อีกนิด ลืม ! ผิวขาวนะจ้า

ตัวเอกบรรยาย จ้า เพราะมีใช้คำว่า ชั้น

 

อยากอ่านบท 1 แย้ว~

หนูรอได้ เอาเค้าออกด้วย ><

บทที่ 1 นายสวนสาธารณะ !!


   โอ๊ะ โอ๊ย !! ปวดหัวจัง โอ๊ย ! เจ็บแขนเอ๊ะ แขนเราเป็นอะไรไปนะ แล้วทำไม ทำไช้นมาอยู่ที่นี่ล่ะ !! ชั้นต้องตายไปแล้วสิ แล้วทำไม

"คุณหมอค่ะ คุณหมอ !! ลูกดิชั้นฟื้นแล้วค่ะ ๆ" เอ๊ะ เสียงนี้ แม่ !!! นี่แสดงว่าเราอยู่ โรงพยาบาลอย่างงั้นสินะ หึ ๆ

"ดรีมทำไมถึงกรีดแขนตัวเองอย่างงั้นล่ะลูก !! ฮือ ๆ T T "

"ขอโทษนะค่ะแม่ ดรีมจะไม่ทำอีกแล้วล่ะค่ะ ^^ "

"อย่าทำแบบนี้อีกนะลูก ลูกยังมีแม่อยู่นะเรื่องมิกซ์น่ะช่างเขาไปเถอะลูกผู้ชายเลว ๆ แบบนั้น !!"

"เอ๊ะ ! แม่รู้ ? O_O"

"ใช่ ตอนที่ชั้นเอาขนมไปให้แกบนห้องก็เจอแกนอนสลบอยู่บนเตียง แล้วชั้นก็เห็นรูปที่แกถ่ายกับมิกซ์มันร้าว ดูจากรอยก็รู้ว่าแกต่อยมัน"

"หึ ๆ แล้วเมื่อไรหนูจะได้กลับค่ะคุณหมอ "

"อ๋อ เดี๋ยวน้ำเกลือขวดนี้หมดก็กลับได้เลยครับ ^^"

"ค่ะ "

   เฮ้อ ~ ชั้นต้องไม่ตายสินะ ชั้นยังมีแม่กับพ่อและน้องสาวของชั้นอยู่นี่นา ใช่ ชั้นไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวในโลกนี้ !! ชั้นต้องมีชีวิตอยู่เพื่อดูแลครอบครัว

ฮึ่ม ! ชั้นต้องอยู่ต่อไป !! ^O^"  อีกครึ่งขวดน้ำเกลือก็จะหมดแล้ว เดี๋ยวก็ได้กลับไปเรียนแล้วสินะ...



   เย้ ๆ !! ในที่สุดชั้นก็ได้กลับบ้าน ตอนนี้ชั้นอยู่ในรถของคุณพ่อ มียัยครีมมี่ มารับชั้นกลับบ้านด้วย น้องชั้นอายุต่างกันเพียง 3 ปี ระหว่างทางชั้นมองออกไปข้างนอก

ลมเย็น ๆ พัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างที่กระจกเปิดอยู่ เพราะชั้นเป็นจำพวกแพ้แอร์รถ = =^ เวลาชั้นนั่งรถกับพ่อท่านจึงไม่เปิดแอร์ แต่เปิดกระจกแทน ซึ่งมันทำให้ชั้น

ชอบลมและกลิ่นอากาศของธรรมชาติที่บริสุทธิ์ขึ้นมามากมาย ข้างนอกมีแต่ทุ่งหญ้า อีกฝั่งก็เป็นสวนดอกไม้ ที่นี่วิวสวยดีจริง ๆ เพราะมันอยู่ใกล้กับสวนสาธารณะใกล้บ้าน

ชั้นเลย วันหลังมาเที่ยวดีกว่า ^w^" เอ๊ะ นั่นใครกัน หญิงชายคู่หนึ่งกำลังทะเลาะกัน เอ๊ะเหมือนฝ่ายหญิงจะทำให้ฝ่ายชายร้องไห้แห๊ะ หึ ๆ คงจะเป็นการบอกเลิกกันอีกล่ะสิ

เฮ้อ ชีวิตรักนี่ช่างทุเรศสิ้นดี หึ ๆ ทั้งคู่หน้าตาดีมาก ๆ เลยผู้หญิงหน้าตา น่ารัก ตาโต ผิวขาวผ่อง ปากชมพูระเรื่อ แก้มใส ๆ ส่วนผู้ชายก็ หน้าใส ๆ หน้าตาดูทะเล้นดีจัง

แต่ตอนนี้ดวงตาสีมอคค่าของเค้า กลับเต็มไปด้วยคราบน้ำตา และน้ำใส ๆ ช่างเขาเถอะ เบื่อชีวิตรักเต็มทีไม่อยากสนใจอีกต่อไปละ

"พี่ดรีม พรุ่งนี้ก็เปิดเทอมแล้วใช่ป่ะ ?" ครีมมี่น้องสาวชั้นพูดขึ้นทำให้ชั้นเปลี่ยนมามองหน้ามันแทน

"อืม...ชั้นจะได้เจอเพื่อน ๆ ของชั้นสะทีคิดถึงจะแย่ ฮ่า ๆ "

"อารมณ์ดีแล้วสิน้า พี่น่ะ ชินแล้วหรอกับพวกนี้"

"ไม่หรอก แค่ปลงต่างหาก และชั้นก็เบื่อแล้วล่ะชีวิตพวกนี้สู้อยู่เล่นกับเพื่อน ๆ และแกจะดีกว่า หึ ๆ"

"ฮ่า ๆ พี่นี่นะโตรึยังเนี่ย เอ้อพี่ อีกไม่กี่อาทิตย์พี่ก็สอบสายดำแล้วใช่ป่ะ เทควันโดอ่ะ"

"อืม ๆ...คนมันเก่งนี่ช่วยไม่ได้"

    รถจอดที่หน้าบ้านของชั้น ยัยครีมค่อย ๆ มาเปิดประตูแล้วพยุงตัวชั้นไป แต่ชั้นปฏิเสธเพราะชั้นจะเดินไปเอง ชั้นไม่ใช่จำพวกอ่อนแอขนาดนั้นนี่

หึ ๆ ชั้นก็แค่เป็นพวกร้องไห้ง่าย กลัวแมลงทุกชนิดผีนี่อย่าพูดถึงกลัวเป็นบ้า และสิ่งที่ชั้นกลัวที่สุดในชีวิตนี้ก็คือ...เข็มฉีดยา !! TT TT (เนี่ยนะไม่อ่อนแอ)ช่วยไม่ได้

ชั้นกลัวมันตั้งแต่ตอนอยู่ประถมแล้ว ชั้นกลัวมากขนาดที่ว่าไม่รู้กรุ๊ปเลือดยังไม่กล้าให้เค้าเจาะเลยบอกไปมั่ว ๆ เลยว่าชั้นกรุ๊ปอะไร แล้วถ้าเวลาชั้นต้องการเลือดตอนป่วยล่ะ

O=O !!! ชั้นจะได้เลือดผิดกับร่างกายรึเปล่าเนี่ย TT^TT ดีนะที่ชั้นไม่ทำบัตรประชาชน

ชั้นเดินขึ้นไปข้างบนแล้วก็ล้มตัวลงนอน เดินทางมาเหนื่อยมาก = =^ ต้องพักผ่อนสักหน่อย (แค่นี้เหนื่อยเรอะ = =^)

กรี๊งงงงงงงงงง  กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงง !!!

   = = ^ ได้เวลาตื่นแล้วหรอเนี่ย เอ๊ะนี่ชั้นหลับจนถึงอีกวันเลยหรอเนี่ย โอ้โห ~ สิ่งมหัศจรรย์อันดับที่ 8 9 10 ของโลก (เวอร์ไปมั้ง - -)

ชั้นรีบลุกขึ้นทำธุระของตัวเองให้เสร็จ ๆ ไป แล้วก็รีบลงมากินอาหารเช้าที่แม่เตรียมไว้ให้ ก็เจอยัยครีมแย่งแยมโร ใส้ช๊อกโกแลตของโปรดชั้นไปหมดซะแล้ว TT^TT

"ยัยครีม แยมโรของชั้นแกกินหมดอีกแล้วน๊ะ !!!!!"

"พี่ตื่นสายเองน้า ช่วยไม่ได้ ฮ่า ๆ "

"หน๊อยแก อยากโดนถีบนักรึไง"ชั้นยกเท้าขึ้นเตรียมจะพุ่งลงใส่น้องแต่ก็ต้องหยุดเมื่อ แม่เดินมา = =^ คนอื่นไม่เคยกลัว กลัวเวลาแม่

โมโหเนี่ยแหละ พลังอะไรก็ไม่น่ากลัวเท่าพลังไม้แขวนเสื้อปลิดชีพ TT^TT ฝากไว้ก่อนเถ๊อะยัยน้องบ้า !

แกจะไปเรียนได้รึยัง อ่ะนี่ตัง"

"ขอบคุณค่ะแม่ จะไปแล้วล่ะ หวัดดีค่ะ ^^"

"อืม ๆ เดินทางดี ๆ วันแรกอย่าก่อเรื่องเข้าล่ะแกมันยิ่งชอบหาเรื่องชาวบ้านอยู่ = =^"

"ค่า ๆ "ของแบบนี้มันก็ต้องมีบ้างสิค่ะแม่ ชีวิตจะได้ไม่น่าเบื่อ โฮ๊ะ ๆ ^O^ !

   ชั้นเดินออกมาจากบ้านมาถึงปากซอยเพื่อนั่งรอรถเมล์ สายที่ขับเป็นเต่าและเต่า =^=" ขับช้ามากน่ะสิ เพราะคนขึ้นเยอะมากจึงต้องค่อย ๆ ขับเดี๋ยวคนจะล่วงลงได้

อ๊ะ มาพอดีเลยรถเมล์ตายยาก =w=" (ไปแช่งอีก) ชึ้นรีบวิ่งขึ้นไปก่อนที่จะมีคนมาแย่งที่นั่งเพราะชั้นไม่ชอบการยืนเป็นที่สุด เพราะบางทีจะต้องไปดมรักแร้คนอื่น อี๋

เหม็นตายล่ะ =O= อ๊ะนั่นว่างที่เดียวพอดี รีบนั่งดีกว่า ฟึ่บ ! คนเริ่มทยอยขึ้นมาเรื่อย ๆ รถเมล์คันนี้เป็นรถเมล์ฟรี ฮิ ๆ ไม่ต้องเสียตัง ชั้นมองออกไปนอกหน้าต่าง โดย

สายตาก็ไปจ๊ะกับหนุ่มหล่อที่นั่งข้าง ๆ ชั้น เอ๋ !!! คนที่ชั้นเจอที่สวนสาธารณะ ที่โดนผู้หญิงบอกเลิกนี่นา ดูใกล้ ๆ ยิ่งน่ารักแฮะ  -///-

รถเมล์เคลื่อนตัวไปช้า ๆ = =^ เป็นเต่าคลาน .....และก็มาจอดลงที่หน้าทางเข้าโรงเรียนมัธยมบาลากูล (ชื่อดีกว่านี้ไม่มีแล้วเรอะ !) นักเรียนต่างพากันเดินสลับไปมา

ชั้นรีบเดินลงมากเกินไปจนสดุดขาใครก็ไม่รู้หน้าทิ่มลงกระแทกฟุตบาดเลือดไหลเต็มดั้งหักปากแตก มันคงจะเป็นเช่นนั้นถ้าไม่มีมือ ๆ หนึ่งมากุมเอวชั้นไว้ไม่ให้ล้มลงไป

แล้วตัวชั้นก็ไปอยู่ในอ้อมกอดของชายคนหนึ่ง !!


คนนั้นก็คือนายสวนสาธารณะ OoO"!!.....

---

บทที่ 1 มาแล้วจ้าติ - ชมด้วยน้า อาจจะไม่ได้เรื่องเท่าไร แหะ ๆ  

แบบฟอร์ม

ชื่อจริง // ฮาเนงาวะ เนซึมิ

ชื่อเล่น // เกิ้ล

อายุ // 17 ปี

นิสัย // พ่อสื่อตัวแสบ มักเป็นคนคิดแผนก่อเรื่องอะไรสักอย่างที่ดูไม่ได้เรื่อง แต่ผลกลับออกมาดีผิดคาด เอาใจช่วยเพื่อนของตนตลอดเวลา
คอยเป็นที่ปรึกษาแก่เพื่อน และผู้หญิงบางคน(?)ในเรื่องความรัก ส่วนตัวไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องความรักเลย แต่ไม่แน่ ภายหลังอาจจะมีก็ได้...- -

(เพิ่มให้)

ลักษณะ : ชายผมสีน้ำตาลเข้มกระเซิง ใส่แว่นสายตา คาดกระเป๋าใส่ของสารพัดติดตัวตลอดเวลา

อื่นๆ : เลี้ยงหมาตัวหนึ่งไว้ ชื่อ... (ไปตั้งเอาเอง หึๆ) พันธุ์ชิสุ ตัวเล็กๆ เพศผู้ ฟังคำสั่งแต่เจ้านาย กัดคนที่ไม่รู้จักได้ไม่เลี้ยง

ทันป่ะท่านดรีม ถ้าไม่ทันช่วยอนุโรมหน่อยน้า