บทที่ 4 ความอดทนที่กลั้นไม่อยู่
[/b]
พลั่ก!
ณ ระเบียงทางเดินโรงเรียนแห่งหนึ่ง มีเด็กนักเรียนจำนวนหนึ่งกำลังลุมล้อมเด็กหญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง ที่ลงไปนั่งกองกับพื้นเพราะถูกผลักลงไป เด็กๆทั้งหลายอยู่ป.3 หญิงคนหนึ่งมีดวงตาหนึ่งชั้นผมสีดำยาวสยายเริ่มเปิดปากด่าทันที
“ว่าไงยัยแว่น มาเดินเกะกะขวางทางซะจริงนะ”
“ใช่ๆ ! ทำไมเธอไม่ยอมดูตาม้าตาเรือ” เพื่อนๆในห้องเริ่มแสดงความคิดเห็นตรงกัน เสียงหัวเราะพุ่งตรงไปยังเด็กหญิงผมเปียใส่แว่นกรอบกลมที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่
“อื้ม รู้อะไรเปล่าว่าพวกผู้ใหญ่ชอบเดินขวางทางแหละ !”เด็กผู้ชายคนหนึ่งพูดออกมา เพื่อนๆรีบพูดต่อทันที
“โห ผู้ใหญ่นี่สุดยอดเลย!”
“ใช่ๆๆ ! งั้นแสดงว่ายัยแว่นนี่ก็เป็นผู้ใหญ่ล่ะสิ งั้นก็เดินขวางทางให้คนเหยียบต่อไปละกัน”เพื่อนอีกคนบอก
“ฮ่าๆๆๆ! สมน้ำหน้ายัยแว่นเต่อ”
เพื่อนร่วมห้องเดินจากไป ทิ้งให้เด็กสาวนั่งอายอยู่ข้างทาง
‘หลายครั้งแล้ว..หลายครั้งแล้วจริงๆ..ที่ไม่มีเพื่อนแล้วโดนซ้ำเติมแบบนี้..’
เด็กหญิงจึงลุกขึ้นมาจากข้างทาง สองเท้ากำลังเดินไปล้างหน้าล้างตา จากนั้นก็เปิดก๊อกน้ำ ปล่อยให้น้ำเย็นๆไหลไปทั่วทั้งหน้า พอเงยหน้าขึ้นมา ก็เจออาจารย์ผู้ชายท่านหนึ่ง กำลังยิ้มเยาะให้อยู่
อาจารย์ผู้นี้มีชื่อว่า บอย เป็นอาจารย์ที่มีหน้าตาดี ฐานะร่ำรวย เป็นที่ชื่นชอบของเด็กทุกๆคนในโรงเรียนเพราะอาจารย์ใจดี อยู่มาวันหนึ่งในขณะที่อาจารย์ยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือเธอขณะโดนเพื่อนๆในห้องแกล้ง อาจารย์ก็เสนอข้อแลกเปลี่ยนว่า ถ้าเกิดวันไหนเพื่อนมาแกล้งให้มาฟ้องได้ แต่อาจารย์ขออะไรอย่างหนึ่ง รู้สึกตัวอีกทีก็โดนแบล็คเมล์ด้วยรูปอนาจารของเธอ ทำให้เธอเห็นตัวจริงก็อาจารย์ ซึ่งทุกวันตอนเย็นเธอจะต้องไปถ่ายรูปบ้าๆแบบนี้เสมอ บางครั้งอาจารย์ก็ขอมีสัมพันธ์ทางเพศด้วย ซึ่งเธอก็เลี่ยงไม่ได้
“สวัสดี ตอนนี้เวลาเย็นแล้วสินะ เราไปเรียนศิลปะการถ่ายรูปกันเถอะ”
“คะ..ค่ะ”
ณ หอพักอาจารย์
แชะ แชะ แชะ
“ดีมาก..เป็นเด็กดีนะ”
“ค่ะ..”เธอตอบเสียงแผ่วเบาเมื่ออาจารย์เริ่มถ่ายรูปอนาจารกับเธอไปเรื่อยๆ
“วันนี้ครูเครียดเหลือเกิน มาเรียนขั้นตอนพิเศษดีไหม”อาจารย์บอยยิ้มเจ้าเลห์ ก่อนจะเดินมาหาเด็กสาว (มิม)
“เอ่อ..ไม่ดีกว่าค่ะ วันนี้หนูเหนื่อยแล้ว”เธอรีบตอบทันที แต่อาจารย์กลับจุดเทียนแล้วสา ดน้ำตาเทียนมาโดนร่างของมิม ก่อนจะฟาดแส้ใส่ เสียงร้องไห้ดังระงมมาจากห้องนั้น…
เวลาเช้า
มิมนอนนิ่ง เหตุการณ์เมื่อคืนทำให้เธอบอบช้ำ อาจารย์ป่านนี้ก็คงจะเดินทางไปโรงเรียนเรียบร้อยโดยทิ้งเธอเอาไว้คนเดียว
“อยาก..อยากฆ่าเหลือเกิน..ทั้งเพื่อนๆ..ทั้งอาจารย์..พวกมันน่าจะตายๆกันไปให้หมดเลย..”เธอนอนเพ้อคนเดียว เสียงโทรศัพท์อาจารย์ที่ลืมเอาไว้ดังขึ้น เธอหยิบมาดูหวังจะโทรหาตำรวจทันที แต่ก็พบข้อความสะดุดตา
‘คุณอยากฆ่าใครไหม ?’To Be Continued
ชั่วได้ใจจริง
