ในที่สุด T^T ได้แต่งต่อซะที ไปค้างบ้านแม่นะ บ้านแม่ไม่มี อินเตอร์เน็ต ง่ะ เลยมาแต่งต่อไม่ได้ คงยังไม่ สนุกมากอ่านะ
บทที่ 3 การเดินทางอันแสนเศร้า
เช้าวันรุ่งขี้น หลังจากค้างที่วินเดิ้ลวู้ด
ซิลเวอร์ - เช้าแล้วๆ ตื่นกันได้แล้ว!!
ซิลเวอร์ พุดขี้นขณะ เอากล่องที่เก่าจนเห็ดขึ้น จากในห้องมาฟาดหัว อิคคิ
ซิลเวอร์ - ดีเน่ ตื่นได้แล้ว !!
พุดขึ้นขณะกำลังถือ กล่องเหล็ก ที่ขึ้นสนิม ในห้อง มาฟาดใส่ ดีเน่
หลังจากนั้น 10 นาที กล่องทั้งสองก้ ลอยกลับ มา ฟาดโดนหน้า ซิลเวอร์ ปัง!! ปัง!!
ซิลเวอร์ - เขวี้ยง กล่อง ไม้ขึ้นรา กับ กล่องเหล้ก มาใส่หน้าฉันทำไมฟ่ะ!!
อิคคิ + ดีเน่ - ก็แกมาเขวี้ยงใส่หน้าฉันก่อน
>
ซิลเวอร์ - ช่างเถอะ รีบเดินทางไปเซาเทิร์นไชรืดีกว่า
การเดินทางไป เซาเทินร์ไชร์ นะ ถ้าไป ตอนเย็นจะหลงป่าไผ่เอา
หน้าเซาเทิร์นไชร์
ซิลเวอร์ เมื่อเดินมาถึง ก็มีอาการแปลกๆ เหมือนนําตาจะไหล แล้ว ก็
อิคคิ - เฮ้ย!! ซิลเวอร์ แกร้องไห้ทำไม
ซิลเวอร์ - ไอ กลมๆ
อันนั้นนะ มันเป็นตัวไรอ่า ฉันจำไม่ได้
อิคคิ -
หยุดร้องซะ เดียวฉันให้ตัง 1
แสน บิลล่า
ปิ๊ง ปิ๊ง ตาซิลเวอร์ กลับเป็นเหมือนเดิมทันที ทีอิคคิ พุดเสร็จ
ซิลเวอร์ - ตัง ตัง ตัง ตางงง อยู่หนายยยย
อิคคิ - ล้อเล่นนะ ว่าแต่ทำไมแกต้อง
เศร้า ขนาดนั้นด้วย
ซิลเวอร์ - ถ้าจำไม่ได้ มันเศร้าอ่ะ เพราะ ฉัน สมองดี (ไป หมด (ย้ำ
ไป หมด)
อิคคิ - แกคงไปฝึกที่ถํานําแข็ง จนเลือดที่สมองหยุดทำงานมั้ง
จบมั้งงงงงงงงง มีใครเข้าใจบ้าง กับชื่อเรื่อง