พิมพ์เสร็จแล้ว= =

ไม่กล้าเอามาลง -3-

ลงละน้า =A="

แสงอาทิตย์ส่องแสงกระทบมายังใบหน้าของฉันที่ค่อยๆปรือตาขึ้นหลังจากอาบแสงตะวันอย่างพึงพอใจ..

บ้านของฉันอยู่ในเรือนกระจก นับวัน พี่น้องของฉันที่โตและสวยงามถูกเลือกออกไปทุกทีทุกที..

แต่ก็ยังมีจำนวนมากที่เพื่มขึ้นเรื่อยๆ และในวันนี้ ฉันได้โตเต็มที่เหมือนพวกเธอ..ฉันพร้อมที่จะออกไปข้างนอกแล้ว

เด็กสาวคนหนึ่งอายุประมาณสิบห้ากว่าเดินกระโดดเข้ามาด้านในแล้วยิ้มอย่างมีความสุขก่อนจะกวาดสายตามองเพื่อเลือกหาสิ่งที่สวยงามที่สุด

ฉันยืดอกชูคอให้สูงหวังให้เธอมองมา ดวงตาคู่โตจ้องมองก่อนจะอมยิ้มแล้วเดินมาดึงฉันอย่างรุนแรงจนะหัวหมุน เลยเผลอโจมตีด้วยหนามไปหนึ่งที

เธอร้องโอดครวญแล้วเผลอปล่อยฉันลงกับพื้น ก่อนจะพันผ้าที่นิ้วแล้วหยิบฉันขึ้นมาอย่างแผ่วเบา แล้วเดินกลับบ้านไป

เมื่อไปถึง เธอค่อยๆริดหนามฉันออก ก่อนจะเดินขึ้นไปแต่งเนื้อแต่งตัวด้วยเนื้อผ้าบางๆสีขาวพริ้วประกายสวยงามรับกับผมสีน้ำตาลซอย

เด็กสาวเดินไปยังบ้านของชายหนุ่มคนหนึ่ง ก่อนจะยื่นดอกไม้ให้ ทั้งคู่มอบจูบให้แก่กัน ก่อนจะควงแขนขึ้นรถไป

ชายหนุ่มผู้เป็นแฟนเธอโยนฉันมาเบาะหลังอย่างรุนแรง แล้วขับรถไปภัตตาคารอาหาร ก่อนจะลงไปดินเนอร์กับหญิงสาวโดยปล่อยทิ้งให้ฉันอยู่หลังรถแบบนั้นตามเดิม

ผ่านไปชั่วโมงกว่า ทั้งคู่กลับขึ้นรถมาใหม่ ก่อนจะขับไปที่แห่งหนึ่ง แล้วลงจากรถไปเริงรักกันในนั้นอย่างเร่าร้อน แน่นอนว่ายังทิ้งฉันอยู่หลังรถ

ผ่านไปสักพัก ชายหนุ่มจึงส่งเด็กสาวกลับบ้านไป ก่อนจะหยิบฉันขึ้นมาแล้วขับรถเอาดอกไม้ไปให้หญิงสาวอีกคนที่ดูอายุเยอะกว่า

เธอผลักฉันคืนเขาไปก่อนจะตบหน้าชายคนนั้นอย่างแรงจนฉันตกใจ หญิงสาววิ่งหนีไปพร้อมน้ำตา

ชายคนนั้นมองฉันอย่างหัวเสียราวกับว่าฉันทำอะไรไม่ได้ ก่อนจะโยนฉันทิ้งใต้ต้นไม้ข้างทางอย่างรุนแรงแล้ววิ่งตามไป

เสียงฟ้าร้องเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆพร้อมฝนที่เริ่มตกพรำ ผู้คนที่สัญจรไปมาไม่มีใครมองฉันแม้แต่น้อย

ทั้งหนาวเหน็บ..ไม่มีใครคิดจะช่วยฉันจริงๆเหรอ ?

ก่อนจะคิดไปมากกว่านี้ หญิงสาวผมสีดำมันวาวถึงกลางหลังวัยยี่สิบกว่ามองฉันด้วยดวงตากลมโต มือซ้ายถือร่มสีชมพูอ่อน มือขวาค่อยๆก้มลงมาจับฉันขึ้นจากใต้ต้นไม้

เธอบอกกับฉันว่าให้นอนไปเถอะแล้วที่เหลือจะจัดการเอง

ไม่นาน ฉันจึงรู้สึกตัว ก็พบตัวเองอยู่ในห้องสีขาวอ่อนสะอาดตา ในห้องมีกลิ่นหอมนิดๆจากบุหงาและมะละกอที่หัวเตียงข้างๆตัวฉัน

ฉันอยู่ในขวดแก้วคริสตัลสีใสสวยงาม รอบขวดมีโบว์สีขาวผูกล้อมไว้ หญิงสาวตกแต่งด้วยดอกไม้เล็กๆน้อยๆอย่างดี แล้วใช้นิ้วเรียวไกล่เกลี่ยบริเวณกลีบดอกอย่างแผ่วเบา ก่อนจะนำฉันไปโชว์ที่หน้ากระจกโดยมีเธอยืนถือคอยยืนยิ้มอยู่

ไม่น่าเชื่อเลย..ว่าฉันที่ตากดินตากลมฝนยังออกมาดูดีเพียงนี้ !

เสียงกดกริ่งดังขึ้น เธอหันในมองก่อนจะอมยิ้มแล้วซ่อนฉันและเพื่อนใหม่ไว้ด้านหลังก่อนจะฮัมเพลงแล้วเดินไปเปิดประตูสีขาวไม้ออกแล้วโผกอดใครบางคนอย่างเต็มรัก

เขาเป็นผู้ชาย ทั้งคู่ออกไปทานอาหารข้างนอกกันโดยไม่ลืมที่จะพาฉันไปด้วย

ระหว่างทานข้าว เขาขอเธอแต่งงาน ใบหน้าเธอแดงพอๆกับใบหน้าฉันทันที

หญิงสาวยอมรับ ทั้งคู่เดินกลับบ้านด้วยกัน ชายหนุ่มยื่นฉันให้เธอแล้วบอกว่าเขาดูแลมันไม่ได้เพราะฉันสวยเกินไป ขอให้เธอดูแลแทน

หลายวันผ่านไป ฉันเริ่มรับรู้ชะตากรรมตัวเองเข้าไปทุกที

กลีบดอกฉันเริ่มร่วงโรยรายและเฉาแห้งลงไปกองกับพื้นจนเธอสังเกตุได้ แต่ก็ยังรวบรวมดอกของฉันเข้ามาใส่ในขวดแก้วใหม่

เธอค่อยๆหยิบตัวฉันขึ้นมาห้อยหัวกับแสงอาทิตย์ที่หน้าต่างอย่างแผ่วเบา แล้วปลอบโยนด้วยถ้อยคำที่อบอุ่นว่า ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว

กลีบดอกฉันร่วงไปหมดแล้ว แต่เธอก็ยังรวบมาใส่ขวดแก้วอยู่ดี

เธอบอกว่า เมื่อกลีบดอกร่วงไปแล้ว ไม่ควรจะปล่อยทิ้งไป ถ้าเอามาใส่เหมือนเดิม ก็จะเพิ่มความหอมสดชื่นให้แก่ห้องนอน

ฉันยิ้มอย่างปลาบปลื้มใจแล้วค่อยๆหลับตาลง

ในชะตากรรมของดอกกุหลาบ..

ขี้เกียจมากมาย