~''•...DeaR_ThE_GrEaN...•''~ Sever : PK~ ยินดีต้อนรับค๊า ><!

หลายครั้งหลายหนที่ไม่ค่อยเข้าใจคนที่มีความรักทั้งหลาย

ทั้งที่ตัวเองก็เป็นคนนึงที่มีความรักเช่นกัน

บางครั้งก็อดสงสัยไม่ได้ว่า "ความรัก" มันเป็นได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ

ไม่ว่าจะเป็น เพื่อน พี่ น้อง คนที่รู้จัก

เวลาที่เค้ามีความรักเค้าก็จะมีพฤติกรรมที่แตกต่างกันออกไป (ในข้อนี้พอเข้าใจ)

แต่คุณเคยลองสังเกตดูไหม

เมื่อถึงคราวที่ความรักลาจาก

ทำไมคนเหล่านั้นถึงเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้

"รัก" กับ "หลง" มันมีเพียงแค่เส้นบางๆกั้นอยู่

ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

รู้เพียงแค่ว่า

"หลง = คุณมองเห็นแต่เค้าคนนั้น"

"รัก = คุณยังมองเห็นตัวเอง"

ในขณะที่ความรักกำลังสดใส

โลกนี้ช่างมีความหมาย

ชีวิตมีคุณค่าเกินบรรยาย

เมื่อความรู้สึกเหล่านี้ มันถูกทุบทิ้งด้วยการจากลา

ใจของคุณก็แตกสลาย

เสียใจ เสียน้ำตา เสียความเป็นตัวของตัวเอง

เศร้า ซึม ไม่มีจิตใจที่จะทำอะไร

นึกถึงแต่อดีต ความทรงจำอันสวยงาม

ที่ที่เราเคยไปด้วยกัน

ร้านที่เราเคยนั่งด้วยกัน

ดาวที่เราเคยนอนมองคู่กัน

วันพิเศษที่เราเดินจูงมือกัน

ทุกอย่างเราทุ่มเทเพื่อเค้า

แล้วทำไม เราทำผิดอะไร ที่เราทำมันยังไม่ดีพอหรือ

คุณเฝ้าแต่นึกถึงเรื่องเหล่านั้น กับ เค้าคนนั้น

แต่สิ่งนึงที่คุณไม่เคยนึกถึงเลย คือ "ตัวเอง"

แม้จะมีใครพยายามเตือนสติคุณเพื่อให้คุณได้มองเห็นความจริง

แต่คุณก็ไม่ได้ยิน มองไม่เห็น และบางครั้งคุณก็ไม่อยากยอมรับมัน

อย่ามัวปล่อยให้เวลาเดินไปอย่างไร้คุณค่า

ต่อให้ใครมาช่วยซับน้ำตาให้คุณ

มันก็คงไม่แห้งสนิทเท่ากับคุณซับน้ำตาตัวเอง

คนทุกคนต่างก็ต้องเดินไปตามจิตใจที่ต้องการของตนเอง

คนๆนั้นได้เดินไปตามชีวิตของเค้าแล้ว

เหตุใด...ชีวิตเราจึงหยุดนิ่งไม่ไปไหน

ยิ่งหัวใจเจ็บปวด เรายิ่งต้องเข้มแข็ง

เพราะเมื่อความรักจบลง แต่ ชีวิตยังต้องก้าวเดินไป