไม่เป็นอย่างที่ฉันคิด   ฉันเดินขึ้นฉันบนด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแต่ก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังออกมาจากห้องของลายน์เลน่า

"อืมจ๊วบอ่า"ฉันสะดุ้งเฮือกใจเริ่มสั่นผวา สองมือเปิดประตูห้องของลายน์เลน่า  มันทำให้ฉันแทบจะล้มทั้งยืน  อามกำลังขึ้นคร่อมลายน์เลน่าอยู่ ทั้งสองกำลังประกบปากกันแน่น  มือของอามกำลังลูบไล้ไปทั่ว

หน้าอกของลายน์เลน่า  ถ้าฉันไม่เข้ามาตอนนี้ทั้งสองคงจะถึงขั้นเปลือยกายไปแล้วก็ได้ อามมองมาที่ฉันด้วยสีหน้าตกใจ  ลายน์เลน่าก็เช่นกัน  ฉันรีบปิดประตูแล้ววิ่งเข้าห้องไปฉันล็อคห้อง

"ลีน่า!!มันไม่ได้เป็นอย่างที่ลีน่าเห็นนะ!!!ลีน่า!!!"อามเคาะประตูดังลั่นแต่ฉันไม่สน ฉันขดตัวนอนบนที่นอน น้ำตาของฉันไหลพรากด้วยความเจ็บใจและโกรธแค้น  

"ติ๊ดๆ"เสียงเมลล์ของฉันดังขึ้น แต่ฉันปิดคอมแล้วนิ?  ฉันเดินไปดู บนหน้าจอคอมมันมีข้อความหนึ่งส่งมาหาฉันอีเมลสั่งตายงั้นหรอ.......ฉันนั่งคิดอยู่สักแปปหนึ่งก่อนที่จะคลิกเข้าไปแล้วกรอกข้อมูลตามที่ระบุ

ไว้แล้วกดส่ง



"ติ๊งต่องมะร็อคก๊อกกิ๊ง"

"ฉันละเกลียดเสียงนี้จริงๆ-*-ไหนดูซิ"พริ้นคลิกไปดูที่อีเมลล์

ชื่อผู้ขอร้อง: ลีเน่

ชื่อผู้ที่จะให้ฆ่า: ลายน์เลน่า

เหตุการ: มันเป็นคนเดียวที่แย่งของรักของหวง ทุกสิ่งทุกอย่างจากชีวิตของฉันไป ไม่ว่า เพื่อน แฟน หรือแม้กระทั่งพ่อและแม่ มันคือลูกบุญธรรมที่น่าเกลียด และฉันไม่คิดที่จะรับมันเป็นน้อง

"ว้าวๆน่าสนหึหึหึหึหึ"พริ้นหัวเราะเบาก่อนที่จะหายตัวไป


"เจ็บใจโว้ย!!!ไอ้บ้าลีน่าดันมาขัดชิ!!!อุตสาห์เอายาวาอาไก้(ผวนเองเอง)ยัดเข้าปากไปแล้วแท้ๆอีลีน่าฉันจะแย่งทุกอย่างจากชีวิตแกมาให้หมดฮาๆๆๆๆๆๆ""ลายน์เลน่าหัวเราะอย่างสะใจ

"โอ้โหแผนสูงนะคุณหนู"พริ้นปรากฏกายขึ้นตรงหน้าลายน์เลน่าแต่เธอก็ไม่ตกใจแต่กลับโมโห

"แกเข้ามาได้ยังไง!!!"ลายน์เลน่าตะคอก

"บินมามั่ง^^"พริ้นตอบด้วยคำที่กวนทีน

"ฉันถามว่าแกอึก!"ลายน์เลน่าเลือดทะลักไหลออกจากปาก พริ้นแทงมีดให้ลึกเข้าไปอีกพร้อมแสยะยิ้ม

"ชดใช้กรรมของแกซะ"พริ้นบิดมีดจนท้องของเธอเป็นรู แต่ก็ยังไม่ตายเพราะพริ้นใช้เวทย์มนต์  เขาร่ายเวทย์บางอย่างจากนั้นก็มีไฟลูฏขึ้นที่ขาทั้งสองข้างของลายน์ลีน่า เธอกรีดร้องอย่างเจ็บปวด

"จุ๊ๆอย่าส่งเสียง"พริ้นยิ้มแล้วหยิบเข็มกับด้ายมาแล้วเย็บปากลายน์เลน่า น้ำตาของไหลทะลักออกมาพร้อมดิ้นด้วยความเจ็บปวด  ไฟล่ามมาเรือยๆจนท่วมตัวและไหม้เกรียม

"พอแค่นี้ละหึหึหึ"พริ้นดีดนิ้วแล้วร่างของเขาก็หายไปพร้อมกับดวงวิญญานน้อยๆของลายน์เลน่า

เช้าวันต่อมา

ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่มีตำรวจมาเต็มบ้าน แม่กอดฉันแล้วร้องไห้  ตำรวจแบกศพของใครสักคนที่ไหม้เกรียมอกไป ซึ่งเดาได้ไม่ยากว่าเป็นลายน์เลน่า ยังงั้นหรอสำเร็จแล้วสินะหึหึหึหึฮาๆๆๆๆๆๆๆ

พี่จ๋ายูกิก็รักพี่นะ ทําไมพี่ไม่ส่งในอีเมลละพี่  (วุ้นในรอบปี)