ok  ข้าพเจ้าลองใหม่....
 - - - - - - - - - - - - - - ข้อมูลทางกายภาพ - - - - - - - - - - - - - - -
ชื่อ-สกุล :eng (อิง)
เผ่าพันธุ์ : มนุษย์
เพศ : ชาย
ลักษณะทางกายภาพ : สูง 180 สูง ผิวสีเนื้อ นัยต์ตาสีฟ้า ผมสีน้ำเงิน หน้าหล่อจนคล้ายดาราเกาหลี ใส่เสื้อกล้ามสีดำ ใส่เสื้อคลุมทับ กางเกง วอมว์สีดำ

- - - - - - - - - - - - - - - ทะเบียนประชากร - - - - - - - - - - - - - - -
คลาส :  D
อาชีพ :  นักฆ่าเลือดเย็น
สังกัด : ไม่มี
ราศีเกิด :  20 Gluttonio
ภูมิลำเนา : Mist
ประวัติ : อิง เป็นคนมีไหวพริบ รวดเร็ว ตอนเด็กพ่อถูกฆ่า ทำให้อดีตฝังใจ เขาจึงเลือกเดินบนเส้นทางนักฆ่า เพื่อตามล่าคนทีฆ่าพ่อเขา

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - ไดอารี่ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - <<<<< เพิ่มเติมได้ในส่วนนี้ (ไดอารี่ประจำตัวนี่นะ)
ลักษณะ นิสัย : เงียบ แต่บ้าเลือด เวลาโกรธจะคว้ามีดขึ้นมาแล้วฆ่าทันที
ของที่ชอบเป็นพิเศษ : ท้องฟ้า,ผืนป่า
ของที่เกลียดเป็นพิเศษ :ความหลังต่างๆ
ความ กลัว : ไม่มี
งานอดิเรก : ฆ่าคน นอน
ความสามารถพิเศษ :กระโดดอย่างรวดเร็ว
ประสบการณ์ รัก :  ไม่มี

- - - - - - - - - - - - - - - - - - บันทึกของArena - - - - - - - - - - - - - - - - - - <<<<< สำหรับบางช่อง หากไม่มีกรุณาเว้นว่างไว้
ชื่อแพลตประจำตัว : มีดไร้เมตตา
ประเภทของเพลท : อาวุธ
ความ โดดเด่นทางการต่อสู่ :หลบหลีกเป็นเสิศ โจมตีรั่ว
ความสามารถพิเศษ :ในสถานณะการฉุกเฉินจะพรางตัว 
Engi ที่โดดเด่น : (ขอเป็นภาษาไทยนะ ไม่เก่งอังกฦษ)
 อินดิวส์-มีดพุ่งไปตรงเป้าหมาย
เซฟเซอร์-เพิ่งความเร็วให้ตัวเอง
ดักส์พวาร์-เข้าประชิดตัว แล้วโจมตี
พาวเวอร์เซฟ-หายตัวไป10นาที
เอ็ฟซายฮาย-แ ยกร่าง
Pro ที่โดดเด่น :  ไรท์ทิ่งเทรนเนอร์-ฆ่าได้ภายในพริบตา
การประมาณค่าบิทที่รองรับได้ : 6000
การประมาณค่าบิทที่ถือ ครองได้ : 1000
ระดับฝีมือ ที่ได้รับการประเมิน : C
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - โพลี่ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เสียวๆ กลัวเหมือนเดิม

.....ขอเปลี่ยนความสามารถของท่า Vanish คร้าบบบบบ.......ความสามารถขอให้เป็นเคลื่อนย้ายศัครให้หายไปในที่ไกลสุดกู่นะกัน........

Blue in Asura

โลกมีประวัติศาสตร์ยาวนาน ผ่านวันคืนที่ทั้งหฤหรรษ์และขมขื่นมามากมาย ในปัจจุบัน เหตุการณ์นั้นก็ยังคงวนซ้ำราวกับเข็มนาฬิกา...

 

ที่นี่คือเมืองอาชูร่า เมืองแห่งฟันเฟือง ไอน้ำ และโลหะ ใจกลางของเมืองนี้ มีสิ่งที่เรียกว่า “เมนเฟรม” มันเป็นพลังงานของโลกมาแต่โบราณ มีลักษณะเป็นหอคอยสูงเสียดฟ้าที่ถูกคลุมทับด้วยชั้นแผ่นโลหะที่มนุษย์เพิ่ง สร้างขึ้นเมืองไม่กี่สิบปีก่อนมาครอบเอาไว้ กล่าวกันว่า ตัวเมนเฟรมโดยเนื้อแท้ของมันเองนั้นเป็นอัญมณีสีต่างๆเกาะกลุ่มเป็นก้อนที่ เปล่งพลังงานออกมาอย่างไม่สม่ำเสมอ นักวิทยาศาสตร์สมองใสคนหนึ่ง นามว่า เอริสโต้ เป็นผู้ริเริ่มโครงการกักเก็บพลังงานจากมัน เพื่อใช้ในสงคราม แต่น่าเสียดายที่เขาเสียชีวิตไปก่อนที่มันจะสร้างเสร็จ และปัจจุบันสงครามก็จบลงแล้วหอคอยนี้จึงกลายเป็นสถานที่สำหรับกักเก็บ พลังงานเพื่อนำมาใช้ในชีวิตประจำวันของชาวเมือง

 

            บุรุษในชุดคลุมยาวสีกรมท่าที่ชายขาดวิ่น สวมฮู้ดปกปิดหน้าตาประดับเข็มกลัดพลอยบริเวณคอ กำลังเดินบนทางที่เป็นดินแห้งหยาบ เขามองไปรอบๆก่อนจะถอนหายใจเบาๆ รอบตัวเขาเป็นบ้านเหล็กปะด้วยสังกะสี ตั้งเรียงรายอย่างไม่เป็นระเบียบ กลิ่นน้ำคำกับกลิ่นสนิมเหล็กคละคลุ้งกันจนแสบจมูก ที่นี่คือสลัมในเมืองอาชูร่า ใครจะคิดล่ะว่าการเดินตรงเข้าเมืองอาชูร่ามาไม่ถึงร้อยเมตรดี จะทำให้คนๆหนึ่งหลงทางได้ แถมหลงมาที่ไหนไม่หลง ดันหลงเข้ามาในสลัมซึ่งกระจายอยู่เป็นหย่อมเล็กๆในเมืองเสียด้วย

 

            ชายในชุดคลุมมาลองนั่งนึกเหตุการณ์ ที่ผ่านไปเมื่อไม่นานมานี้ แล้วเขาก็ค่อยๆหันหลังกลับไปช้าๆ แต่ก็พบแค่ทางวกวนที่เกิดจากการวางตัวอย่างไม่เป็นระเบียบของบ้านเรือน เขาเริ่มถอดใจ แต่แล้วก็เหลือบไปเห็นป้ายสังกะสีเก่าๆที่มีสเปรย์สีเหลืองอ่อนฉีดเป็นตัว อักษรไว้ว่า “Saloon (ร้าน เหล้า)” เมื่อเห็นเช่นนั้น ชายในชุดคลุมจึงค่อยๆย่างก้าวเข้าไปในร้าน

 

            ทันทีที่ประตูสังกะสีแง้มออกอย่างช้าๆประกอบ กับเสียงเสียดแสบแก้วหู ร้านที่สร้างขึ้นจากโลหะผุๆพังๆ ภายในเป็นห้องแคบๆที่คลุ้งไปด้วยฝุ่นกับกลิ่นบุหรี่ มีเพียงเคาท์เตอร์ไม้เก่าๆโทรมๆ กับเก้าอี้ขาเดียวที่สภาพไม่ต่างกันนักวางเรียงเป็นแถว บางตัวก็มีคนอื่นๆนั่งอยู่ก่อนแล้ว หลังเคาน์เตอร์มีชายแก่ผู้หนึ่งยืนอยู่หน้าตู้ที่เต็มไปด้วยขวดน้ำเมา บุรุษในชุดคลุมมองซ้ายขวาสักพักก่อนจะเดินเข้าไปนั่งตรงเคาน์เตอร์ แล้วค่อยๆเอ่ยปากเปล่งเสียงลุ่มลึกออกมาช้าๆ

 

            “บรั่นดี”เสียงนั้นดังออกมาจากปากของเขา ชายแก่ผู้มีผมขาวโพลนกับหนวดเขรอะๆพยักหน้ารับพลาง หันหลังไปจ้องมองตู้ใส่ขวดน้ำผิดศีลธรรมที่วางเรียงแบบชุ่ยๆก่อนจะหยิบขวด โลหะทรงสี่เหลี่ยนผืนผ้าออกมาแล้วเทใส่แก้วใสเปล่าๆ ราวๆหนึ่งในสี่ของแก้วแล้วค่อยๆหย่อนน้ำแข็งทรงลูกบาศก์ลงไปเล็กน้อยเมื่อ ทุกอย่างเสร็จสมบูรณ์ เขาจึงยื่นมันให้ลูกค้า พร้อมยิ้มน้อยๆแล้วเอ่ยปากพูด

 

            “ลำบากแย่เลยนะครับ ที่ต้องมาในที่แบบนี้”เจ้าของร้านพูดด้วยเสียงกร้านๆพลางหันซ้ายขวาเผื่อ ลูกค้าคนอื่นจะยกมือเรียกตน เมื่อเห็นว่าไม่มีจึงหันกลับมามองชายผู้สวมฮู๊ดสีน้ำเงินครามอีกครั้ง

 

            “ฉันก็ไม่ได้อยากมาอยู่ที่แบบนี้เท่าไหร่หรอกนะ ถ้าไม่ติดที่ว่าหลงทางมา”ชายผู้นั้นพูดขึ้นก่อนจะยกแก้วขึ้นมาจิบอย่างช้าๆ แล้วถอนหายใจเบาๆกับรสชาติของสุรา “คาดหวังกับร้านแบบนี้มากเกินไปจริงๆด้วย”

 

            “ฮะ ฮะ ฮะ ขออภัยนะครับ ร้านของเราตั้งขึ้นเป็นที่พบปะของชนชั้นแรงงาน บริเวณรอบๆนี้ เหล้ายาที่หากันมันก็ได้แต่ของตกเกรดทั้งนั้น”ชายแก่อธิบายพลางหันหลังไป แล้วหยิบแก้วขึ้นมาเช็ดด้วยผ้าหยาบๆสีขาวอย่างแผ่วเบา

 

            “เอาเถอะ ฉันก็ไม่ได้คิดว่าจะได้กินไวน์หนังเรคิวลัมที่นี่หรอก...”ชายหนุ่มพูดแล้ว หัวเราะแห้งๆ เรคิวลัมที่เขาพูดถึง เป็นเวียร์มังกรเกรด A ที่ไม่สามารถเพาะ เลี้ยงได้ และเป็นเวียร์ที่หาได้ยากยิ่ง ผู้ล่าต้องขึ้นไปบนภูเขาไฟแอตนาที่ร้อนระอุ เมื่อขึ้นไปแล้วก็ต้องลองเสี่ยงดวงดูอีกว่ามันจะออกมาไหม ถ้าออกมาก็ต้องลุ้นว่าใครจะเป็นเหยื่อกันแน่ และด้วยความหายากของมัน หนังที่นำมาหมักเป็นไวน์พร้อมๆกับต้นจูเกรปซีสีน้ำเงินที่เป็นไม้เถาชั้น หนึ่ง เป็นของที่หาได้ยากยิ่ง มีเพียงคนในราชวงศ์เท่านั้นที่มีโอกาศลิ้มลอง

 

            “ดูท่าทางคุณจะเป็นคนต่างถิ่นนะครับ”ชายแก่ เริ่มเปิดประเด็นใหม่ขึ้นมา ว่าแล้วก็วางแก้วกลับเข้าที่ก่อนจะหันกลับมาพลางใช้มือปัดหนวดขาวๆเพื่อให้ คราบที่เกาะอยู่หลุดออกไป แต่ดูเหมือนจะไม่สำเร็จ

 

            บุรุษในชุดคลุมสีน้ำเงินครามที่ได้ยินเช่นนั้นกลับไม่ตอบอะไร ซ้ำยังซดบรั่นดีที่เหลือในแก้วจนหมดก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมถามด้วย เสียงนิ่งๆ “เท่าไหร่?”

 

            “อ่า... สองไบท์ ขอรับ”ชายแก่ตอบอย่างงงๆ ก่อนที่ชายในชุดคลุมจะวางเหรียญสีทองสองเหรียญลงบนเคาน์เตอร์แล้วค่อยๆเดิน ออกจากร้านไป

 

 

 

            ในสวนสาธารณะของอาชูร่ายามค่ำคืน ต้นไม้ใบหญ้าที่หม่นหมองเพราะควันพิษอยู่แล้ว กลับดูหมองหม่นขึ้นไปอีก ทางเดินเท้าคอนกรีตสีเทาอ่อนถูกส่องกระทบด้วยแสงสีขาวเรืองๆของหลอดไฟ พลังงานอัญมณี ที่ตรงนั้น ยังคงมีม้านั่งหินอ่อนอยู่ริมทาง ข้างๆถังขยะแสตนเลสที่ว่างเปล่า

 

            ชายผู้ใส่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นยับๆสีขาวขุ่นกับ กางเกงหนังเทียมขายาวสีดำ ใบหน้าที่ตายด้านราวกับหุ่นกระบอกที่ไร้ความรู้สึก หลังของเขาพิงพนักที่เย็นเฉียบเพราะไอน้ำยามค่ำ มือขวาคีบบุหรี่ คาบในปากเอาไว้ ส่วนมือซ้ายกำลังพยายามลั่นไฟแช็คที่ไม่มีเชื้อเพลิง

 

            ‘สูบบุหรี่อีกแล้วนะนายน่ะ รู้มั้ยว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพ’ เสียงที่สดใสร่าเริงดังก้องขึ้นใน หัวเขา ชายหนุ่มหลับตาลงก่อนจะถอนหายใจเพื่อที่จะลืมมันไป

 

            “หมดแล้ว...”ชายหนุ่มพึมพำ ว่าแล้วก็เขวี้ยงไฟแช็กลงถังขยะแล้วเสยผมสีดำขลับของเขาขึ้น พลางกระดิกหูเล็กๆสีดำที่แสดงถึงความเป็นสมิงบนหัวของเขาเล็กน้อยเพื่อระบาย ความหงุดหงิด

 

            ไม่ทันไร ชายหนุ่มผู้นั้นก็ควักปืนลูกโม่สีเงินวาวจากฝักหนังที่เหน็บไว้กับเข็มขัด ตรงเอว ก่อนจะจ่อปากกระบอกปืนไว้ที่บุหรี่ แล้วกดไก

 

            เปรี้ยง!!

 

            ลูกตะกั่วพุ่งทะลวงขึ้นไปบน ฟ้าด้วยความเร็วสูง บุหรี่ในปากของชายหนุ่มมีไฟเรืองๆขึ้นเล็กน้อยก่อนจะมีควันขึ้นมา เขาค่อยๆสูดหายใจดูดมะเร็งสำเร็จรูปแล้วคีบมันออกจากปาก พลางพ่นควันสีเทาอ่อนออกมาอย่างช้าๆ แล้วค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะเดินไปข้างหน้าช้าๆ

 

            พล็อก!

 

            เสียงแปลกๆดังขึ้นข้างหลังเขา มันเป็นเสียงที่คล้ายกับเสียงของบาสิ่งที่มากระทบกับพื้นอย่างรุนแรงจนเนื้อ ในของสิ่งนั้นแตกหรือหัก ชายหนุ่มค่อยๆหันไปอย่างช้าๆพลางพ่นควันออกมา แต่แล้วมือขวาที่คีบอยู่กลับปล่อยให้เจ้ามวนมะเร็งร่วงผล๊อยลง

 

 

 

            สิ่งที่กองอยู่บนพื้นคือก้อนวัตถุประหลาดคลุมด้วยผ้าสีน้ำเงินคราม ชายหนุ่มมองสิ่งนั้นด้วยความสงสัย ก่อนจะค่อยๆยื่นมือขวาเข้าไปหมายจะสัมผัสกับสิ่งนั้น

 

            “แฮ่~~!”เป็น เสียงของผู้โผล่หัวออกมาจากผ้าสีน้ำเงินนั่น เขาแผดเสียงอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะหันมาทางชายผู้มองอยู่อย่างงงๆ แล้วแสยะยิ้มน้อยๆอย่างคนมีชัย

 

            ผู้มาเยือนแปลกหน้าค่อยๆลุกขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนจะมีเสียง ปั่บๆและฝุ่นฟุ้งอยู่ในเสื้อ มือซ้ายค่อยๆแหวกออกมาจากผ้าคลุมทีละน้อย ก่อนจะเผยให้เห็นแขนที่อยูในชุดผ้าสีขาวแขนยาว เจ้าของมือค่อยๆพูดด้วยเสียงกวนๆ “จ่ายค่าทำขวัญมา 5 พันล้านไบท์”

 

            “หืม?”ชายชาวสมิงผู้มีผมสีดำร้องขึ้นอย่างสงสัย ก่อนจะพูดเบาๆ “จะบ้ารึไง”

 

            “แหมๆๆ ทำเสียงเครียดไปได้ ล้อเล่นหรอกน่า แค่โดนยิงเอง ไม่เป็นไรหรอก”ชายในชุดคลุมพูดขึ้นก่อนจะเข้ามาตบไหล่เบาๆแล้วคลุมหน้าตนเอง ด้วยฮู้ดอีกครั้ง “แต่ดูเหมือนเราสองคนจะได้เจอปัญหาแล้วล่ะ...”

 

            “เอ๋?”

 

            ไม่ทันขาดคำดี ชายหนุ่มชาวสมิงก็พบว่า ประตูอีกฝั่งหนึ่งก็มีชายในเสื้อโค๊ทหนังยาวถึงปลายขาสีขาว กับหมวกแก็ปทหารเรือสีขาวปีกดำ ประดับตราโล่สีเงินสลักรูปดาบกับจันทร์เสี้ยวสีน้ำเงินเข้ม วิ่งเข้ามาหาพวกเขาพร้อมกับพูดประมาณว่า ตรงนั้นไง ที่มีเสียงยิงปืน นั่น!จับเอา ไว้ให้ได้ หรืออะไรทำนอง นั้น

 

            “ซวยแล้ว เครสเซนต์ ไนท์ นี่หว่า”ชายในชุดคลุมสีน้ำเงินสบโอ กาศ ก็วิ่งลิ่วหนีไปทางประตูอีกข้างหนึ่งอย่างรวดเร็วปานสายลม ชายหนุ่มชาวสมิงเห็นเช่นนั้นจึงรีบวิ่งตามไปด้วยความตระหนก นานนัก เขาก็ตามชายแปลกหน้าทัน

 

            “จะหนีทำไม นายไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย”หนุ่มชาวสมิงพูดด้วยเสียงเรียบๆกับหน้านิ่งๆขณะ ที่ขึ้นมาตีคู่ได้

 

            “ถ้าไม่ได้ทำผิดจริงฉันไม่หนีให้เมื่อยตุ้ม หรอกเว้ย ฉันน่ะ เป็นผู้ก่อการร้ายเลยนะ”ชายในชุดคลุมสีน้ำเงินครามร้องขึ้น “เพราะนายนั่นแหละ ทำให้ฉันต้องโดนจับได้น่ะ จ่ายมาสิบล้านเลยนะเฟ้ย”

 

            “ข้างหน้า”ชายชาวสมิงบอกเรียบๆ “เลี้ยวขวาเข้าซอย”

 

            ชายในชุดคลุมได้นินดังนั้นก็งุนงงอยู่พักหนึ่ง แต่แล้วเมื่อมองเห็นทางเข้าซอยข้างหน้าเขาก็เลี้ยวเข้าไปอย่างไม่อิดออด ชายชาวสมิงเห็นดังนั่งจึงชะลอความเร็วลงแล้วเดินเข้าซอยแบบเนียนๆ ก่อนที่เจ้าหน้าที่จะวิ่งผ่านไป

 

            “ไม่ได้มาจับฉันจริงๆด้วย...”ชายชาวสมิงร้อย ขึ้น ก่อนที่จะเดินเข้าซอยอย่างช้าๆ

 

            “รอดแล้วฉัน”ชายในชุดคลุมอุทานขึ้นก่อนจะใช้ หลังยันผนังอิฐสีแดงเอาไว้แล้วหอบเบาๆ พลันไปเห็นประตูโลหะเล็กๆบานหนึ่งอยู่ข้างหน้า ชายชาวสมิงเข้าไปเปิดประตูอย่างไม่รีรอ พร้อมทำท่ากวักมือเชื้อเชิญชายในชุดคลุมเข้าไป

 

            ภายในเป็นห้องเล็กๆขนาดจุคนได้ไม่กี่สิบคนที่มีกลิ่นบุหรี่จางๆ คลุ้งไปทั่ว ผนังเป็นอิฐสีแดงประดับด้วยรูปภาพและโปสเตอร์โฆษณาเก่าๆอยู่สามสี่ใบ พื้นเป็นกระเบื้องสีขาวหม่นๆที่ไม่สู้สะอาดนัก ส่วนฝ้าบนเพดานก็มีหยากไย่กรังเต็มไปหมด ทั้งห้องมีเฟอร์นิเจอร์อยู่ไม่กี่ชิ้น ได้แก่โซฟาสองหลังกับโต๊ะเตี้ยถูกๆ แล้วก็เตียงนอนเหล็กแบบเตียงคนไข้ในโรงพยาบาล กับชั้นใส่หนังสือที่เกือบจะว่างเปล่า และทีวีอีกตัวที่แขวนติดกับผนัง มีป้ายใหญ่ๆสีฝุ่นเขียนด้วยอักษรสีดำว่า “สมิท รับจ้างสารพัด”

 

            ชายในชุดคลุมสีน้ำเงินค่อยๆเดินเข้าไปก่อนจะมองรอบๆแล้วเอ่ยปากออก มาเบาๆ

 

            “โสโครกดีนะ”

 

            “นั่นเป็นคำพูดของผู้ก่อการร้ายที่กำลังหาที่ ซ่อนรึไง”ชายชาวสมิงพูดก่อนจะหยิบที่เขี่ยบุหรี่บนชั้นหนังสือขึ้นมาวางบน โต๊ะแล้วนั่งลงบนโซฟา

 

            “ทั้งๆที่รู้ว่าฉันเป็นผู้ก่อการร้าย ก็ยังจะช่วยฉันอีกเหรอ?”ชายในชุดคลุมพูดขึ้น “ใช่มั้ยล่ะ คุณสมิท”

 

            คำเรียกของชายในชุดคลุมทำให้ชายชาวสมิงผู้มีสีดำขลับถึงกับสะอึก เบาๆ ก่อนจะใช้มือขวาเสยผมยาวๆขึ้นไปเพื่อกลบเกลื่อนแล้วพูดเป็นเชิงประชด “ผู้ร้ายที่ไหนเรียกตัวเองว่า ผู้ก่อการร้าย มั่งล่ะ”

 

            “ฮะ ฮะ แต่ฉันเป็นผู้ก่อการร้ายจริงๆนะ”ชายในชุดคลุมค่อยๆพูดขึ้นก่อนจะสาวเท้าเข้า ไปนั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้าม “วันนี้ฉันเข้าไปในเมนเฟรมมา”

 

            “หืม?”ชายชาวสมิงร้องอุทานขึ้นเป็นเชิงถามหน่อยๆ

 

            “ฉันไปจะไปทวงของ ที่มันขโมยไปจากปู่ฉัน”ชายในชุดคลุมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง “แต่เมื่อลองเข้าไปดูก็ไม่เจอเบาะแสของสิ่งนั้นเลย”

 

            ทั้งห้องตกอยู่ในบรรยากาศตึงเครียดสักพัก เมื่อชายในชุดคลุมเห็นอีกฝ่ายไม่ถามอะไรจึงเล่าต่อ

 

            “สิ่งนั้นคือ บันทึกแห่งโอโรจิ”ชายในชุดคลุมเอ่ยขึ้น ก่อนจะเริ่มประเด็น “คุณจะช่วยผมในเป้าหมายต่อไปได้ไหม? คุณสมิท..”

 

            “ลีโอ...”ชายชาวสมิงพูดสั้นๆก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบ แล้วคว้าไฟแช็กบนโต๊ะเล็กมาจุด

 

            “คุณลีโอ...”ชายในชุดคลุมย้ำคำอีกครั้ง ก่อนจะเปลี่ยนท่านั่งเป็นเอามือไพล่กันแล้วเท้าคาง “ผมขอจ้างคุณ แน่นอน ในราคาอย่างงาม...”

 

            “เท่าไหร่?”ลีโอถามขึ้นก่อนจะคีบบุหรี่ออก แล้วพ่นควันเบาๆ

 

            “สอง...แสน...ไบท์...”ชายในชุดคลุมพูดขึ้น ช้าๆ

 

            “ขอฉันคิดดูก่อน”ลีโอตอบอย่างนิ่งเฉย ทำให้ชายผู้มาเยือนถึงกับตะลึงในปฏิกริยาตอบโต้ของชายชาวสมิงผู้นี้ ก่อนจะค่อยๆเอ่ยปากพูดออกมา

 

            “งั้นพรุ่งนี้เช้าฉันจะมารับคำตอบ”ชายในชุด คลุมบอกเบาๆก่อนจะลุกขึ้นยืน “นายพอจะรู้ทางไปโรงแรมที่ใกล้ที่สุดไหม?”

 

            “เดินออกจากซอยไป ข้ามถนน แล้วเลี้ยวซ้าย”ชายชาวสมิงตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

 

            “ขอบใจ”บุรุษในชุดคลุมพูดขึ้นก่อนจะค่อยๆเดินไปเปิดประตู

 

            “เดี๋ยวก่อน”ลีโอขัดขึ้น ก่อนจะคีบบุหรี่กลับมาสูบใหม่ แล้วหันมาทางผู้ที่กำลังจะไป “ฉันยังไม่รู้ชื่อผู้ว่าจ้าง จะให้ฉันเขียนลงบันทึกยังไง?”

 

            ชายในชุดคลุมได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มน้อยๆก่อนจะ หันหน้ากลับมา “เรียกฉันว่า บลู แล้วกัน”ง

 

                เมื่อแนะนำตัวเสร็จ เขาจึงเดินผ่านธรณีประตูไปอย่างเงียบๆ มือข้างหนึ่งเงื้อกลับมาปิดประตูเหล็กลง ชายชาวสมิงเห็นเช่นนั้นก็เดินเข้าไปล๊อคกลอนพลางคีบบุหรี่ออกมาแล้วกดมันลง ในที่เขี่ยบุหรี่อันเต็มไปด้วยขี้เถ้า ก่อนจะพ่นควันสุดท้ายออกมา เขาล้มตัวลงบนเตียงที่บุด้วยผ้ายางสีเขียวแก่ ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ

 

                “ฉันควรจะช่วยเขาดีไหม? ... ลีน่า...”ลีโอคิดขึ้นในใจ ก่อนจะเข้าสู่ภวังค์แห่งนิทรา