แค่กๆๆๆโอ๊ยไม่สบาย ปวดหัวมากเยยตัวร้อนด้วยฮือๆๆๆ :'(2009รึเปล่าไม่รู้ ของดนิยายไว้ก่อนเพราะตอนนี้ปวดหัวสุดๆ

ถ้าเล่นก็แต่งนะ= = ไม่ได้กดดันนะ><

                                                                ตอนที่11 หอคอยกลางทะเล

"เสียงปืน!!!!"แฟงหันไปทางต้นเสียงปืนด้วยสีหน้าตกใจ

"พวกทางการหรือเปล่า!!!"รานิรกล่าวด้วยน้ำเสียงร้อนรน

"เราไปดูกันเถอะ!!!"แฟงวิ่งนำรานิรไปที่ต้นเสียง  สองมือหยิบอาวุธคู่กายออกมาอย่างรวดเร็ว  รานิรก็เช่นกันมือทั้งสองข้างหยิบมีดออกมาสายตามอง

ไปยังเบื้องหน้าด้วยจิตใจอันร้อนรน   ทั้งสองหยุดวิ่งแล้วหันไปมองรอบๆด้วยความระแวง สายตาของพวกเขาจับจ้องไปยัง ชายผู้หนึ่งซึ่งกำลังถือปืนอยู่

เบื้องหน้าของชายคนนั้นมีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆยืนตัวสั่นอยู่

"แกจะทำอะไรเด็ก!!!!"รานิรจับมีดแน่น

"อ้าวรานิรแฟง!!!!"ชายคนนั้นหันหน้ามาแล้วกล่าวอย่างดีใจ

"มินาโตะ!!!!"แฟงและรานิรอุทานพร้อมกัน

"เหะๆขอโทษนะที่ทำให้ตกใจแต่เจนนี่เขาอยากเห็นเวลาปืนลั่นอะ"มินาโตะเก็บปืนลง

"เจนนี่?ใครกัน"แฟงกล่างถามอย่างสงสัย

"นั้นสิใช่เด็กน้อยคนนั้นหรือเปล่า"รานิรชี้ไปที่เด็กผู้หญิงที่อยู่ข้างๆมินาโตะ

"อืมใช่แล้วเธอเป็น..."มินาโตะยังพูดไม่ทันจบเจนนี่ก็กล่าวแทรกขึ้นมาด้วยเสียงดังฟังชัด

"หนูเป็นแฟนของมินาโตะค่า~~~"เจนนี่ยิ้มอย่างร่าเริงพร้อมเกาะแขนมินาโตะ

"หา!!!!!มินาโตะเดี๋ยวนี้เด็กแกก็ไม่เว้นเลยหรอ!!!!!!"รานิรร้องลั่นด้วยความตกใจ

"ฮือๆๆๆๆมันเป็นความจำเป็นมันเป็นความจำเป็นฮือๆๆ"

"เอาเถอะพวกเราก็จะไม่อยู่ให้เป็นก้างขวางคอนายละกันไปกันเถอะรานิร"แฟงลากรานิรที่ตอนนี้แข็งเป็นหินไปซะแล้ว

"ที่รัก~~~เราไปสวีทกันเถอะค่ะ"เจนนี่กล่าวเสียงใส

"ฮือ~~~~"

ทางด้านของแบล็ค

"สนุกจริงๆเลย><"ดรีมกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความสุข แต่คนข้างหลังดรีมกำลังทำหน้าทุกข์อย่างหนัก

"เงินจ๋า~~"แบล็คเปิดดูกระเป๋าตังค์ของตัวเองที่ตอนนี้ว่างเปล่า

"กลับมาแล้วค่า~~"ดรีมกล่าวเสียงใสให้กับยูเซย์และยูกิ

"ได้ข่าวอะไรมาบ้างหรือเปล่า"ยูกิถาม

"ไม่ได้ข่าวอะไรเลยครับ"แบล็คตอบพร้อมวางของลงที่ประตู

"หรอ.....เฮ้อ~~"ยูเซย์ถอนหายใจยาวยืด

"เฮ้!ว่าไง"มินาโตะเดินเข้ามา

"ได้ข่าวอะไรบ้างไหม?"ยูเซย์กล่าวถาม

"ฮึฮึอย่างฉันนะหรอมีจะไม่ได้ข่าว"มินาโตะยิ้มอย่างภูมิใจ

"จริงหรอ!!!"ยูกิกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความดีใจ

"ใช่แล้ว!!"มินาโตะกล่าวพร้อมชูนิ้วโป้งให้

ผ่านไป3นาที

"ฉันจะไปฆ่ามัน!!!!"ยูกิตะโกนด้วยน้ำเสียงโกรธแค้น

"ใจเย็นๆก่อนสิเรายังไม่รู้เลยว่ามันอยู่ไหน"ยูเซย์กล่าว

"เจ็บใจนัก!!!!"ยูกิฟาดมันลงที่โต๊ะด้วยความโกรธแค้น

"แล้วแฟงกับรานิรยังไม่กลับมาอีกหรอครับ?"แบล็คถามยูเซย์

"ก็ยังไม่เห็นเลย"ยูเซย์กล่าว

"หายไปไหนของมันนะ"มินาโตะพูดด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ

"ว่าไง!!!แฟงเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่ยิ้มระรื่น

"สีหน้ายิ้มมาเลยนะแสดงว่าได้ข่าวอะไรมาใช่ไหม"ยูเซย์กล่าวพร้อมหัวเราะ

"ใช่แล้วละดูซะนี้คือของที่ฉันได้มา"แฟงหยิบแผนที่ขึ้นมากางออกแล้วชี้ไปที่หอคอยที่อยู่กลางน้ำ

"หอคอยนี้มันยังไงหรอค่ะ?"ดรีมถามอย่างสงสัย

"มันคือหอคอยของพ่อมดเพนดราก้อน พ่อมดที่ทำให้มีเรือบ้านั้นยังไงละ"รานิรอธิบายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ทุกคนในห้องมองหน้าแฟงและรานิรเป็นสาย

ตาเดียวกัน

"มีอะไรหรอทำไมต้องมองพวกเราด้วยหรือว่าข้อมูลที่หามามันไม่มีประโยชน์"แฟงถามด้วยน้ำเสียงตกใจ

"เปล่าเลยแฟงรานิร!!!ข้อมูลที่พวกนายหามามันสุดยอด!!!"ยูกิกอดทั้งสองแน่นด้วยความดีใจ

"แอ๊ก!!!อ่อยไอ้แอ้ว(ปล่อยได้แล้ว)"รานิรพยายามสะบัดตัวออก

"ข้อโทษทีดีใจไปหน่อย"ยูกิปล่อยทั้งสองออก

"ที่นี้ละจะได้ไปจัดการกับมันสักที"ยูกิกำหมัดแน่น

"ยังไงวันนี้เราก็ผักผ่อนกันก่อนเถอะพรุ้งนี้เราค่อยไปที่นั้นกัน"ยูเซย์ออกความเห็น

"ก็ดีเหมือนกันเพราะเราไม่รู้ว่าในวันพรุ้งนี้เราจะต้องเจอกับอะไรบ้าง"แฟงกล่าวทิ้งทายก่อนที่จะฟุบลงไปนอนกับโซฟา

"เอ่อมินาโตะเจนนี่.."รานิรกำลังจะกล่าวถามมินาโตะแต่เหมือนจะรู้ทันมินาโตะจึงตอบขึ้นมาทันที

"พอดีพ่อแม่ของเธอเจอเลยลากกลับบ้านฮาๆๆๆฉันเลยรอดตาย"มินาโตะกล่าวอย่างสะใจก่อนที่จะหยิบผ้ามาปูแล้วนอนกับพื้น

"พี่ค่ะหนูจะได้แก้แค้นให้พี่แล้วค่ะ"ยูกิพึมพำก่อนที่จะหลับตาลง
________________________________________________________________________________________________

บทนี้ขอสั้นๆนะเพราะสมองยังไม่เข้าที่

ต้องแต่งมั้ง ไม่อยากดอง- -