--~๐ ๗ เ ท พ โ จ ร ส ลั ด ๐~--

นั่งมองกระจกไม่เช็ดคราบน้ำตา
ต้องการปล่อยมันให้ไหลตอกย้ำความเจ็บปวด
อยากทำได้เพียงหลับตา
ลืมเขาแค่กลั้นใจ
ลืมคำว่าเรา เพื่อปวดร้าวครั้งสุดท้าย

เริ่มต้นอีกครั้งกับคำว่าลืม
จะทำได้ไหมหัวใจ
อยากลืมหน้าเขา ทำได้แค่เหงา
ไม่อยากจะหายใจ
มันกี่ครั้งแล้วที่ใจ
มันกลับมาต้องรักเธอใหม่
นั่งฟังเพลงเพลงไหนน้ำตาก็ไหลเป็นทาง

ต้องนอนกอดกับตัวเองมองฝนพรำ
ก็ขอให้ฝนมันหล่นลงมาช่วยล้างความเจ็บช้ำข้างใน
แค่ลมพัดเพียงแผ่วเบา
ความเหงาก็ทำร้าย
ขอครั้งสุดท้าย ก่อนจะพูดคำคำนั้น

เริ่มต้นอีกครั้งกับคำว่าลืม
จะทำได้ไหมหัวใจ
อยากลืมหน้าเขา ทำได้แค่เหงา
ไม่อยากจะหายใจ
มันกี่ครั้งแล้วที่ใจ
มันกลับมาต้องรักเธอใหม่
นั่งฟังเพลงเพลงไหนน้ำตาก็ไหลเป็นทาง

เก่งแต่ทำเป็นพูดไป คำตอบคือทำไม่ได้
อยู่กับตัวเองเหมือนคนใกล้ตายรู้ไหม

เริ่มต้นอีกครั้งกับคำว่าลืม
เจ็บที่ต้องพูดมัน
แต่ก็เท่านั้น ต้องเจ็บซ้ำซ้ำ

เริ่มต้นอีกครั้งกับคำว่าลืม

จะทำได้ไหมหัวใจ
อยากลืมหน้าเขา ทำได้แค่เหงา
ก็พูดไปงั้นเอง
โลกใบนี้ช่างวังเวง
ก็ได้แต่สงสารตัวเอง
นั่งฟังเพลงเพลงไหนน้ำตาก็ไหลเป็นทาง

กลับมาเริ่มลืมเธอใหม่
ที่ผ่านมามันเหมือนฉันลืมไป
เพิ่งรู้ ความรักแพ้ความไม่รักกัน