อาการวิงเวียนอย่างรุนแรงคือความรู้สึกแรกที่เด็กหนุ่มตื่นมาพบ ต่อจากนั้นคือความระบมร้าวไปทั้งร่างจนไม่สามารถขยับตัวได้อยู่อึดใจใหญ่ๆ มู่ลี่ไม้แนวตั้งปิดสนิททำให้เห็นแสงแดดภายนอกได้เพียงรำไร นัยน์ตาที่ยังคงช้ำอยู่บ้างปรือขึ้นอย่างเลื่อนลอย ที่นี่ที่ไหน...?
‘จริงสิ...’ หยาดน้ำใสๆไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวเมื่อจำเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ได้ อากิระร้องไห้เงียบๆก่อนจะปาดมันทิ้งไปด้วยหลังมือ เขาไม่ต้องการให้เจ้าคนกักขฬะนั่นได้ใจที่เห็นเขาอ่อนแอ เมื่อคิดถึงตรงนี้ก็ต้องผวาเหลียวหา ทว่าห้องเงียบสนิทมีเพียงเสียงแอร์คอนดิชั่นทำงานเบาๆ นั่นสร้างความโล่งใจได้เปลาะหนึ่ง
ร่างเปลือยเปล่าใต้ผ้านวมหนาพยายามจะลุก แต่อาการช้ำยังมีอยู่มากจนน้ำตาแทบเล็ดเมื่อเคลื่อนไหว ในที่สุดก็กัดฟันเลื่อนตัวขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอนได้สำเร็จ เขาตัดสินใจพักเหนื่อยก่อน นั่งหอบหายใจลึกๆพลางกวาดตามองไปรอบๆ วิตกกังวลขึ้นมาด้วยแน่ใจแล้วว่านี่ไม่ใช่ห้องสวีทของโรงแรม แต่เป็นที่อยู่อาศัยของใครบางคน!
ห้องแบบลอฟท์กินเนื้อที่เกือบทั้งชั้นของตึก ไม่มีกำแพงทึบแต่ใช้ผนังโปร่ง ฉาก ชั้น แยกกั้นเนื้อที่ใช้สอยไว้เป็นส่วนๆอย่างชาญฉลาด สีห้องสว่างตัดกับเฟอร์นิเจอร์ไม้เข้มทึบทึม เป็นเอกลักษณ์ด้วยของประดับสไตล์ญี่ปุ่นผสมผสานลงตัวแบบร่วมสมัย ที่ๆอากิระนอนอยู่คือเตียงสี่เสา ด้านบนประดับมู่ลี่ไม้ไผ่ระแนงบางกับเยื่อผ้าโปร่งเหนียวม้วนเก็บไว้เรียบ ร้อยทั้งซ้ายขวา ยามที่มันคลี่ลงมาคงคล้ายฉากบังเกี้ยวเจ้านายสมัยโบราณ ได้ประโยชน์ทั้งบรรยากาศและกั้นสายตา ดูสวยงามเรียบง่ายไปทุกส่วน
ห้องสวย...แต่เจ้าของน่ะป่าเถื่อน! เด็กหนุ่มฮึดฮัดโกรธขึ้ง ผู้ชายคนนั้นข่มขืนเขาโดยที่เขาไม่อาจโต้ตอบอะไรได้ ไม่ว่าจะเป็นพละกำลังหรืออำนาจต่อรอง ใครกันอยากมีเรื่องกับยากุซ่า ถึงแจ้งความไปก็เหมือนหาเรื่องเดือดร้อนเปล่าๆ แล้วที่สำคัญเขาก็เป็นคนยอมไปด้วยเอง...ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ!
อากิระตัดสินใจแล้วว่าจะต้องออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เขากัดฟันฮึดอีกเฮือกเพื่อจะคลานลงจากเตียง ปลายเท้าที่สัมผัสพื้นสั่นและอ่อนเปียก ใช้เวลาครู่ใหญ่กว่าจะลุกขึ้นยืนได้ ซึ่งต้องแลกกับอาการขัดยอกทั่วตัว เขาพยายามทำเมินต่อความรู้สึกน่าอายของบางสิ่งที่ยังคงค้างคาในร่างกายแล้ว สูดลมหายใจลึกๆ
“เอาล่ะ...คราวนี้ก็...เสื้อผ้า”
ผ้าห่มถูกรวบขึ้นห่อตัวชั่วคราว เขาเดินกระย่องกระแย่งมองหาเสื้อผ้าของตัวเองอยู่เป็นนานสองนานก็ไม่พบ มองหาตู้เสื้อผ้าก็ไม่เห็น
“เป็นไปได้ไงฟะ?” มือเล็กเกาหัวแกรก ลองเดินเข้าไปดูในห้องน้ำ พบเสื้อคลุมอาบน้ำตัวใหญ่แขวนอยู่ เขาหยิบมาพิจารณา
“เฮ้อ...ยังดี” ว่าแล้วก็สวมไขว้ทับพร้อมผูกเชือกที่เอวกันหลุด เสื้อคลุมอาบน้ำเป็นแบบสั้นแต่ไซส์ฝรั่ง เมื่อเด็กหนุ่มสวมไว้จึงยาวไปเกือบถึงข้อเท้า กลิ่นสบู่และอาฟเตอร์เชฟลอยมาแตะจมูกเบาๆ ความรู้สึกฉุนโกรธแล่นขึ้นมาอีกระลอกเมื่อร่องรอยของคนๆนั้นกำลังโอบร่างของ เขาไว้
อากิระสะบัดหัว เดินลงส้นฉับๆไปที่ประตูหน้า เขาทดลองบิดมันแต่เบามือ หากขยับได้แค่นิดเดียวเท่านั้นก็ติดขัด ลูกบิดถูกจับหมุนกึกกักแรงๆเพื่อที่จะพบว่ามันล็อคสนิท
“บ้าที่สุด โรคจิตเอ๊ย!” อากิระเตะประตูดังปัง แล้วก็ต้องสะดุ้งเจ็บเอง “อู๊ย! วิตถาร ซื้ดส์...มันจะเก็บเราไว้ฆ่าปิดปากหรือเปล่าเนี่ย...”
พูดไปใจก็หวั่นๆ เรื่องยากุซ่ากับหล่อปูนถ่วงน้ำเป็นของคู่กันอยู่แล้ว ไม่ได้การ! เด็กหนุ่มรีบมองหาโทรศัพท์ โต๊ะข้างหัวเตียงนั่นไง!
เขารีบผวาคว้ามันขึ้นมาแนบหู หากเสียงสัญญาณแปลกๆก็ดับความหวังให้วูบไปในบัดดล โทรศัพท์ที่นี่ต้องกดรหัสก่อนต่อสายภายนอก!
“โธ่เว้ย!” ร่างบางครางท้อ ลองกดจิ้มหมายเลขไปมั่วๆก็เออเร่อร์ จนในที่สุดต้องกระแทกหูวางลงอย่างขัดใจ
เด็กหนุ่มนั่งลงบนเตียงอีกครั้งอย่างห่อเ่ยว อาการเหนื่อยล้าทั้งกายและใจทำให้หมดแรงต่อสู้แล้ว ไหนจะความรู้สึกไม่สบายตัวที่รบกวน ไหนจะท้องร้องเพราะไม่ได้กินอะไรเป็นมื้อมาตั้งแต่เมื่อวานอีก ริมฝีปากบางเม้มกร่อยๆเมื่อเสียงในกระเพาะดังโครกคราก เขาชะเง้อมองไปทางเคาน์เตอร์ทำครัว แล้วก็ค่อยยินดีอยู่หน่อยที่เห็นบนโต๊ะมีจานอาหารห่อแร็พไว้
อากิระเดินไปดู พบว่าเป็นสปาเก็ตตี้ราดซอสกับปลาทอดท่าทางน่ากิน ถึงจะหายอุ่นแล้วแต่ก็พอกินได้โดยเฉพาะในยามที่หิวแบบนี้ เขาลงมือแกะแร็พโดยไม่รั้งรอ คว้าส้อมมาม้วนเส้นเข้าปากมือไม้สั่น
“เอาน่า ถึงจะตายก็ขอให้ท้องอิ่มก่อนล่ะวะ” ว่าแล้วก็จัดการกับอาหารบนจานอย่างรวดเร็ว พลางชะเง้อมองประตูอย่างระแวงกลัวว่าเจ้าของห้องอาจกลับมาเมื่อไรก็ได้ ต้องคิดทำอะไรสักอย่างแล้ว!
**********
เสียงกริ่งลิฟท์ดังขึ้นเมื่อเคลื่อนตัวมาถึงชั้นบนสุด ไคโตะก้าวเดินออกมาอย่างนึกครึ้มใจ เขาเลิกงานเร็วเป็นพิเศษด้วยรู้ว่ามีสิ่งที่น่าสนใจกว่ารออยู่ในห้อง มือล้วงกุญแจห้องออกมาไขช้าๆ ค่อยแง้มดูว่าอีกฝ่ายจะนอนหลับหรือทำอะไรอยู่ ประตูเปิดกว้างขึ้น...กว้างขึ้น ไปอยู่ไหนกันนะ?
((ตุ้บ!)) ((เพล้งงง!))
เสียงทึบๆดังตึบ ตามมาด้วยเสียงแจกันหล่นลงพื้นแตกกระจาย ไคโตะทรุดเข่าลง!
“สำเร็จ!” อากิระอุทาน เขารีบกระโดดข้ามเศษแจกันเอี้ยวตัวหลบเพื่อจะผ่านประตูออกไป แต่ก็ได้ไม่ไกลนัก วงแขนแข็งรวบตัวไว้จนเขาเกือบล้มคะมำ และไม่ทันไรก็ถูกยกตัวขึ้นพาดบ่าอย่างง่ายดาย!
“ปล่อยนะ! บ้าหัวงู! วิตถาร!” ร่างบางโวยวาย ทั้งทุบทั้งถอง แต่ก็ดูจะไม่เป็นผลนัก ไม่รู้ว่าเพราะยังเพลียอยู่ หรือว่าเพราะคู่ปรับถึกเกินกันแน่ แต่ถ้าจะให้เดาก็คงทั้งสองอย่างนั่นแหละ
“ฤทธิ์มากนักนะ!” เสียงทุ้มตวัดกร้าว “แค่ที่หัวน่ะ ฉันโดนท่อนเหล็กฟาดมาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว เล่นงานฉันไม่ได้หรอก!”
“ฮึ อึก!” เด็กหนุ่มจุกเอาการเมื่อโดนจับเหวี่ยงลงบนเตียง กระนั้นมือเล็กก็พยายามป่ายปัดช่วยเหลือตัวเองเต็มที่ ยกขาถีบยันมั่วซั่ว ตั้งใจจะไม่ยอมถูกรังแกไปมากกว่านี้อีก!
ถึงเรี่ยวแรงจะไม่หนักหนาอะไรแต่มากๆเข้ามันก็เจ็บเหมือนกัน ไคโตะชักหงุดหงิด ดูเหมือนเขาต้องสั่งสอนบทเรียนให้แมวป่าแสนดื้อสงบเสงี่ยมลงเสียหน่อยแล้ว!
“อ๊ะ! หยุดเดี๋ยวนี้! คนป่าเถื่อน! ปล่อยเซ่!” อากิระดิ้นรนสุดความสามารถ ใบหน้าสวยขมวดนิ่วเจ็บข้อมือที่ถูกรวบแน่น แต่ก็ต้องตกใจกว่าเดิมเมื่อร่างข้างบนกระชากสายคาดเอวเสื้อคลุมอาบน้ำที่เขา สวมอยู่ออก แล้วใช้มันมัดข้อมือของเขาตรึงเหนือหัว ส่วนความยาวที่เหลือยังผูกติดกับเสาเตียงไว้ด้วย!
“ดีๆไม่ชอบ ชอบความรุนแรงสินะ” นัยน์ตาคมกริบหรี่ลงราวกับสัตว์ร้ายเตรียมขย้ำเหยื่อ เขาแทรกกายเข้ามานั่งอยู่กลางหว่างเรียวขาคู่งาม ทำให้อีกฝ่ายไม่สามารถใช้เท้าต่อสู้ได้
อากิระสั่นกลัวเมื่อเห็นร่างกำยำที่ค้ำตะหง่านปลดเปลื้องเครื่องแต่งกาย ของตัวเองออกทีละชิ้นอย่างเชื่องช้า สร้างความกดดันให้ทวีขึ้นในทุกวินาทีโดยเฉพาะเวลาที่เขาช่วยเหลือตัวเองไม่ ได้ สาบเสื้อคลุมอาบน้ำแหวกออกปกปิดเรือนร่างได้เพียงหมิ่นเหม่ และเด็กหนุ่มมั่นใจอย่างยิ่งว่านั่นไม่เป็นผลดีแน่ๆ!
“ทำไม...ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย ที่ได้ไปยังไม่พอใจอีกหรือไง!?” เขากระถดหนี แต่ก็ไปได้ไม่ไกลนัก
“มันไม่เกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนแล้ว” ชายหนุ่มยักไหล่ตอบ กวาดตามองร่างได้ส่วนและผิวขาวนวลที่ยังมีรอยแดงเรื่อประปรายด้วยน้ำมือเขา แล้วยิ้มพึงใจ “ฉันก็แค่ติดใจเธอเท่านั้น”
“พะ...พูดบ้าๆ! ฉันเป็นผู้ชายนะ!”
“แล้วไงล่ะ?” ริมฝีปากร้อนก้มลงจูบที่แผ่นอก แล้วสูดกลิ่นหอมที่ซอกคอ “อาบน้ำรอแล้วไม่ใช่หรือ?”
“ทุเรศ!” อากิระตวาดลั่น “ใครเขาอาบน้ำรอแก ตัณหากลับ!”
“พูดไม่เพราะเลย” ไคโตะอมยิ้มขำพลางเหวี่ยงเสื้อเชิ้ตลงไปแหมะข้างเตียง เขารู้อยู่แล้วว่าเด็กหนุ่มคงต้องการชำระล้างคราบที่ยังค้างภายใน แต่ก็แกล้งพูดยั่วเสียอย่างนั้น
แผงอกแน่นเปลือยเปล่ามองเห็นรอยสักชัดเจนบนไหล่ทั้งสองข้างทำให้อากิระ ต้องเตรียมใจ ร่างกายเขายังคงเมื่อยล้าและไม่คิดว่าจะรองรับความรุนแรงอย่างเมื่อคืนได้ อีก หากเขาขัดขืนอีกฝ่ายคงโต้กลับด้วยกำลังบีบบังคับ ถึงจะเสียศักดิ์ศรีอยู่มากแต่ในที่สุดเสียงสั่นเครือก็ตัดใจร้องขอ
“ได้โปรด อย่า...ผมยัง...เจ็บ”
เปลือกตาที่ปิดลงอย่างยอมจำนนทำให้ร่างสูงพอใจ เขาก็ไม่ได้อยากจะใช้ความรุนแรงนักหรอก
“แบบนี้ค่อยรื่นหูหน่อย” มือหยาบจับยกข้อเท้าเล็กข้างขวาขึ้นสูง เล่นเอาเด็กหนุ่มผวาเยือก
“ไม่นะ!”
“ไม่ได้ทำอะไรหรอกน่า” เขาปราม จับหงายฝ่าเท้าสะอาดขึ้นดู เศษแจกันกระเบื้องที่แตกชิ้นเล็กๆฝังเข้าไปในเนื้อทำให้เลือดซึมไหล ทว่าเจ้าตัวมัวแต่จะดิ้นรนเลยลืมเจ็บไป ไคโตะเขี่ยออกให้ด้วยปลายเล็บ แล้วชูให้เห็นชัดๆก่อนจะดีดลงถังขยะปลายเตียง
“ดื้อจนได้เรื่อง” ปลายนิ้วบีบเค้นเลือดที่คั่งอยู่ให้ไหลออก เมื่อไม่มีชิ้นกระเบื้องคมๆอุดไว้เลือดสีแดงทับทิมก็ไหลย้อยลงมา อากิระนิ่วหน้านิดๆด้วยความแสบ
“ฮ่ะ!” ร่างบางสะดุ้งเฮือกกับสัมผัสของลิ้นนุ่มชื้นที่ไล้เลียหยาดเลือดกลางฝ่าเท้า เขากระตุกชักขากลับโดยสัญชาตญาณหากมือแข็งกลับยึดจับไว้แน่น
ปลายฟันขาวขบริมฝีปากล่างกลั้นไม่ให้ส่งเสียงอะไรแปลกๆออกมา ลิ้นและปากที่ร้อนรุ่มดูดเลียเลือดจากบาดแผลแล้วเลยไปหยอกนิ้วเท้าเล็กๆ อย่างยั่วเย้า ผิวแก้มขาวเริ่มแดงเรื่อ ใจเต้นถี่ เบือนหน้าหลบภาพเร้าอารมณ์เบื้องหน้า
จากปลายเท้า...ลิ้นนุ่มไล้เลียสูงขึ้น...สูงขึ้น ลากผ่านเรียวน่องเกลี้ยงเกลา ขบหยอกเอินข้อพับเข่าก่อนลามเลยไปถึงขาอ่อนเนียนบางจนเห็นเส้นเลือดฝอยข้าง ใต้ เขาดูดเม้มทิ้งรอยจ้ำแดงเอาไว้หลายจุด แต่ละจุดเคลื่อนสูงขึ้น ใกล้เข้าไป...ทีละนิด
“อืออ...พอ...หยุดเถอะ”
“ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรือว่า ร่างกายเธอมันซื่อตรงกว่ามากนัก”
ไคโตะกำรอบแก่นกายนุ่มที่ตื่นตัวแต่ยังไม่เต็มที่เอาไว้ ต้นขาสั่นระริกพยายามหุบปิดป้อง แต่เขาก็จัดการปัญหานั้นได้ไม่ยาก มือและปากโลมเล้าส่วนอ่อนไหวที่สุดของเด็กหนุ่ม และเรียกเสียงครางให้เล็ดรอดออกมาจนได้
อากิระห้ามใจที่จะไม่มอง หากการปรนเปรออย่างอ่อนโยนก็แทบละลายทุกอย่าง ใจหนึ่งเขาอยากจะเพริดไปกับสิ่งที่ชายหนุ่มมอบให้ แต่อีกใจก็กลัวว่าเหตุการณ์ต่อจากนี้จะซ้ำรอยเดิมและจบลงด้วยความปวดร้าวของ เขาเอง
อากัปกิริยาที่ก้ำกึ่งระหว่างฝืนใจและสมยอมเรียกร้องให้ร่างสูงเพิ่ม น้ำหนักมือ โพรงปากร้อนชื้นกลืนรับเข้าไปจนสุด ดูดเม้มจากโคนถึงปลาย สลับกับไล้เลียปลุกเร้าเลียดปลายประสาท ซ้ำไปมาจนส่วนที่แข็งขึงเต็มที่เริ่มชุ่มด้วยของเหลวใสตามเพลิงอารมณ์ที่ลุก โหม
“อ๊าาาา! ตรงนั้น...ไม่เอา...!” แผ่นหลังบางแอ่นกระตุกเมื่อลิ้นนุ่มๆรุกรานไปสู่ส่วนที่ต่ำกว่า ลูบไล้ปากทางที่แดงช้ำอย่างนุ่มนวลราวจงใจจะบรรเทาบาดแผลที่ได้สร้างให้ก่อน หน้านี้ น้ำลายชุ่มชื้นทำให้สามารถสอดปลายลิ้นเข้าไปได้นิดหนึ่ง แต่เพียงเท่านั้นร่างบางก็แทบจะดิ้นพล่านด้วยความเสียวสะท้าน
เสียงใสครางสะอื้นปนหอบ รู้สึกตาลายและเหมือนมึนเมา ร่างทั้งร่างอ่อนระทวย ปลายนิ้วที่กดสอดเคลื่อนผ่านผนังบางๆข้างในแล้วขยับอย่างเชื่องช้าทว่า กระตุ้นได้เหลือเชื่อ คล้ายกับอีกฝ่ายรู้ดีว่าควรสัมผัสที่ใดจึงจะปลุกเร้าเขาได้มากที่สุด
ไคโตะแลบลิ้นเลียริมฝีปาก เขาตื่นตัวกับภาพตรงหน้าจนแทบรอคอยไม่ไหว แต่ก็เข้าใจว่าถ้าเผลอรีบร้อนเกินไปทุกอย่างจะพังทลายหมด เรียวนิ้วค่อยๆถอดถอนออก แล้วเขยิบไปเปิดลิ้นชักหัวเตียง เส้นทางที่ยังใหม่แถมหลงเหลืออาการชอกช้ำต้องการอะไรช่วยมากกว่าน้ำลาย
เด็กหนุ่มตัวเกร็งเขยิบหนีทันทีที่เห็นขวดโลชั่นหล่อลื่น ความทรงจำเลวร้ายครั้งก่อนซ้อนทับกับเหตุการณ์ปัจจุบัน ใบหน้าซีดขาวส่ายปฏิเสธอย่างน่าสงสาร ข้อมือที่ถูกพันธนาการไว้ขยับดึงดิ้นรน ไคโตะหันมามอง นึกรู้ทันทีว่าอีกฝ่ายคิดอะไร หลังมือใหญ่ไล้แก้มนุ่มเนียน เชยคางขึ้นพรมจูบระไล้ปลอบใจ
“ฉันไม่ทำรุนแรงแล้ว” ริมฝีปากร้อนขบหยอกใบหู “เป็นเด็กดีนะ”
สิ้นคำ ปลายนิ้วอุ่นที่ชุ่มโลชั่นเย็นลื่นก็ค่อยๆเบิกทางเข้ามาอีกครั้ง ช่องทางแคบบีบรัดด้วยความตกใจ แต่การขยับสำรวจด้วยความนุ่มนวลและใจเย็นก็ช่วยให้อากิระผ่อนคลายลงทีละน้อย ในที่สุดเรียวนิ้วก็แทรกเพิ่มจำนวนได้สำเร็จ
ชายหนุ่มควานคลึงขยายเส้นทางอย่างชำนาญ ไม่เร่งรัดจนเกินไป ยิ่งเขากระตุ้นมากเข้าเรือนร่างบอบบางก็บิดเร่า ผิวกายขาวสะอาดเรื่อแดงด้วยเลือดฝาด ปลายเท้าจิกฟูกนุ่มเป็นระยะ ไคโตะรู้ว่าร่างตรงหน้าพร้อมสำหรับเขาแล้ว เขายืดกายขึ้นช้าๆ มือหนึ่งปลดกระดุมและซิปกางเกงรูดลง ชโลมส่วนที่แข็งแกร่งด้วยโลชั่นจำนวนมากด้วยไม่ต้องการสร้างรอยแผลใดให้อีก
บางสิ่งที่รุ่มร้อนดุนดันเข้ามาในกาย อากิระสะดุ้งผงกหัวขึ้นมองด้วยความพรั่นพรึง ขนาดของสิ่งนั้นใหญ่โตเกินกว่าที่เขาคิดว่าจะรับไหว ความเจ็บปวดยามที่มันแทรกเข้ามาจุดความหวาดผวาให้อย่างช่วยไม่ได้ เพียงแค่สอดใส่เข้ามาไม่ทันไรร่างกายก็ขืนเกร็งไม่ยอมตอบสนองเสียแล้ว
“อึ!...อย่าเกร็ง ผ่อนคลายแบบเมื่อกี้สิ เธอทำได้ไม่ใช่หรือ?” ลำแขนแข็งแรงสอดเข้าใต้ข้อพับเข่า รั้งเรียวขาขาวทั้งคู่ขึ้นสูงเข่าแทบชิดอก เปิดสะโพกเล็กให้ลอยขึ้น “อย่าฝืน...แล้วเธอจะไม่เจ็บมาก”
เมื่อจัดให้อยู่ในท่านี้ส่วนปลายจึงกดสอดเข้าไปได้ง่ายกว่าเดิม ร่างสูงไม่บุกรุกหักหาญรวดเดียวอย่างคราวที่แล้ว หากค่อยๆคืบคลานเข้าไป ถอนออก แล้วกลับเข้าไปใหม่ เพื่อให้อีกฝ่ายผ่อนคลายและเคยชิน ถึงแม้ว่าจะต้องใช้ความอดทนอย่างมาก แต่มันก็คุ้มถ้าคิดถึงปฏิกิริยาตอบสนองที่จะได้รับ
อากิระหอบฮัก รู้สึกอื้ออึงและจุกแน่นกับการล่วงล้ำ บางขณะก็เจ็บปลาบจนต้องผ่อนคลายให้ความร่วมมือเองโดยอัตโนมัติ สะโพกบางแอ่นขยับเปลี่ยนมุมเล็กน้อยเมื่อมันติดขัดจนตึงร้าว คิ้วเรียวขมวดมุ่นขบริมฝีปากแน่น เชือกที่พันมัดกลับกลายเป็นหลักยึด ความเจ็บปวดที่ได้รับเบาบางกว่าครั้งก่อนมากทว่าก็ไม่ใช่จะหมดสิ้นไปเสียที เดียว หยาดเหงื่อเม็ดเล็กผุดพราวกัดฟันทนให้แก่นกายร้อนผะผ่าวจมดิ่งลึกเข้ามา เรื่อยๆ...จนสุด
“อืออ...อะ...ฮ่า...” ร่างบางหอบคราง เขาอ่อนเพลียราวกับใช้กำลังไปจนหมด เรียวปากอิ่มเผยอน้อยๆคล้ายเชิญชวนเปิดทางให้ชายหนุ่มละเลียดพัวพันชิมความ หวานอย่างไร้ความคิดจะปัดป้องอะไรอีก
ไคโตะเริ่มต้นขยับกาย ซึบซับสัมผัสนุ่มละมุนช้าๆ และพบว่ามันช่างเย้ายวนใจยิ่งกว่าครั้งแรกมากนักด้วยไม่มีการดึงดันหรือขัด ขืน ทุกครั้งที่เขาเข้ารุกถึงส่วนในผิวเนื้อนวลก็สั่นเทาเกร็งร่างนิดๆตอบสนอง โดยธรรมชาติ นั่นยิ่งปลุกเร้าให้การสอดแทรกหนักหน่วงขึ้น กระชั้นถี่ขึ้น เรียกเสียงครางเครือเหมือนแมวดังชัดเจนอยู่ข้างหู
ในช่วงแรกเด็กหนุ่มยังรู้สึกอึดอัดจากบางสิ่งที่กดดันเข้ามา หากยิ่งเวลาผ่านไปความเจ็บเสียดก็แปรเป็นกระแสไฟฟ้าอ่อนๆแล่นผ่านทั่วร่าง ทุกครั้งที่แก่นกายร้อนรุ่มเลียดเร้าภายใน ไม่นานนักร่างกำยำใหญ่ก็ตั้งต้นรุกล้ำอย่างเต็มที่ น่าประหลาดนักที่มันไม่ได้สร้างความเจ็บร้าวหากกระตุ้นอารมณ์กระสันรัญจวนจน เลือดในกายแทบเดือด ชีพจรเต้นระรัว จมดิ่งไปกับการร่วมรักที่ร้อนแรงยิ่งกว่าครั้งไหนที่เขาเคยพานพบ
ชายหนุ่มขยับสะโพกเข้ากระทบเนื้อบั้นท้ายนุ่มและโคนขาอ่อนหนักๆจนเรื่อ แดง ปลายนิ้วเท้าจิกฟูกส่งกายเข้าไปให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้ รู้สึกเหมือนถูกครอบงำด้วยเรือนกายบอบบางนี้จนนัยน์ตาพร่าไปหมด ที่มองเห็นมีเพียงร่างขาวนวลและสีหน้ายั่วยุกามารมณ์จากเด็กหนุ่มที่เขา กำลังลิ้มลองอย่างคลั่งใคล้ เสียงครวญกระเส่าผลักดันห้วงอารมณ์ให้ทะยานขึ้นสูง และไคโตะรู้เป็นอย่างดีถึงวิธีที่จะปลุกเร้าคู่นอนของเขาไม่ว่าหญิงหรือชาย
“อ๊ะ...อาาาาา มะ...อือออ...” อากิระครางไม่เป็นภาษาเมื่อท่อนเนื้อแข็งเกร็งบดเบียดในช่องทางเล็กแคบนั้น เรียวขาที่ถูกดันขึ้นยิ่งทำให้อีกฝ่ายสัมผัสจุดเร้าได้ดียิ่งกว่าท่าไหน เสียงเนื้อกับเนื้อกระทบกันฟังแล้วหยาบโลนอย่างน่าอาย หากในยามนี้มันช่างกระตุ้นให้ยิ่งตื่นตัวและมีอารมณ์ร่วมอย่างที่สุด สำนึกที่ว่าชายผู้รุกรานเป็นศัตรูที่ใช้กำลังข่มขืนลอยหายวับไปไหนแล้วไม่ รู้ รู้แค่ตอนนี้เขากำลังต้องการคนตรงหน้ายิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น
ผนังร้อนชุ่มชื้นสร้างความรัญจวญให้ไม่รู้สิ้นสุด ไคโตะหอบหนักๆกับห้วงตัญหาอันแสนหอมหวาน ลึกล้ำและดื่มด่ำชนิดที่แทบจะมอดไหม้ เปลวเพลิงกลางแผ่นหลังของเขาคล้ายจะลุกโชนขึ้นตามกัน มือใหญ่เลื่อนลงกดรั้งไหล่บาง สวนแรงส่งประสานร่างกายทั้งคู่ให้หลอมรวมเป็นเนื้อเดียว เขารู้สึกได้ว่าร่างบางสั่นสะท้าน ส่วนที่โอบรัดเขาไว้เกร็งเป็นจังหวะถี่ เด็กหนุ่มใกล้จะไปถึงที่สุด...
“อืมมม...อ่ะ...อ๊าาาา...อาาาา คะ...ไคโตะ!” เสียงกระเส่ากรีดร้อง มองเห็นแสงสว่างสีขาวโพลนแตกกระจายเหมือนพลุ ร่างเล็กกระตุกฉีดเมือกสีขุ่นกระเด็นเปรอะมาถึงอกที่สะท้อนหอบ ปลายเท้าเหยียดเกร็งหยัดแผ่นหลังและสะโพกขึ้นสูง
ชายหนุ่มขบกรามกรอด เสียงทุ้มต่ำคำรามลึกในคอเมื่อถูกรัดรึงเอาไว้แน่น เขายืดกายขึ้นจับบั้นเอวคอดส่งกายเข้าหาหนักๆแล้วกดแนบเพื่อปล่อยสิ่งที่อัด แน่นภายใน เขาสูดลมหายใจหอบลึก ไล้มือลูบไล้ใบหน้านวลชื้นเหงื่อที่แดงก่ำ ทว่ายังไม่ถอดถอนกายออก
เชือกรัดเอวที่พันธนาการข้อมือเล็กไว้ถูกแก้ออก ด้วยความนุ่มจึงไม่ทิ้งรอยเอาไว้มากนัก ท่ามกลางความอ่อนเพลียและมึนเบลอ อากิระสัมผัสได้ถึงฝ่ามือร้อนสากที่โลมไล้ร่างกายของเขา ไม่ช้าไม่นาน...ความรุมร้อนยิ่งกว่าเบื้องล่างก็เริ่มจะขยายขึ้น ร่างบางครางทดท้อเมื่อเข้าใจแล้วว่าสิ่งที่เพิ่งจบลงกำลังจะเกิดขึ้นอีก ครั้ง...
ตามคำขอ
