รัก มน ฉึก ฉึกๆ

 

 

หนทาง ยังดูเหมือนเดิม มีแสงไฟ มีผู้คนรอบกาย
จากคนร้อยพันที่ยืนใกล้กัน กลับรู้สึกว่าไกลแสนไกล
เมื่อไหร่มันหายไปจากหัวใจ ของเรา
ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบา ยังทำให้เหน็บหนาว
แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่า ยังทำให้มีน้ำตา
ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน อ่อนแอจนเกินจะเข้าใจ

ครั้งหนึ่ง ที่เคยสัมผัส ในหัวใจว่ารักยังเหลืออยู่
ในวันนี้ดูเหมือนมันลบเลือน ก่อนที่----(ฟังไม่ออกจริงๆ)จางหายไป
ซักวันเธอล้มลง จะมีใครสนใจ

*(เพียงโลกนี้มันสิ้นสุดลง)ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบา ยังทำให้เหน็บหนาว
แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่า ยังทำให้มีน้ำตา
ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน (ไม่รู้เมื่อไรจะผ่านพ้น)
ร่องรอยจากคำไม่กี่คำยังทำให้ปวดร้าว แค่เพียงแววตาที่ว่างเปล่า ยังทำให้เจ็บหัวใจ ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน และชีวิตเมื่อไหร่จะเข้มแข็งพอ
(*)

และชีวิตเมื่อไหร่จะเข็มแข็งพอ

ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้ ว่าชีวิตเมื่อไหร่จะเข้มแข็งพอ...

ชีวิตเมื่อไหร่จะเข็มแข็งพอ... 

บอดตก ขุดมันขึ้นมา -*-