ลองเอามาลงดูลองอ่านหน่อยเน้อไช้ได้ไหม



Lie Fame โรงเรียนรับจ้างสารพัด


บทที่ 1 โรงเรียนรับจ้างสารพัด!!

คุณเคยคิดไหม ว่าจะมีซักที่ที่หนึ่งที่รับทำทุกอย่าง ตามที่คุณต้องการไม่ว่าจะฆ่าคน สร้างนู่นนี่ ขโมยของ แม้กระทั่งส่งพิซซ่า และคุณก็คงคิดว่าที่แห่งนั่น มันคงเต็มไปด้วย เหล่าทหารรับจ้างมืออาชีพ นักฆ่ามือฉมัง ไม่ก็นักเวทย์ผู้อาวุโส มันก็ไม่ใช้อย่างที่คุณคิดทั้งหมดหรอกนะ

                      แล้ว ผมก็เผอิญอยู่ในโรงเรียนที่แสนจะพิลึก ที่ให้นักเรียนทำงานสารพัดสารเพ ที่หลายคนคงคิดว่า มันก็คงมีอยู่แค่ในหนังไม่ก็ในการ์ตูนเว่อร์ๆ อันที่จริงแล้ว ชีวิตมันก็เว่อร์ๆจริงๆหนะแหละ และคุณก็คงคิดว่า อยู่โรงเรียนนี้คงสนุก ตื่นเต้น ผจญภัย มันก็เกือบจะจริงแต่สิ่งที่ว่านั่นหนะ มันน่าสนุกจริงหรอ ผมเคยลองถามรุ่นพี่เล่นๆดูว่า "รุ่นพี่ทนอยู่โรงเรียนนี้มาได้นานขนาดนี้ได้ไง" และสิ่งที่รุ่นพี่ตอบผมกลับมาคือ "รู้ไหมถ้าพี่ลาออกจากที่นี่ได้ พี่จะลาออกตั้งแต่ก้าวแรกที่พี่เดินเข้ามา  ว่าแต่ซายะ นายมาช่วยพี่ระเบิดโรงเรียนทิ้งไหมหละ?"

                     การเป็นอยู่ถึงจะมีรายได้ดีใช่ย่อย แต่กระนั้นเงินที่ได้มาส่วนมากก็หายไปกับ ค่ารักษาพยาบาล และค่าอุปกรณ์ต่างๆ แถมอัตราในการเสียชีวิตก็มีสูง เพราะภารกิจบางอันมีโอกาสเสี่ยงตายสูง แถมยังกฎบ้าบอที่ว่ากันว่านักเรียนแต่ละคนจะมีค่าหัว และนักเรียนจะสามารถฆ่ากันเองเพิ่งได้รางวัลค่าหัวได้ ทำให้การเป็นอยู่ของผมออกจะหลบๆซ่อนๆ

                    โอเค ผมตัดพ้อเสร็จแล้ว สรุปว่าชีวิตของผมนั้นมีแต่ความวุ่นวาย เอาเถอะ ตอนนี้ถ้าผมจำไม่ผิดหละก็ จะต้องมีเสียงเคาะประตู

                     ก็อก! ก็อก! "นี่ ซายะแต่งตัวเสร็จรึยัง"เสียงอันนุ่มทุ่มลอดผ่านประตูไม้บานใหญ่ ซึ่งไม่มีลวดลาย เสียงที่เป็นเอกลักษณ์นั่นยังไงผมก็จำได้ นั่นคือเสียงของซาซาริเพื่อนสนิทของผม เราอยู่ในหน่วยเดียวกันของทีมไร้ฟ้า
ทีม ที่มีสมาชิคน้อยที่สุดในทีม ผมค่อยๆบรรจงแต่งตัวช้าๆ หลังจากนั่นก็หยิบดาบสีเงินที่มีลวดลายเป็นรูปมังกรหลายตัวขนดไปมาและบรรจบ กันเป็นด้ามดาบ ดาบประจำตัวของผม เป็นดาบที่หายากมาก มากถึงขนาดว่าในตลาดมืดมีราคาสูงถึง       ห้าพันล้านเหรียญ!  (หลายคนอาจยังคงไม่รู้ค่าเนของโลกนี้ ค่าเงินของโลกนี้จะมีค่าเงินกลางเป็นหน่วยเหรียญ เหมือน เงิน ดอลล่า หนะแหละนะ) แต่สำหรับผมแล้วนี่ก็เป็นแค่ดาบเก่าๆ ที่ลายสวยแค่นั้น ผมค่อยๆเปิดประตูออกไป พบกับหน้ามุ่ยของใครบางคน ที่ยืนรอผมแต่งตัวเป็นเวลานาน

                     "กว่าจะเสร็จ ปล่อยให้รอเก้อตั้งนาน"ซาซาริบ่นอุบอิบเป็นหมีกินผึ้ง 

ผม ได้แต่ยิ้มแห้งๆ นี่คงเป็นรอบที่หนึ่งร้อยสามมั้ง ที่ผมทำเขาสาย แต่ถึงจะไปสายยังไงก็ไม่มีใครว่าอยู่แล้ว เอาหละผมจะค่อยๆแนะนำคนในทีมของผมทีละคนแล้วกัน เริ่มจากคนที่เพิ่งพูดถึงเมื่อกี้ ซาซาริ อยู่ในหน่วยป้องกัน ซึ่งในหน่วยมีอยู่แค่ 2 คน คือผมกับซาซาริ และเป็นคนที่อายุน้อยที่สุดในทีมก็คือ 15 เท่าผมอีกนั่นแหละ

หลังจาก นั้น ซาซาริก็แต่งตัวเสร็จ เขาสวมชุดนักเรียนสีดำสนิทมีลวดลายคลิบด้วยกำมะหยี่สีทองอร่าม ที่มือสวมสนับมือเหล็กกล้าที่มีทับทิมอยู่ตรงกลาง เมื่อรวมกับหน้าตาที่ดูลึกลับและทรงผมยุ่งเหยิงแล้วก็รู้ได้ชัดเลยว่าหมอนี่ เสือผู้หญิงตัวจริง

                     "ไปกันเถอะรุ่นพี่คงรอนานแล้วหละ"พวกเราเดินตามทางเดินของหอพักไปเรื่อยๆ จนถึงหอคอยที่มีขนาดใหญ่มาก มีความสูงราวๆตึก 10 ชั้น กว้างขนาดว่า 20 คนโอบเห็นจะได้ บนยอดประตูไม้บานยักษ์มีป้ายสัญลักษณ์รูปก้อนเมฆสีเทาหม่น นี้คือหอคอยของทีมไร้ฟ้า ซึ่งเป็นหนึ่งในร้อยของหอคอยของโรงเรียนลาย เฟม แล้วคิดดูว่าโรงเรียนจะใหญ่ขนาดไหน ผมกับซาซาริค่อยๆเปิดประตูบานยักษ์ออก ช้าๆ

                     เมื่อเปิดประตูออกไป ภายในหอทีมไร้ฟ้า ถูกตกแต่งไว้อย่างเรียบง่าย ข้าวของต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น โต๊ะเก้าอี้ โคมไฟ หรืออะไรต่างๆ ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ พวกเราค่อยๆเดินขึ้นบันไดที่วกวนเรื่อยๆ ไปจนถึงห้องที่มีป้ายเขียนไว้ว่า 'ห้องรวม' ผมเปิดประตูออกไป

                     ภายในห้องมีเพียงโซฟาอยู่สี่ตัว และโต๊ะรับแขก มีผู้หญิงคนนึงนั่งอยู่ที่โซฟากำลังง่วนกับงานเอกสาร เธอคนนี้เป็นคนที่จัดได้ว่าสวยมาก ถึงจะไม่สวยจนขนาดนางงามโลกก็ตาม เธอมีใบหน้าที่ขาวผ่องผมสีดำยาวเคลียบ่า ดวงตาสีน้ำตาลฉายแววอ่อนโยน เธอคนนี้คือรุ่นพี่ของผม เธอมีชื่อว่า ดาเนีย เลวาเธีย เป็นเสนาธิการของทีมไร้ฟ้า อยู่ในหน่วยลอบสังหาร และหน่วยวางแผน เคยมีคนกล่าวไว้ว่าผู้หญิงสวยมักจะร้าย และรุ่นพี่ผมคนนี้ก็ครบสูตร เห็นน่าตาอย่างนี้ แต่ถ้าเกิดคุณเป็นเป้าหมายของเธอแล้วหละก็ ระวังจะมีลูกกะสุนตะกั่วเจาะอยู่หัวคุณนะ

                     "อ้าว  มาแล้วหรอ สวัสดีตอนเช้า"รุ่นพี่ดาเนียยิ้มทักมาอย่างเป็นมิตร เธอกำลังนั่งจัดเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะซึ่ง จากการคาดเดาของผมแล้ว เอกสารพวกนี้คงจะเป็นของรุ่นพี่ที่เป็นหัวหน้าทีมของผมแน่นอน ผมนั่งลงที่โซฟาพร้อมกับซาซาริ แล้วก็คุยเรื่องสัพเหระไปเรื่อยๆ แล้วก็มีเสียงประตูเปิดออก

                    แอ๊ด~

                    คน ที่เข้ามาเป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง เขาแต่งกายด้วยชุดที่สีดำทั้งตัวไม่มีลวดลายอะไรเลย และเขายังสวมหน้ากากปิดไว้ให้เห็นแต่ช่วงดวงตาขึ้นไป ประกอบกับดาบคาตานะที่สะพายอยู่แล้ว หลายคนคงคิดว่าเขาคงเป็นนินจาจากไหนสักแห่ง เขาคนนี้ก็เป็นรุ่นพี่ผมอีกคนนึง เขาชื่อคาซึมะ อาทิย่า เป็นคนในหน่วยบุกทะลวง เขามาจากทวีปแถบตะวันออก เป็นคนนิ่งๆไม่ค่อยพูดค่อยจา แต่เป็นนักดาบที่มีฝีมือหาตัวจับได้ยากคนหนึ่ง เขากวาดสายตามองไปรอบๆห้อง เมื่อสังกตเห็นผมกับซาซาริก็กล่าวธุระของตน

                    "ซายะ เอมีนกับซึกิโกะ เรียกให้ไป'ห้องหลอม'"แล้วเขาก็ทำท่าจะเดินออกจากห้องไป แต่ทันใดนั่นก็มีของแหลมคมพุ่งตรงออกมาจากประตู และจะตรงจู่โจมใส่คาซึมะ        แต่ทว่าคาซึมะกลับยกคาตานะที่ยังอยู่ในปลอกเบี่ยงวิธีของสิ่งนั่นอย่างง่าย ดาย

                   "นี่ เล่นปัดทวนฉันเล่นง่ายๆอย่างนี้เลยหรอฟะ"เสียงคำรามอันแสนแสบหูดังลอดออกมา จากข้างหลังประตู              รุ่นพี่คาซึมะ ส่ายหน้าเล็กน้อย แล้วเปิดประตูออกมา ข้างหลังประตูมีชายหนุ่มที่มีเส้นผมแดงฉาน เหมือนกับสีของนัยตา เขาใส่ชุดอัศวินเกราะเบาทั้งตัวยกเว้นแต่ส่วนหัวใบหน้าบ่งบอกถึงอารมณ์หงุด หงิดที่ทวนของตัวเองพลาดเป้า คนคนนี้เป็นคนที่เรียกได้ว่าเป็นที่หน้าระอาของกลุ่มก็ว่าได้ ...ซึ่งผมก็รองมากจากไอคนคนนี้แหละ.... เขามีชื่อว่า โอกิโตะ นัตสึม่า เป็นคนที่มากจากทวีปส่วนตะวันออกเหมือนกับคาซึมะ อยู่ในหน่วยบุกทะลวง เป็นคนโผงผางที่สุดในทีม เขาเป็นนคู่แข่งกับรุ่นพี่คาซึมะ มานานแล้ว แต่ทั้งคู่ก็ไม่เคยตัดสินผลแพ้ชนะได้สักที

                    รุ่นพี่คาซึมะทำสีหน้าเอือมระอาและเดินออกจากห้องไป และผมก็เดินออกจากห้องตามที่รุ่นพี่คาซึมะบอกว่ามีคนเรียกผมอยู่ ผมเดินลงบันไดไปเรื่อยๆ จนถึงห้องที่มีประตูที่ทำจากเหล็กกล้าชั้นดี ผมเดินเข้าไปในห้องนั่น แสงสว่างจากการหลอมสิ่งต่างๆสว่างมากจนทำให้ผมต้องป้องตาเพื่อทำความเคยชิน กับแสง ผมเดินต่อไปเรื่อยๆ จนไปถึงด้านที่มีหม้อยาขนาดยักษ์ ต้มอยู่กับเตายักษ์ และมีคนสองคนยืนคุมอยู่

                     "รุ่นพี่เรียกผมหรอครับ"ผมกล่าวกับทั้งสองคนที่ยืนคุมหม้อผสมยักษ์ ทั้งสองหันหน้ามาหาผม และยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตร ผมจะแนะนำให้ทีละคนแล้วกัน คนที่มีเส้นผมสีเงินยาวประบ่าหน้าตาสะสวยไม่แพ้รุ่นพี่ดาเนีย ใบหน้ารูปไข่หน้าตาจิ้มลิ่มสวมชุดนักบวชขาว เธอเป็นรุ่นพี่ในหน่วยแพทย์ เธอเป็นคนเดียวที่อยู่ในหน่วยนั่นเพราะเธอเคยเป็นหมอเทวดาของอาณาจักรยิ่ง ใหญ่แห่งนึง เธอมีชื่อว่าซึกิโกะ โนอาเกะ มาจากทวีปตะวันออกเช่นเดียวกับสองคนก่อนหน้านั่น ส่วนอีกคนที่มีสวมเสื้อยืดและทับด้วยเสื้อกั๊กสีกรมท่า ตัดผมสั้นเหมือนทอมบอย เธออยู่ในหน่วยสนับสนุนเธอมีชื่อว่า เอมีน ลานเต้ เป็นคนที่มีความเชี่ยวชาญในการปรุงยา และ การประดิษฐ์ต่างๆนาๆ เช่น ยาที่ทำให้ล่องหนภายในเวลาครึ่งชั่วโมง ยาที่ทำให้กลายเป็นเด็ก ล้วนแต่เป็นฝีมือของเธอทั้งนั่น

                     "อือ... ซายะ ดาบมังกรขนดของเธอที่ว่ามันร้าวหนะพี่ขอดูหน่อยสิ"รุ่นพี่เอมีนที่กำลังคนยา อยู่กล่าวกับผม ผมยื่นดาบมังกรขนดราคาห้าพันล้านเหรียญทองให้กับเธอ โดยหารู้ไม่ว่าเธอกำลังนำพาหายนะมาสู่ตัวผม รุ่นพี่เอมีนหยิบดาบของผมขึ้นมาพินิจอยู่สักครู่นึง แล้วก็ร่ายเวทมนต์คาถาอะไรสักอย่างทำให้ฝ่ามือของเธอเปล่างแสงสีขาวสว่างไสว แล้วเธอก็ค่อยๆลูบดาบเหมือนกับกำลังสแกนดาบอยู่แต่ทันใดนั่น

                      เปรี๊ย! เปรี๊ย! เพล่ง!
ดาบ ราคาห้าพันล้านเหรียญของผมแตกสลายไปต่อหน้าต่อตา ผมยืนอึ้งอยู่หลายวินาที รวมทั้งพี่ซึกิโกะที่ยืนอยู่ข้างๆไม่คิดเลยว่าเพื่อนสาวของตนจะกล้าทำลายดาบ ราคาแพงเป็นล้านได้แบบหน้าตาเฉยแบบนี้ ไม่สิรุ่นพี่เอมีนไม่ได้ทำหน้าตาแบบไร้อารมณ์ แต่กำลังตกใจสุดขีดจนอึ้งค้างต่างหาก

                     "ซ...ซ ...ซายะ ด..ดาบเธอราคาเท่าไหร่หนะพี่จำไม่ได้"พี่เอมีนค่อยๆหันมามองผมช้าๆ สายตานั่นบ่งบอกว่าอยากให้ดาบราคาไม่กี่เหรียญ ด้วยเถอะ

                     "เอ่อ... ดาบนั่นก็ราคาห้าพันล้านเหรียญครับ"พี่เอมีนทรุดลงตรงหน้าผมทันที น้ำตาเริ่มไหลเอ่ออาบสองแก้ม ปากเริ่มพึมพำออกมาเบาๆว่า ห้าพันล้านเหรียญ ห้าพันล้านเหรียญ รุ่นพี่ซึกิโกะก็ได้แต่ยืนอึ้งในสถานการณ์ เวทที่รุ่นพี่เอมีนใช้เมื่อกี้เป็นเวทอัดกระแทกเซลล์ ที่จริงรุ่นพี่เอมีนแค่จะทำให้ดาบของผมกลับมามีสภาพดีเหมือนเดิมแต่ เธอดันใส่พลังเวทมากไปหน่อยทำให้ดาบสลายไปในพริบตา

                     ผม ตอนนี้อยู่ในสถานการ์กระอักกระอ่วน เพราะ ดาบที่เป็นอาวุธหนึ่งเดียวของผมตอนนี้ได้สลายไปแล้ว ถึงมันจะเป็นดาบเก่าๆใกล้พัง แต่มันก็มีราคาสูงถึงห้าพันล้านเหรียญ จะทวงเงินค่าดาบกลับรุ่นพี่ก็กระไรอยู๋ เพราะคนในหอนี้ถึงจะมีคนน้อยเงินแบ่งก็ควรจะได้มากแต่เนื่องจากมีคนน้อย ภารกิจก็พลอยน้อยตามไปด้วยและเงินส่วนมากก็หายไปกลับค่ารักษาตั้งมากมาย ทำให้รายได้ของคนในทีมมีน้อยนิดแค่พอประทังชีวิตเท่านั้น

                     "ซายะ พี่ขอผ่อนเป็นงวดๆได้ไหม"พี่เอมีนยังคงร้องไห้อยู่ ผมไม่รู้จะทำไงเลยต้องให้เธอผ่อนค่าดาบไปเป็นงวดๆไปก่อนเพราะก็รู้กันดีว่า แต่ละคน ไม่ค่อยมีเงินมากเท่าไหร่ ผมกับรุ่นพี่ทั้งสองมองไปที่นาฬิกาตรงฝาผนัง บ่งบอกเวลาสิบเอ็ดโมงตรง ซึ่งปกติเป็นเวลาในการแจกแจงภารกิจ พวกเรารีบเดินขึ้นไปยังห้องรวมอีกครั้ง

                    ก็อก~ ก็อก~ "ขออนุญาติเข้าห้องนะ"
รุ่น พี่ซึกิโกะเคาะประตูพอเป็นพิธีแล้วเปิดประตูเข้าไปในห้อง ตอนนี้ทุกคนอยู่กันครบ และในห้องก็ยังมีอีกคนที่ผมยังไม่ได้แนะนำ    อีกคนที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้โยกซึ่งหามาจากไหนก็ไม่รู้คือรุ่นพี่ คนสุดท้ายของผม เขาสวมชุดสีดำสนิท มีลวดลายสีเทาหม่นๆนิดหน่อย ใบหน้าขาวซีด ผมดำยาวถึงกลางหลัง ดวงตาสีดำสนิทดูเหม่อลอย พร้อมด้วยรอยยิ้มบางๆบนใบหน้าเสมอ ดูๆไปแล้วเหมือนกับนักกวีพเนจร ยิ่งรุ่นพี่คนนี้สะพายกีตาร์อยู่ด้านหลังก็เหมือนนักกวีพนเจรเข้าไปใหญ่
เขา มีชื่อว่า ไวมิล  เลวาเธีย เป็นหัวหน้าทีมไร้ฟ้า อยู่ในหน่วยลอบสังหารเพราะเขาคือนักฆ่าที่ถูกขนานนามไปทั่ว คุณอาจสังเกตเห็นว่านามสกุลของพี่ไวมิลนั่นเหมือนกับ ของรุ่นพี่ดาเนีย ก็เพราะว่าเขานั่นเป็นพี่ชายของรุ่นพี่ดาเนียนั่นเอง

                      "สวัสดีนะเออ เป็นไงบ้างหละ"พี่ไวมิลทักทายอย่างเรียบง่ายรอยยิ้มบางบนใบหน้าฉายแวว สนุกสนาน

                     "เอมีน ทำไมทำหน้าเศร้าอย่างนั่นหละ หรือว่าโดนซายะทำมิดีมิร้าย!"รุ่นพี่ดาเนียเห็นรุ่นพี่เอมีนทำหน้าเศร้า เหมือนอดอะไรตายอยากก็ทักทันที แถมยังไม่วายมาแกล้งเหน็บแหนมผมอีก จริงๆเลยผู้หญิงคนนี้

                    "นี่ๆ พี่ดาเนีย พูดงี้ได้ไงครับอย่างนี้มันเข้าข่ายปรักปรำกันชัดๆ"ผมท้วงในทันที แต่ทว่า

                    "ซายะแกไปทำพี่เอมีนอย่างนี้ได้ไง เกิดพี่เอมีนท้องจะทำยังไงหละ"ดีมากไอเพื่อนชั่ว แกจะมาแกล้งเอาคืนที่ฉันทำให้แกรอฉันแต่งตัวนานใช่ไหม! จำไว้เลย ต่อไปฉันจะให้แกรอฉันอยู่อย่างนั้นไปตลอดเลย

                     "เฮ้ย! ซายะ แกทำงี้ได้ไงฟะ"รุ่นพี่โอกิโตะ ฮึดฮัดขึ้นมาทันที ทำท่าจะคว้าทวนมาฟันผมให้ขาดเป็นสองท่อนเสียให้ได้ยังดีที่รุ่นพี่คาซึมะ ยังขวางไว้ได้อยู่ ผมรู้ครับว่ารุ่นพี่คาซึมะฉลาดไม่หลงเชื่อคำพูดของพี่ดาเนียหรอก

                     "ซายะนายทำไปแล้ว นายก็รับผิดชอบด้วยนะ"โถ่ รุ่นพี่คาซึมะไหงงั้นหละ ฮือๆ งั้นก็เหลือแตรุ่นพี่ไวมิล

                     "ดาเนียเธอไปแกล้งเด็กอย่างงั้นมันใช่ได้ที่ไหนเล่า โตได้แล้วนะเราอ่ะ"พี่ไวมิลตำหนิพี่ดาเนียเหมือนเธอเป็นเด็กๆ พี่ดาเนียก็ได้แต่ทำแก้มป่อง พึมพำว่า เห็นเราเป็นเด็กๆอยู่ได้

                     "แต่ว่าถ้าเป็นเข้าจริง ซายะนายต้องรับผิดชอบเด็กด้วยหละ"พี่ไวมิล ผมเห็นนะพี่เผลอยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมานิดนึง พี่นั่นแหละจอมแกล้งตัวดีเลย ฮือๆ

                     "พอๆ ที่จริงเอมีนแค่ทำดาบของซายะพังไปเท่านั่นเอง แล้วเอมีนก็แค่ไม่มีตังค์จ่ายค่าดาบแค่นั่นแหละ"พี่ซึกิโกะครับพี่เหมือนประ ดั่งแม่พระของผมเลย ผมขอขอบคุณรุ่นพี่อย่างสุดซึ้ง ทุกคนเมื่อได้ฟังก็เข้าใจ รุ่นพี่โอกิโตะก็ค่อยๆใจเย็นลง ทวนที่เกือบจะฟันตัวผมค่อยๆเก็บลงไปช้าๆ
 
                       แล้วทันใดนั่นก็มีแสงสว่างวาบออกมาจากโต๊ะ แสงนั่นคือการรายงานภารกิจนั่นเอง

                     "ภารกิจมาแล้ว"เดี๋ยวผมจะอธิบายการรับภารกิจก่อนก็แล้วกัน ภารกิจจะแบ่งออกเป็น 6 ระดับ โดยจะมีระดับความยากง่ายแตกต่างกันไป และแน่นอนว่าเงินรางวัลก็จะแตกต่างออกไปเช่นกัน
โดยจะมีระดับ A B C D E และ S ตามลำดับความยากง่าย แต่ภารกิจลำดับ S คือภารกิจพิเศษที่น้อยทีมจะได้รับ ซึ่งการรับภารกิจนั่นจะมีอยู่สองแบบคือ แบบทีมและแบบเดี่ยว หมายความว่าทั้งทีมแต่ละคนอาจได้ภารกิจไม่เหมือนกันนั่นเอง

                     "ภารกิจ ทีมไร้ฟ้า"อักษรภาพโฮโลแกรมสามมิติฉายภาพตัวอักษรออกมาทีละตัว พร้อมเสียงแปลงที่คอยบรรยายภารกิจ

                     "ภารกิจเดี่ยว ซายะ ราวอนท์ และ ซาซาริ แวร์วอนท์ ภารกิจระดับ E ว่าจ้างโดยคุณนาย เดรกกิ้น"เมื่อผมได้ฟังระดับของภารกิจก็เริ่มโล่งใจทันที ภารกิจระดับ E เฮ้อ~ หลังจากที่ต้องทนรับภารกิจระดับสูงๆมานานแสนนาน

                     "ภารกิจตามหาลูกแมว" ไม่ต้องแปลกใจหรอกครับเพราะว่าที่นี้คือโรงเรียนสารพัดรับจ้างไม่ว่าจะเป็น ตามหาลูกแมว ยันก่อสงครามก็ทำได้หมด ขอเพียงมีตังค์จ่าย ดังนั่นภารกิจหาลูกแมวนี่ก็ไม่น่าแปลกใจนัก แต่บางคนอาจค้านว่า
'นี่มัน โรงเรียนอาสาพัฒนารึไงเนี่ย แค่ตามหาลูกแมวก็ถือเป็นภารกิจ' ผมก็คงต้องตอบไปว่าใช่หละมั่ง แต่เป็นโรงเรียนอาสาพัฒนาแบบที่ใครก็ไม่เคยเห็นมาก่อน

                     "เงินรางวัล 1 เหรียญ และ คะแนนผลการเรียน 0.25 หน่วย"เงินน้อยชะมัด แค่ 1 เหรียญยังเอาไปซื้อน้ำผลไม้กินได้แค่ขวดเดียวเองนะเฟ้ย ทุกคนในทีมเมื่อได้ยินก็ทำหน้าท้อใจ ก็ในทีมเงินขัดสนมาก เงินแค่หนึ่งเหรียญจะเอาไปทำอะไรได้ แถมพี่เอมีนยังทำดาบราคาเล่มละ ห้าพันล้านเหรียญพังอีก เฮ้อ~

                     "ภารกิจที่สอง ไวมิล  เลวาเธีย ดาเนีย เลวาเธีย และ คาซึมะ อาทิย่า ภารกิจระดับ B ไม่มีข้อมูลผู้ว่าจ้าง"

                    "ภารกิจตามหาลูกแมว"เฮ้ย! อะไรเนี่ยตามหาลูกแมวเหมือนกันแต่ทำไมระดับมันไม่เท่ากันงี้หละผมนึกปลงตก รึว่าเครื่องจะเจ๊ง

                    "เงินรางวัล 1,000,000 เหรียญ คะแนนผลการเรียน 15.25 หน่วย"อะไรกันนี่เจ้าแมวของพวกพี่ไวมิลนี่มันฝังเพชรรึไงถึงเงินรางวัลเยอะ ขนาดนี้ อยากได้จริงๆ

                     ผมและซาซาริดูรายละเอียด ของเจ้าเหมียวที่ผมต้องตามหา มันมีขนสีเทาทั้งตัว มีจุดเด่นที่รอบๆตาของมันเป็นลายแปลกๆเหมือนรอยสักรูปดอกไม้ แล้วเมื่อพวกรุ่นพี่ดูรายละเอียดแมวของที่ตัวเองต้องตามหา

                    "ขนสีเทาทั้งตัว มีจุดเด่นที่รอบๆดวงตาของมันเป็นรูปรอยสักลายดอกไม้"พี่ดาเนียพูดขึ้นมาเบาๆ พวกผมเมื่อได้ยินก็รีบหันกลับมาดูรายละเอียดของแมวของพวกผมใหม่ทันที เหมือนกันเด๊ะ รึว่าจะเป็นแมวฝาแฝด

                    "แมวตัวนี้มีตัวเดียวในโลกด้วยนะเนี่ย"พี่ไวมิลกล่าวเสริมขึ้นมา

                    "เอ่อ.... รุ่นพี่ฮะ มาดูนี่สิฮะ"ซาซาริเรียกเหล่ารุ่นพี่ที่กำลังดูรายละเอียดภารกิจของตน เองอยู่ให้มาดูเรื่องประหลาดนี่

                    "เฮ้ย ไวมิลแมวในภารกิจของนายเหมือนกับแมวในภารกิจของซายะเลยฟะ"โอกิโตะร้องตะโกน ขึ้น รุ่นพี่ไวมิลค่อยๆเดินเนิบนาบตามสไตล์ของเขามาดูที่แผงข้อมูลของผม และเริ่มสังเกต รูปร่างแมวเรื่อยๆ

                    "เครื่องเจ๊งรึเปล่า หรือว่าระบบเสีย?"รุ่นพี่ซึกิโกะกล่าวขึ้นมา

                    "ไม่นี้นา เมื่อวานฉัน ยังเช็คสภาพมันอยู่เลย" รุ่นพี่เอมีนท้วงตอบ จริงนั่นแหละเมื่อวานผมยังช่วยเธอเช็คสภาพเจ้าเครื่องรับสัญญาณนี้อยู่เลย

                   "อืม...."พี่ไวมิลทำสีหน้าครุ่นคิดอยู่พักนึงและเหมือนคิดอะไรออก

                     "งั้นพวกเราก็ไปหาเจ้าแมวตัวนี่มาก่อนแล้วค่อยไปที่ศูนย์ภารกิจก็แล้วกัน นะ"ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย พวกเราก็ไปจับเจ้าแมวนี่มาก่อน ถ้าเกิดเครื่องหรือระบบ เสียก็ค่อยว่กัน แต่ถ้าไม่ผิดผลาดหละก็ คงต้องเอาแมวนี่ไปให้เจ้าของที่พวกพี่ไวมิลรับภารมาแล้วกัน ใครจะเลือก เงินเพียงแค่ 1 เหรียญ ทั้งที่ยังมีอีกทางที่ได้เงินอีกตั้ง 1,000,000 เนอะ

                  "งั้นพวกฉันจะไปที่ศูนย์ภารกิจดูก่อนก็แล้วกัน"ซึกิโกะลากเอมีนที่ยังเศร้าไม่หาย ออกไปจากห้องทันที

                  "ว่าแต่แมวนั่นมันอยู่ที่ไหนหละ?"ซาซาริเปิดประเดินขึ้นมา รุ่นพี่ไวมิลดูที่รายละเอียดภารกิจแล้วทำท่ายักไหล่น้อยๆ

                  "ไม่รู้"คำตอบง่ายๆสั้นๆ กะทัดรัด ได้ใจความ

                  "แล้วจะ หายังไงหละเนี่ย โลกนี้มันมีตั้งกี่ทวีป กี่ประเทศ นี่ยังไม่แบ่งเป็นสาขาย่อย เป็นตรอกซอยนะเนี่ย"พี่ดาเนียทำหน้ากังวลใจมิน่าหละ ทำไมเงินรางวัลภารกิจมันถึงแพงนัก อะไรก็ไม่ให้มา แล้วจะหาจากมุมในของโลกดี

                   ผมนั่งอ่านรายละเอียดภารกิจของตนเองอีกครั้ง ค่อยๆไล่ไปเรื่อยๆ แล้วก็เจอ

                  "ผมรู้แล้ว แมวนั่นอยู่ที่ไหน"ผมหยิบรายละเอียดภารกิจของผมให้ทุกคนดู

                  "แมว เกรย์ล็อค ของคุณนาย เดรกกิ้น ถิ่นที่อยู่ ทวีปลอยฟ้า ประเทศ นิวเอเดน เมือง นิวเอเดน หายตัวไปเมื่อ วันที่ 16 เดือนที่ 8 ของรอบปี เอเดนศักราชที่ 3004"รุ่นพี่ไวมิลอ่านรายละเอียดเบาๆ และเงยหน้ามองผมช้าๆ

                  "สงสัย ที่โรงเรียนให้ภารกิจพวกนายมาด้วย ก็เพราะจะได้ง่ายขึ้นมั้ง"พี่ไวมิลยิ้มบางๆ ตามแบบฉบับ เหมือนกับว่าทั้งชีวิตเขามีอยู่แค่หน้าเดียว

                  งั้นผมต้องอธิบายอีกสินะ เฮ้อ~ ขี้เกียจอธิบายจริงๆ เดี๋ยวๆ อย่าพึ่งเลิกอ่านนะ เดี๋ยวผมจะเล่าเดี๋ยวนี้แหละ               ในโลกแห่งนี้ มีดินแดนที่แบ่งออกเป็น 6 ทวีปสำคัญ โดยจะมี ทวีปกลาง ทวีปเหนือ ทวีปใต้ ทวีปตะวันออก ทวีปตะวันตก และ ทวีปลอยฟ้า  ซึ่งทวีปลอยฟ้าเนี่ยคือทวีปเล็กๆ ที่แบ่งออกมาจากทวีปกลาง ด้วยเวทมนต์ทำให้มันลอยฟ้าอยู่เสมอเหนือทวีปอื่นๆ ซึ่งทวีปนี้ก็เป็นทวีปพิเศษที่มีเพียงประเทศเดียว เมืองเดียว และมีสถานศึกษาเพียงแค่ที่เดียวก็คือ โรงเรียนสารพัดรับจ้าง 'ลาย เฟรม' นี่เอง

                  "งั้นพวกเราก็ ยแย้ยกันตามหาเจ้าแมวตัวนี้ก็แล้วกันนะ"ทุกคนพยักหน้าตอบรับ และ ก็ออกจากห้องไป ทิ้งไว้แต่

                  "เฮ้ย! แล้วฉันทำอะไรฟะ"


                                                      ----------------------------------จบตอน-----------------------------------

จะเอาไหมละพี่แชมอิโรติค



เดี๋ยวจัดห้ายยยยย

 


แล้วแต่ศรัทธา




อิอิ

แหมๆๆ



ที่รัก