Week 4 : Tuesdayday : กิจกรรมกระชับมิตรจากต่างแดน (รึเปล่า) 2 !!!
เช้าวันต่อมา
หลังจากเมื่อวาน พิธีกรนายก็กล่าวขอโทษว่ากิจกรรมที่จัดวันนี้คงต้องเลื่อนไปพรุ่งนี้ เนื่องจากเครื่องเล่นขัดข้องและเสียหาย จึงต้องอยู่ซ่อม ส่วนวันนี้ให้ทุกคนพักผ่อนตามสบาย
"อ่ะ อาหารของพวกนาย"โอมโยนจานใส่อาหารลง คุมิโกะหยิบแซนวิสชิ้นหนึ่งขึ้นมาใส่ปากก่อนจะหยิบอาหารชิ้นหนึ่งขึ้นมาดู
"นี่คืออะไร"คุมิโกะถาม เนจังถึงกับสำลักเพราะขำกับความซื่อ(หรือโง่ ?) ของคุมิโกะ
"นั่นเรียกว่าไข่ดาว กินๆไปเหอะน่าเสียเวล่ำเวลา"อองฟองต์บ่นกระปอดกระแปด
"อี๋ !! สีขาวกับเหลือง น่าขยะแขยงจัง"คุมิโกะเขี่ยไปไว้ขอบจาน
"อยู่บ้านเธอไม่เคยกินรึไง"ลิรินถามบ้าง
"ไม่ล่ะ อยู่บ้านฉันน่ะ ต้องกินอาหารหรูๆ แพงๆ เช่น ปลาแซลมอน แล้วก็..บลาๆๆ"ทุกคนแทบไม่ฟังเลยได้แต่ก้มหน้าก้มตากิน มีแต่พวกเพื่อนๆของคุมิโกะนั้นที่ชื่นชม
"เธอนี่รวยจังเลยนะ"ริวงะบอก
"อื้มพี่ เราน่ะ แทบไม่ได้กินอาหารพวกนี้เลยเนอะ"เคียวโกะหันไปพูดกับคุมิโกะ พี่สาวของตน
"อ๋อ หมายถึงพวกแซนด์วิส กับ ไข่ดาวอะไรนี่น่ะหรอ"คุมิโกะพูดเสียงสูงพลางทำตาโตแล้วเย้ยยันพวกชาวไทย
"ใช่แล้วล่ะ ฉันก็เหมือนกัน อาหารบ้านๆแบบนี้ไม่อยากกินหรอก
มันไม่ถูกปากน่ะ"สิ้นเสียงของทานากะ เบลล่าที่กำลังเก็บกดกับการแสดงท่าทางของคนเหล่านี้ทำให้เส้นความอดทนแตก
เคร้ง !!
ซ้อมและมีดวางลงกับจานเสียงดัง เธอยืนขึ้นอย่างโมโหแล้วกวาดสายตาไปรอบๆ
"อยากกินอาหารหรูๆก็พวกแกก็กลับไปกินบ้านไป ไม่อยากกินนักใช่มั้ย ! ก็ไม่ต้องกิน !!"เบลล่าคว้าจานของทุกคนมาแล้วส่งให้โอม โอมพยักหน้าอย่างรู้ทันก่อนจะโยนออกนอกหน้าต่าง
"เฮ้ย !! อาหารพวกฉันนะ !!"ฮายาโตะตะโกนใส่ แต่เบลล่าตีหน้านิ่ง แววตาส่องถึงความเกรี้ยวกราด
"หึ ! บอกว่าอาหารไม่อร่อยไม่ใช่เหรอ อาหารบ้านๆไม่ใช่เหรอ พวกคุณเป็นคนรวยนี่ กลับไปกินอาหารรวยๆไป หากินเอาเอง !! ถ้าอยากกินอาหารอันเก่าให้ไปตามเก็บบนหาดทรายนู่น ไป!!"
เธอเดินหนีไปทันทีอย่างโมโห อองฟองต์ยิ้มนิดๆก่อนจะส่ายหน้าแล้วเดินตามเบลล่าไป
"คงกลั้นสุดขีดแล้วล่ะ"ลิรินยื่นจานให้เคียวโกะ
"อ่ะนี่จ้ะ..อาหารของฉัน ถ้าไม่รังเกียจ ก็รับไว้แทนก็ได้นะจ๊ะ สงสารแก่เด็กตาดำๆที่ไม่มีข้าวกินนะเนี่ย"
เคร้ง!!
จานของลิรินหล่นลงบนจานของเคียวโกะ ก่อนจะเชิดหน้า ชูนิ้วกลางใส่แล้วเดินจากไปตามพรรคพวกของเธอ
ณ ห้องออกกำลังกาย
"เฮ้อ..คนพวกนี้ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ"เนจังเอาผ้าขนหนูที่วางไว้บนบ่ามาเช็ดหน้า
"ให้ตายสิ นี่ก็เพิ่ง 10 โมงกว่าเอง "แฟงบอกพลางดูนาฬิกา
"หืม? กลิ่นอะไรน่ะ"โอมบอกพลางดมไปเรื่อยๆ
"อย่าบอกนะว่า.."อองฟองต์แผดเสียงลั่นก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป
"เฮ้ย !! มีอะไรน่ะ !!??"แฟงวิ่งตามไป ภาพเบื้องหน้าคือ
เคียวโกะ คุมิโกะ และ มิยาบิ กำลังกรีดร้องกับควันที่คลุ้งโขมงรอบๆห้องครัว ฮิเดกิ ฮายาโตะ และ ทานากะกำลังดับไฟในห้องครัว
"เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะวะ!!"อองฟองต์สถบลั่นก่อนจะกระชากแขนมิยาบิ
"เกิดอะไรขึ้น บอกความจริงมาให้หมด ให้ตายสิ ! พวกแกนี่มัน..!!"
"คะ..คือ..เคียวโกะอยากทำอาหารครั้งแรก พวกชั้นก็ทำไม่เป็นสักคนก็เลยช่วยกัน สุดท้ายมันก็..นะ.."
"เฮอะ !!!"เธอเบะปากก่อนจะคว้าผ้ามาพันมือตัวเองแล้วไปชุบน้ำพลางลูบที่ไฟ มืออีกครั้งก็จับผ้าอีกผืนมาดับด้วยเหมือนกัน
"เหนื่อยว่ะ.."อองฟองต์ถอนหายใจ เนจังวิ่งเข้ามาดูมืออองฟองต์ทันที
"เป็นไงบ้าง"
"ไม่ถึงกับตายหรอก"ฮิเดกิพูดเสียงเย้ยหยัน
"นี่พวกเราอุตสาห์ช่วยแล้วนะ !! ยังจะทำตัวแบบนี้อีก !!"โอมตะคอกใส่ แต่เหล่าคนญี่ปุ่นไม่สะทกสะท้าน
"แล้วไง ไปเหอะพวกเรา ไปออกกำลังกายกันเถอะ"เหล่าคนญี่ปุ่นเดินจากไป เหลือแต่มิยาบิที่มองตามหลังเพื่อนๆของเธอ มิยาบิปราดเข้ามาหาทุกคนทันที
"อาริงาโตะ ! ..ขอบคุณพวกคุณมากๆเลยนะคะ ขอบคุณค่ะ !! ขอโทษแทนเพื่อนฉันด้วยนะคะ"เธอโค้งหลายทีจนเบลล่าต้องจับตัวให้ยืนขึ้น
"พอเถอะค่ะ เข้าใจแล้ว"
"อย่างน้อยเธอก็ยังน่ารักกว่าพวกนั้น"เนจังพึมพำ
"มือเป็นไงบ้างคะ เดี๋ยวฉันปฐมพยาบาลให้นะคะ"มิยาบิดึงผ้าขนหนูออกจากมือของอองฟองต์ รอยแดงเถือกโผล่ให้เห็นทันที
"แดงแจ๋เลย"โอมมอง
"ไปห้องพยาบาลกันเถอะ"ลิรินชวนไป มิยาบิจึงตามพวกเขาไปด้วย ท่ามกลางสายตามองการกระทำของเพื่อนตัวเอง..เหล่าคนญี่ปุ่นนั่นกำลังจ้องไปที่มิยาบิ !!!
ณ ห้องพยาบาล
"แค่นี้ก็เรียบร้อย"มิยาบิปาดเหงื่อ
"เดี๋ยวฉันกลับห้องฉันก่อนนะคะ"เธอยิ้มก่อนจะโค้งตัวให้ แล้วเดินออกมา
"ทะ..ทุกคน!!"เมื่อออกมาจากห้อง มิยาบิหน้าซีดทันทีที่เห็นหน้าเพื่อนๆของเธอที่กำลังจ้องเขม็ง
"นี่เธอทำอะไรน่ะฮะ !! ชั้นบอกแล้วไงว่าอย่าไปตีซี้กับพวกมันน่ะ !!"เคียวโกะกระชากแขนมิยาบิ
"ตะ..แต่พวกเขาช่วยเราไว้นะ !!!"
"แล้วไงน่ะหรอ !? คนพวกนั้นมันน่าคบซะที่ไหนกัน จนก็จน หน้าตาก็สู้เราไม่ได้ แล้วก็.."
"พอเลย"เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง ทุกคนหันไปมองก็พบแฟงที่ทำหน้านิ่งอยู่
"นิสัยของพวกเรายังดีกว่าพวกนาย ปล่อยมือออกจากแขนเธอซะ.."เขาสั่งเสียงเรียบ เคียวโกะสะบัดออกอย่างโมโห
"ชิ ! แกมันทุเรศ นังเพื่อนเลว !"คุมิโกะผลักมิยาบิใส่พวกคนไทย เนจังรับตัวไว้อย่างท่วงที
"ไปเหอะพวกเรา"
ตกเย็น
"หิวข้าวใช่ไหม มากินข้าวกับพวกเราสิ..รับรองว่าฉันจะทำให้อร่อย"อองฟองต์จับตัวมิยาบิไปนั่งที่เก้าอี้ เหล่าคนญี่ปุ่นลงมาหลังทำอาหารเสร็จ
"หึ เข้าใจทำอาหารดีนะ อาหารหรูๆทั้งนั้น ทำแบบนี้แต่แรกก็ไม่โดนด่าแล้วแหละ"ฮิเดกินั่งลงบนเก้าอี้พร้อมเพื่อนๆเขา แต่มิยาบิและคนไทยไม่สนใจ ต่างนั่งลงบนเก้าอี้แล้วกินข้าวพลางพูดอย่างสนุกสนานโดยไม่สนใจคนญี่ปุ่นราวกับว่าพวกเขาไม่มีตัวตน
"อ้าว แล้วจานข้าวพวกเราล่ะ ?"ทานากะแย้ง อองฟองต์ยิ้มหวานก่อนจะเดินเข้าไปในครัวก่อนจะวางถ้วยมาม่ามาให้
"ต้มมาม่าให้ก็บุญแล้ว กินๆเข้าไป"
ฮายาโตะทำหน้าเบื่อก่อนจะซดน้ำมาม่าเข้าไปเต็มแรงแต่แล้วก็บ้วนออกมา
"แหวะ !! ไหงเค็มแบบนี้เนี่ย !!"
"อ๋อ ฉันเอาน้ำซักผ้ามาใช้น่ะ"อองฟองต์โกหกหน้าด้านเพื่อให้พวกเขาตกใจ คุมิโกะจึงซดน้ำตัวเองบ้าง
"น้ำมาม่าหรือน้ำเชื่อมเนี่ย!!"
"พี่ขา !! ดูของหนูสิ เปรี้ยวจี๊ดเลย !!"เคียวโกะกรีดร้อง
"กินไม่ได้ก็ทิ้ง !!"ลิรินพูดเสียงเรียบ
พรุ่งนี้แล้ว..ที่ภารกิจต่อไปกำลังจะเริ่ม
พวกณี่ปุ่นทำไปได้ 
