มาโรงเรียน ตั้งแต่ 7โมงเช้า

ได้เรียนตอน 4โมงเย็น

 

ไม่รู้จะทนได้นานเท่าไร อ้างว้างเดียวดายมานานนับปี
ต้องทนเหงาอยู่อย่างนี้ อีกนานสักเท่าไร
โลกนี้มีคนตั้งกี่ล้านคน แต่ฉันคือคนที่ต้องเหงาใจ
หนึ่งในล้านมีบ้างไหม แค่เพียงใครสักคนที่มาเข้าใจ

อยากเห็นใบหน้าใบหน้าอีกสักครั้งกอดอีกสักที
แต่ทว่าปัจจุบันฉันยังใช้ชีวิตตามปกติด้วยความหวัง
ไม่สนใจใคร เดียวดาย เสียใจ อดทน
พยายามทำใจ ทานข้าว  หายใจอยู่ต่อไปเพื่อรอวันที่จะได้พบกันอีก
พยายามทำตัวให้ดีเป็นคนดี เพื่อเขาจะได้ภูมิใจ
 จะรอต่อไป เพราะเชื่อว่าสวรรค์คงกำลังพิสูจน์พวกเราอยู่ว่าจะทนได้สักแค่ไหน
 จริงนะฉันจะเป็นคนดีเพื่อเธอ เพราะเธอคอยนำทางคนที่อ้างวางเดียวดาย