ต้องขออภัยที่ไม่ได้แต่งเพราะเมื่อวานคอมเจ๊ง

                                                               ตอนที่7 หนี!!!!

"อ้วก!!!!"ดรีมมี่อ้วกออกมาทันทีที่เห็นภาพอันสยดสยอง

"ดรีมมี่"เอิร์ธเดินเข้ามาลูบหลังให้ อองฟองต์ค่อยๆลืมตาขึ้นมาเธอสดุ้งอย่างแรงกับสิ่งที่เห็น

"กะ....เกิดอะไรขึ้นเอิร์ธ"อองฟองต์ถามด้วยสีหน้าตกใจ

"อะ....แอส...กับ..อิ....จิ.....โกะตาย...แล้ว"เอิร์ธพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา

"ไม่จริงใช่ไหมเอิร์ธ!!!ตอบมาสิว่าไม่จริง!!!"อองฟองต์เขย่าตัวเอิร์ธไปมา

"ตายแล้วจริงๆ"เอิร์ธปาดน้ำตาที่อยู่บนใบหน้าทิ้ง

"ไม่จริง"อองฟองต์ทรุดตัวลง

"เราทุกคนคงต้องตายกันหมดจริงๆ"ดรีมมี่พึมพำ ทุกคนนั่งเงียบทุกคนก็คิดอย่างเดียวกับดรีมมี่ ทันใดนั้นก็มีลมพัดพาบางสิ่งปลิวมาตกตรงหน้าของ

พวกเขา

"นี้มัน!!!"อองฟองต์ตะโกนอย่างดีใจแล้วหยิบสิ่งนั้นขึ้นมา

"พระพุทธรูป!!!"ดรีมมี่ยิ้มอย่างดีใจ

"ยังงี้เราก็รอดแล้วละสิ!!!!"เอิร์ธยิ้ม

"ใช่!!!"อองฟองต์ยิ้ม ดรีมมี่รีบวิ่งไปอุ้มเนจังที่ยังนอนสลบอยู่

"ไปกันเถอะ!"อองฟองต์พูดพวกเขากำลังจะเดินผ่านประตูหมู่บ้านแต่มันกลับมีไฟลูกขึ้นเป็นตัวหนังสือ ข้าไม่ให้พวกแกออกไป!!!!

"ดรีมมี่ส่งเนจังมาเธอกระโดดออกไปเลย"เอิร์ธพูด

"อะ..อืม"ดรีมมี่ส่งเนจังให้เอิร์ธแล้วกระโดดสุดแรงแล้วกระโดดฝ่าไฟออกไป

"ฉันไปละนะ!!!"อองฟองต์กระโดดฝ่าไฟออกไป

"ย๊าก!!!"เอิร์ธกระโดดฝ่าไฟออกไปแต่เหมือนมีบางอย่างจับเขาไว้

"เอิร์ธ!!!"ดรีมมี่รีบวิ่งจับมือเอิร์ธที่กำลังถูกดึงเข้าไป

"อ๊าก!!!"เอิร์ธร้องอย่างเจ็บปวดเพราะไฟเริ่มลุกไหม้เอวของเขา

"ปะ...ปล่อยมือฉันดรีมมี่"เอิร์ธยิ้มให้ดรีมมี่แล้วพยายามสบัดมือจนในที่สุดมือของดรีมมี่ก็จับเอิร์ธไว้ไม่อยู่

"เอิร์ธ!!!!"ดรีมมี่ตะโกนพร้อมน้ำตาแล้วกระโดดเข้าไปในหมู่บ้าน

"อ๊าก!!!!!กรี้ด!!!!!"เสียงของทั้งสองดังออกมาจากหมู่บ้าน อองฟองต์น้ำตาไหลพราก เธอตั้งสติแล้วอุ้มเนจังพร้อมออกห่างจากหมู่บ้าน

"ช่วยให้หนูออกจากที่นี้ได้ด้วยเถอะค่ะ!!!"อองฟองต์มองที่พระพุทธรูป"บรืน~~~"เสียงรถยนต์ดังมาจากข้างหน้า

"หรือว่า!!!"อองฟองต์วิ่งออกไปข้างนอก เธอยิ้มอย่างดีใจเมื่อมันเป็นทางถนน"แปรนๆ!!!"เสียงบีบแตร่จากรนคันหนึ่งดังขึ้น"โครม!!!!"เสียงบางอย่าง

ดังขึ้นพร้อมกับสติของอองฟองต์ที่กระเด็นออกไป

10ชั่วโมงต่อมา ณ โรงพยาบาลXyz

"อืม...."อองฟองต์ตื่นขึ้นในโรงพยาบาล

"อองฟองต์เธอตื่นแล้ว!!!"ออมแฟนหนุ่มของอองฟองต์กุมมือของเธอแน่น

"เน...จังละ"อองฟองต์พูดตะกุกตะกักเพราะยังมึนอยู่

"อยู่ห้องข้างๆไม่เป็นไรนะฉันเป็นห่งเธอมากเลย"ออมกอดอองฟองต์แน่นแล้วจูบที่หน้าผากเธอเบาๆ

"เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้นะ"ออมเดินออกจากห้องสักพักเขาก็กลับมาพร้อมน้ำดื่ม อองฟองต์รีบน้ำมาแล้วทำท่าจะดื้มแต่ก็ต้องผงะเมื่อเห็นข้อความใน

น้ำแกต้องตาย!!!

"กรี้ด!!!"อองฟองต์ปาแก้วน้ำทิ้งแล้วกอดออม

"เป็นอะไรหรออองฟองต์!!!"ออมกอดอองฟองต์แน่น

"มันตามฟองต์มา!!!"อองฟองต์กอดออมแน่นพร้อมร้องไห้

"ไม่เป็นไรนะโอ๋ๆ"ออมลูบหลังอองฟองต์

ดึกสงัดออมนอนอยู่ข้างๆอองฟองต์ เธอรูสึกอุ่นใจมากที่แฟนหนุ่มของเธออยู่ข้าง"แกรกๆ"เสียงเปิดประตูดังขึ้นเธอคิดว่าคงจะเป็นพยาบาลแต่มันไม่ใช่

เมือคนที่เข้ามาคือชายคนหนึ่งที่หน้าถูกไฟเผา มันบีบคออองฟองต์เธอดิ้นอย่างทรมาน

"อองฟองต์?"ออมปลุกอองฟองต์ให้ตื่นจากความฝันเธอสดุ้งตื่น

"วันนี้ได้เธอกับเนจังกลับบ้านแล้วนะหมอบอกว่าเธอไม่บาดเจ็บอะไรมากโชคดีที่คนขับรถแบรคทัน

"อืม"อองฟองต์พยักหน้าเธอเดินไปที่ห้องของเนจัง

"พี่อองฟองต์!!!"เนจังวิ่งลงจากเตียงแล้วเข้าไปกอดอองฟองต์

"กลับบ้านกันเถอะ"ออมนำทุกคนไปที่รถแล้วเปิดประตูทุกคนเดินขึ้นรถอย่างว่าง่ายแต่สิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดคือผนังบนเพดานถล่มลงมาทับข้างที่ออ

งฟองต์และเนจังนั้ง"โครม!!!"

"อองฟองต์!!!!!!!!!"

ห้องไอซียู

"ปั้มหัวใจเร็ว!!!"หมอคนหนึ่งตะโกนเมื่อเห็นเครื่องวัดการเต้นของหัวใจเริ่มจะเป็นเส้นตรง

"ตึก!!!"หมอคนนั้นหันไปดูเครื่องวัดหัวใจมันไม่ดีขึ้นเรยมันค่อยๆเป็นเส้นตรงขึ้นเรื่อยๆจนในที่สุดก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นเสียงที่บอกว่าหัวใจของผู้ป่วยทั้ง

สองคนหยุดเต้นแล้ว

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ชั้นอย่าตายนะ กรี๊ดด ไม่จริ๊งง กรี๊ดว้ายอ๊ายอุ้ยต๊ายการี๊ดปี๊ดๆ !! 

//me ถูกถีบ

ป.ล.ออมในเรื่องน่ารักจังเลยย >O<

ในจินตนาการของอองฟองต์ว่าออมต้องเป็นอย่างนี้ ! : ทำการบ้านหรอฟองต์ เดี๋ยวออมช่วยสอนนะ ข้อนี้ๆ น้า ~

ของจริง : ทำให้หน่อยดิ -3-

อ๊ากกกกกกกก !!!

ป.ล.2 ล้อเล่น = =

เงียบเหงา

ยังไม่ได้บอกว่าตายซัหน่อย

                                                               ตอนที่8 แลกชีวิต

"นี้มันที่ไหนกัน?"อองฟองต์มองรอบๆตัวเองที่มีแต่ความมืดมิด

"พี่อองฟองต์!!!"เนจังวิ่งเข้ามากอดอองฟองต์

"นี้มันที่ไหนหรอเนจัง"อองฟองต์ถาม

"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ"เนจังพูด

"หึหึหึหึหึ"เสียงบางเสียงดังขึ้นในความมืด

"ใครกัน!!!"อองฟองต์กวาดตามองไปรอบๆ

"คนที่แกเคยฆ่า!!!"รางบางร่างปรากฏขึ้นในความมืด ร่างกายของเขาเปือนไปด้วยเลือด สายตาที่แสดงถึงความโกรธแค้น

"พี่อองฟองต์"เนจังกอดอองฟองต์แน่นด้วยความกลัว

"แกต้องการอะไร!!!!"อองฟองต์ชี้หน้าชายคนนั้น

"วิญญานของแก"ชายคนนั้นตอบเสียงเรียบ

"ทำไมกัน!!!"

"ข้อนั้นแกรู้ดีอยู่แล้ว!!!"

"ฉันไม่ยอมให้วิญญานแกหรอก!!!"อองฟองต์จูงมือเนจังแล้ววิ่งหนีออกห่างจากชายคนนั้น

"หนีเข้าไปเถอะยังไงฉันก็ตามจับแกได้เพราะแกหนีกรรมไม่พ้น"ชายคนนั้นหายตัวไป อองฟองต์และเนจังวิ่งไปเรือยๆแต่ไม่ว่าจะวิ่งไปทาง

ไหนมันก็มีแต่ความมืด

"หึหึหึ"เสียงหัวเราะยังคงดังอยู่ตลอดทาง

"ฮือๆๆๆ"เนจังร้องไห้ด้วยความกลัว

"หยุดหนีซักทีเถอะ"ชายคนนั้นปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าอองฟองต์

"ฉันไม่ยอมหรอก!!!"อองฟองต์วิ่งไปอีกทางแต่ก็เจอกับชายคนนั้นเธอหันไปอีกทางก็เจอแต่ชายคนนั้นไมว่าจะหันไปทางไหนก็เจอแต่ชายคนนั้น

"ไปกับฉันได้แล้ว"ชายคนนั้นจับตัวอองฟองต์และเนจังแต่อองฟองต์สบัดออกแล้ววิ่งหนีพร้อมกับเนจัง

"ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าเธอหนีกรรมไม่พ้น"ชายคนนั้นหายตัวไป

"ครืน!!!"พื้นสะเทือนอย่างแรงทันใดนั้นก็มีแสงสว่างเกิดขึ้นตรงหน้า

"ทางออก!!!"เนจังตะโกนอย่างดีใจก่อนที่จะวิ่งไปที่ทางออกพร้อมอองฟองต์

"ฉันไม่ให้พวกแกไป!!!"ชายคนนั้นยืนขวางพวกเเธอไว้

"ปล่อยพวกเราไปเถอะ!!!"เนจังน้ำตาไหลพราก

"ไม่!!!!พวกแกต้องชดใช้กรรมจนกว่าจะหมดอายุไขที่แท้จริง!!!!"ชายคนนั้นแผดเสียง

"แล้วถ้าแลกชีวิตละ"อองฟองต์ถาม

"แลกชีวิต?"ชายคนนั้นทวนคำถามของอองฟองต์

"ใช่ฉันจะขอรับกรรมของเนจังไว้ทั้งหมดเพื่อแลกกับชีวิตของเนจัง"

"พี่อองฟองต์ไม่นะ!!!!พี่อองฟองต์!!!!อย่าแลกชีวิตเพื่อหนู"เนจังร้องไห้

"น่าสนใจ!!!!ได้ฉันรับข้อเสนอ"ชายคนนั้นแสยะยิ้ม

"ล่าก่อนนะเนจัง"อองฟองต์ผลักเนจังให้ออกไปสู่แสงสว่าง

"พี่อองฟองต์!!!!!!!"เนจังร้องลั่น

กลับมา ณ ปัจจุบัน

"ผมจะลองดูอีกที"หมอคนนั้นพูดแล้วหยิบเครื่องปั้มหัวใจมาแล้วปั้มอีกที

"ตึกตักๆๆๆๆๆ"เสียงหัวใจของเนจังดังขึ้น

"หัวใจของคนไข้เต้นแล้วค่ะ!!!!"พยาบาลตะโกนอย่างดีใจ

3ชั่วโมงผ่านมา

"คุณหมอครับอองฟองต์เป็นยังไงบ้างครับ!!!"ออมถามหมออย่างร้อนรน

"เสียใจด้วยครับสำหรับคุณอองฟองต์แต่ก็ขอแสดงความยินดีกับคุณเนจังครับเธอรอด"หมอเดินห่างจากออมไป น้ำใสๆไหลออกจากตาของออม

10ปีผ่านไป

"รู้ไหมหลังจากวันนั้นผมเสียใจมากเลยแต่ผมก็พยายามระงับอารมณ์ไว้และพาเนจังกลับบ้านแต่ทันทีที่ผมเห็นหน้าเนจังผมกลับอึ้งและแปลกใจว่า

ทำไมดวงตาของเนจังถึงเหมือนกับของอองฟองต์อย่างอย่างน่าประหลาดจนบางทีผมนึกว่าเนจังคืออองฟองต์ด้วยซ้ำบางทีผมเกือบจะเผลอไปจูบเนจัง

อย่าหาว่าผมเจ้าชู้นะแต่มันเหมือนจริงๆแต่ผมก็เคยฝันนะว่าอองฟองต์มาหาผมและบอกว่าเธออยู่ข้างๆผมเสมอ"