ได้อีกตัวละ
 อิอิ

- -*

ไม่มีใครเชื่อพรหล้า

พรหล้า ซิง นะ (จิงจิ๊งงงงงงงงง)




ปักทีเดียว



มาอย่างกะทอร์นาโด

ทีหลัง หนูจะปักขิง ปักข่าแทน

ถ้าฝนตก ต้นก็งอก

เราก็เก็บเกี่ยว เอามาทำต้มยำเลี้ยงทั้งกิล

โอ้......หิว

อิอิ

 

สวัสดียามเช้าครับ

ดีจ้า ตอนสายๆ

ไม่เอาปลากระพงค่ะ

เรามีวัตถุดิบอยู่แล้ว

นั่นคือ....ปลาโลมาของพี่ด้าค่ะ

อิอิ

ต้มยำปลาโลมา กินแล้วเทพทั้งกิล
555+

 

โลมาตัวนี้ตกมาเลี้ยง  ย๊ากกกก  น้ำใจร้าย  จะเอาไปต้มซะละ   

หญิงชาวอังกฤษวัย 46 ปี "มิเชล ฟิลพอต" ที่ป่วยเป็นโรคความจำเสื่อม ชนิดจดจำสิ่งต่าง ๆ ได้เพียง 1 วัน พอตื่นขึ้นมาอีกครั้งเธอก็จำสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานไม่ได้อีกแล้ว
          เรื่องทั้งหมดมันเริ่มต้นขึ้นเมื่อฟิลพอตได้รับกระทบกระเทือนทางสมอง จากการประสบอุบัติเหตุถึง 2 ครั้ง คือ ครั้งแรกจากมอเตอร์ไซค์ชนเมื่อปี 1985 และครั้งที่สองจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ เมื่อปี 1990 อุบัติเหตุทั้งสองครั้งนี้ทำให้เธอก็เริ่มจำอะไรไม่ได้เหมือนเดิม จนกลายเป็นคนที่จำอะไรได้เพียงวันเดียวอย่างสมบูรณ์เมื่อปี 1994 และหลังจากนั้น ความทรงจำของเธอก็หยุดอยู่แค่ปี 1994 เท่านั้น เพราะเธอจะลืมเรื่องราวทุก ๆ วันที่ผ่านไปนับตั้งแต่นั้นมา
          ถึงแม้ว่าฟิลพอตจะเป็นโรคความจำสั้น และใคร ๆ ต่างก็รู้ดีว่าไม่มีทางรักษาหาย แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ เอียน แฟนหนุ่มของเธอหมดรักหรือท้อแท้แต่อย่างใด เขาและเธอยังคงคบกันต่อ โดยเอียนเฝ้าย้ำกับเธอตลอดเวลาว่าเธอเคยทำอะไรไปแล้วเมื่อวาน ซึ่งเธอเองก็ยอมเชื่อสิ่งที่เขาพูดแต่โดยดี จนเมื่อปี 1997 เอียนและเธอก็ได้แต่งงานกันอย่างชื่นมื่น และหลังจากวั้นนั้น ทุก ๆ วันที่ลืมตาตื่น เอียนก็ต้องเฝ้าย้ำกับเธอว่า เธอและเขาได้แต่งงานกันแล้ว ไม่ใช่แฟนกันอีกต่อไป โดยเอียนเล่าว่า มันเป็นเรื่องที่โชคดีมาก ๆ ที่เขาเป็นแฟนกับเธอก่อนหน้าที่เธอประสบอุบัติเหตุถึง 9 ปี เพราะหากเขาพบเธอหลังจากปี 1994 แล้ว เธอคงตกใจทุกเช้าที่ตื่นมาพร้อมกับผู้ชายแปลกหน้าที่นอนอยู่ข้าง ๆ

          ทุกวันนี้ ฟิลพอตจำได้เพียงแค่ว่าเอียนเป็นแค่แฟนหนุ่มของเธอเท่านั้น จนเอียนต้องเอารูปแต่งงานระหว่างเขากับเธอให้เธอดูทุกวัน และเธอก็จะยิ้มด้วยความปิติยินดีทุกครั้งที่ได้เห็นภาพเหล่านั้นเช่นกัน ตอนนี้ ฟิลพอตใช้ชีวิตอยู่กับโรคความจำสั้นนี้มา 16 ปีแล้ว โดยทุกวันเอียนจะบอกเธอว่า เธอเป็นโรคแบบนี้และจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวานไม่ได้ เธอจึงต้องจดโน๊ตแปะไว้บนผนังห้องทุกวันว่าเธอทำอะไรไปแล้วบ้าง ซึ่งแม้ว่านั่นจะไม่ได้ช่วยเตือนความจำของเธอ แต่ก็ทำให้รู้ว่าวันนี้เธอต้องทำอะไรบ้าง และมีเหตุการณ์อะไรที่เกิดขึ้นแล้วบ้าง
          ขณะที่ เอียนก็ยังคงอยู่ข้างเธอ คอยดูแลเธอไม่เคยไปไหน เขาบอกว่า การที่เธอเป็นโรคนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นเรื่องเลวร้ายเสมอไป เพราะเธอจะมักหัวเราะทุกครั้งที่ได้ยินเรื่องตลก ๆ หรือมุกตลกทั้งหลาย โดยไม่รู้ตัวเลยว่าเธอเคยได้ยินมันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน
          และถึงแม้เอียนจะยอมรับว่า เขาต้องอดทนมากกับการพูดอะไรซ้ำ ๆ ให้เธอฟังทุกวัน แต่เขาก็ไม่เคยคิดที่จะไปจากเธอเลยสักครั้ง ตอนนี้ เขาอยู่เคียงข้างเธอมากว่า 25 ปี และแต่งงานกับเธอมา 13 ปีแล้ว นอกจากการเล่าสิ่งเดิม ๆ ให้ฟังทุกวัน ก็ไม่มีอะไรเป็นปัญหาระหว่างเธอกับเขา เอียนบอกว่า "ไม่ว่าความทรงจำของเธอจะหยุดอยู่ที่ปี 1994 แต่ผมยังมีความสุขอยู่ได้ทุกวัน แม้จะต้องอดทนบ้าง แต่ผมก็ต้องทน.."

[/size]

http://hilight.kapook.com/view/49505