บทที่ 4 วิหารเพลิง วิหารแห่งเปลวไฟ เช้าวันต่อมา
“กรี๊ดดดดดดดดดด เฟริน่า นั้นเนื้อชั้นนะ” แพนด้าบ่นอุบอิบ ในขณะที่เฟริน่าใช้ซ้อมจิ้มเนื้อในจานแพนด้าหน้าด้านๆ
“นึกว่าไม่กิน งั้นเอาคืนไป” เฟริน่าเอาเนื้อออกจากปากแล้วยื้นให้แพนด้า
“อี๋.. กินไปเถอะย่ะ”แพนด้าทำหน้าขยะแขยงเต็มที่
ตอนนี้ทุกคนอยู่ที่โต๊ะอาหาร หลังจากที่เร็กซ์แนะนำตัวเองเรียบร้อยแล้ว (โดยมีเฟริน่ากรี๊ดกร๊าดอยู่ตลอด = =.)ใช่แล้ว เฟริน่าไม่ได้กรี๊ดกร๊าดเพราะว่าเร็กซ์เป็นผู้ชายที่หล่อเหลาเอาการ แต่เพราะเร็กซ์เป็นพี่ชายเธอที่ห่างกันนานถึง 4 ปี
“เนลมาเมื่อไหร่หรอ”เฟริน่าถามเร็กซ์โดยที่ยังเคี้ยวเนื้อแก้มตุ่ย เนลที่ว่าหมายถึงเร็กซ์ เธอไม่เรียกพี่ชายตัวเองเหมือนคนอื่นๆ
“เมื่อคืน ตอนที่เฟิร์นนอนน้ำลายฟูมปากอยู่” และเร็กซ์ก็ไม่เรียกเฟริน่าเหมือนคนอื่นๆ เช่นกัน
เร็กซ์มักเหลือบมองเลิฟโลว์เป็นระยะๆ ตอนนี้เขาอยากจะขอโทษเธอ อยากจะอธิบายทุกอย่างให้ฟัง แต่ก็ทำไม่ได้ ตอนนี้เธอโกรธเขามาก จนเหมือนเขาเป็นศัตรูคนหนึ่ง แต่สักวัน เขาจะอธิบายให้เธอฟังให้ได้!!
“พี่เป็นไรกับเลิฟโลว์หรอ” เฟริน่ากระซิบถามหลังจากสังเกตมานาน
“เปล่า” คำตอบสั้นๆง่ายๆ ทำเอาเฟริน่าหน้ามุ่ย เธอรู้ว่าเวลาที่พี่ชายเธอพูดเปล่า แสดงว่ามีบางอย่างปิดบังเธออยู่ แต่เธอก็มิบังอาจถามจุกจิ๊ก เพราะพี่ชายเธอขี้รำคาญอย่างหน้าเหลือเชื่อ เกิดรำคาญเธอหนักจับเธอเชือดคอจะลำบากเอา =A=;
“มีอะไรรึเปล่า” ยารุตะถามเลิฟโลว์ เพราะตั้งแต่เช้าเขาเห็นเลิฟโลว์ทำหน้าเหมือนอมขี้ (เฮ้ย =O=^)
“( - -)(- - )( - -)(- - )” เลิฟโลว์สั่นหัวดุ๊กดิ๊กเชิงปฏิเสธ
“แล้วไป” แต่ในใจก็ไม่เชื่อที่เลิฟโลว์พูดอยู่แล้ว ”ถ้ามีอะไรก็ปรึกษากันได้นะ เราเพื่อนกันอยู่แล้ว” ยารุตะยิ้มน้อยๆ ย้ำ!!! น้อยจริงๆ = =.
“(- -)(_ _)(- -)(_ _)” (สก็อตไบท์ : ยัยเลิฟโลว์ รู้ไม๊ หล่อนเปลืองอีโมฯชั้นมากเลยนะ = =.)
แล้วมื้อเช้าก็ผ่านไปอย่างสงบ ถ้าไม่นับที่เฟริน่าแย่งเนื้อแพนด้ากิน และเนซซี่แกล้งกุเกิ้ลโดยการดึงเก้าอี้ออกตอนที่กุเกิ้ลกำลังนั่งลง ทำให้กุเกิ้ลลงไปนั่งจ้ำบ้ำกับพื้นอย่างสวยงาม แต่ก็เรียกเสียงฮายามเช้าได้มากจริงๆ โดยเฉพาะชิต หัวเราะจนน้ำตาเล็ด
“รักษาตัวดีๆด้วยนะเจ้าคะ” อะคาเดมี่สั่งเสีย- -* (พูดเพราะขึ้นเพราะเป็น vip ฮา!!
“ไปได้แล้วก่อนจะสายไปกว่านี้” เร็กซ์เร่งก่อนจะเดินนำเข้าไปในวาปไปวิหารเพลิง
“จ้า คุณเนลที่รัก^^” เฟริน่าพูดอย่างร่าเริงก่อนจะเดินตามไปพร้อมกับทุกคน
20 นาทีผ่านไป
“เงียบจังแฮะ มอสเตอร์ซักตัวก็ไม่มี” ชิตว่าอย่างหน่ายใจ เขากะจะใช้เวลานี้อัพเลเวลซะหน่อย(ฮาได้อีก!!)
“จริงด้วยแถวนี้ไม่เห็นมีกลิ่นไอมอนเตอร์เลย” กุเกิ้ลที่สังเกตมานานเริ่มตะขิตตะขวงใจ
“ชั้นก็รู้สึกแปลกๆ” เนซซี่พูดขึ้น
“อย่าใส่ใจเลย ไปต่อเถอะ^^”
ปึก !!
ไม่ใช่เสียงกระบาลใครแตก แต่เป็นเสียงเฟริน่าเดินไปเหยียบก้อนอิฐที่เป็นกับดัก ซึ่งมนุษย์มนาธรรมดาคงจะมองเห็นได้อย่างง่ายดาย = =.
ทุกคนจึงมองหน้าเฟริน่าเป็นสายตาเดียว
“แหะๆ ขอโทษ” ยังไม่ทันสิ้นเสียง พื้นด้านล่างก็หาย!! หายไปอัตโนมัติ หายไปอย่างไร้ร่องราย แต่ไม่ต้องให้โคนันมาสืบ เพราะทุกคนรู้ว่าเป็นฝีมือใคร
ร่วงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ตามด้วยเสียงกรี๊ดสนั่นหวั่นไหวเลือนลั่น ปฐพีธรณี ของเนซซี่
ตุ๊บ!!
ตัดภาพมาที่ เลิฟโลว์&เร็กซ์
เลิฟโลว์หลับตาแน่น ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมา สิ่งที่เธอเห็นคือ.... ความมืด = =. ที่นี่มืดไปหมด เธอมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความมืด มืดเกินให้อภัย
และเธอก็รู้สึกตัว ทั้งๆที่ตกลงมา น่าจะสูงมากๆด้วย แต่เธอกลับไม่เจ็บอะไรเลย ตอนนี้เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด ไออุ่นจากตัวใครบางคนที่เธอทบอยู่ มันคุ้นเคยจนบอกไม่ถูก
“เจ็บตรงไหนรึเปล่า” เสียงคุ้นเคยที่เธอเคย(ก็แค่เคย)ได้ยินเป็นประจำกระซิบอยู่ข้างหู เลิฟโลว์รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ก่อนที่เธอจะรีบดีดตัวขึ้น
“( - -)(- - )( - -)(- - )”
“ชั้นรู้นะว่าเธอส่ายหน้า แต่ในสถานการณ์นี้ เธอน่าจะพูดมากกว่านะ เพราะชั้นมองไม่เห็นเธอ” มองไม่เห็นแล้วรู้ได้ไงว่าส่ายหน้า = =. (สก็อตไบท์ : ก็แหม.... การ์ตูนนี่ ต้องเข้าใจ โฮ๊ะๆๆๆ)
“เปล่า”เลิฟโลว์พูดกระแทกประชดเร็กซ์
“เธอนี่น้า....” เร็กซ์บ่นก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แต่ก็ดังพอที่เลิฟโลว์จะได้ยิน “สูงน่าดูเลยแฮะ เล่นเอาเลือดลดไปครึ่งหลอด” (เอ้าฮา = =.)
วิ๊งๆๆ
เร็กซ์รู้สึกว่าตัวเองเริ่มมีพลังมากขึ้น เนื่องจากเลิฟโลว์ฮิวอยู่ห่างๆ
“ฟื้นฟู...”
ในที่สุดเลือดก็เต็มหลอด (ฮายังฮาได้อีก = =.)
“ตามหาคนอื่นต่อเถอะ” เสียงฝีเท้าเลิฟโลว์ดังห่างไปเรื่อยๆ แต่ก็พอจะรู้ว่าไม่ไกลมากนัก เร็กซ์จึงสาวเท้าก่อนที่จะจับ!!
พ่อแม่พี่น้อง
เร็กซ์ได้ทำในสิ่งที่คาดไม่ถึง
เด็กกินไอติมยังต้องตกใจ
คนแก่ยังหยุดถอนผมหงอก
เพราะว่าเร็กซ์ได้จับ...
จับ....
จับมือเลิฟโลว์ (เขียนดีๆสิ คนอ่านเค้าคิดไปถึงไหนถึงกันแล้ว =A=:)
“ปล่อย”
“ไม่ปล่อย^^”น้ำเสียงนั้นดูร่าเริงขึ้นมานิดหนึ่ง
“บอกให้....”
“จับเอาไว้ จะได้ไม่หลงไง ยิ่งมืดๆอยู่ ถ้าหลงไปอีกคนจะทำยังไง”เร็กซ์พูดตัดบทเลิฟโลว์”ใช่ไม๊ล่ะ ตอนนี้เหลือแค่เราสองคนนะ”
เลิฟโลว์ไม่รู้จะพูดอะไรจึงเงียบ เพราะมันก็จริงอย่างที่เร็กซ์พูด ตอนนี้ทุกคนหลงกันไปหมดแล้ว เหลือก็แค่พวกเขา 2 คนเท่านั้น ถ้าหลงไปอีก คงรวมกลุ่มกันยาก
“โลว์...”เร็กซ์เรียกด้วยเสียงแผ่วเบาพลางบีบมือเลิฟโลว์แน่นขึ้น
“....”
“มือยังเล็กเหมือนเดิมเลยแฮะ ฮ่าๆๆ”เร็กซ์หัวเราะกลบเกลือน เขาตั้งใจจะอธิบายเรื่องทุกอย่าง แต่อธิบายตอนนี้คงจะไม่เหมาะ เพราะถ้าเลิฟโลว์ไม่เชื่อแล้วหนีเขาไปอีก เขาคงจะตามหาเธอไม่เจอแน่ๆ(เพราะมันมืด ฮิฮิฮิ...คาริ)
“เป็นเพราะมือนายใหญ่ต่างหาก มือนายใหญ่จนกุมหัวชั้นมิดเลยนะ - -”
“นั่นก็เป็นเพราะหัวเธอเล็กต่างหาก >w<” นี่เป็นครั้งแรกในรอบ 5 ปีที่เขาได้คุยกับเธอยาวกว่าปกติ มันทำให้เขานึกไปถึงอดีต.....
อดีตที่แสนหวาน......
อดีตที่เขาอยากจะย้อนกลับไป......
ตัดมาที่ กุเกิ้ล/เนซซี่/ชิต
เสียงครวนครางดังหึ่มๆ
“อูย...”
“โอ๊ย!!”
“เจ็บ>,,<”
หลังจากที่ทั้ง 3 ตั้งสติได้จึงหันมองไปรอบๆ ที่ๆทั้ง 3 ตกลงมานั้น สว่างมาก ผิดกับ 2 คนเมื่อกี้ลิบลับ
“หน๊อยยยย.... ถ้าชั้นเจอยัยนั่นอีกนะ จะฆ่าหมกส้วมเลยคอยดู๊...”เนซซี่บ่นพลางกำมือแน่น ก็ดูสิ เธอดันหล่นลงมากับผู้ชาย 2 คนที่ดูไม่ได้เรื่อง ถ้าเกิดหล่นแล้วดันซวยไปเจอมอสเตอร์เป็นกองทัพจะทำยังไง
“ใจเย็นๆสิยัยโหด”ชิตว่าเนซซี่พลางมองไปรอบๆ
“ว่าใครโหด” ว่าแล้วเนซซี่ก็เขกหัวชิตไป
“เฮ้ย.. เจ็บนะคนยิ่งเลือดน้อยๆอยู่”(ตอนนี้เลือดชิตเหลือเศษ 3 ส่วน 4)
“เลือดเยอะกว่าคนอื่นแล้วยังบ่นอีก” แล้วทั้ง 2 คนก็ทะเลาะกันต่อไป โดยไม่สังเกตเห็นกุเกิ้ลซึ่งตอนนี้เดินสำรวจรอบๆแต่ก็ไม่ไกลจากที่ทั้ง 2 ยืนอยู่มากนัก
“ที่นี่.... มัน......”
ทั้ง 2 คนหยุดรุมทึ้งกัน แล้วหันมามอง
“ที่ไหนหว่า”
ตุ๊บ....โป๊ก...... เอ๋ง....(เฮ้ย..เสียงสุดท้าย = =^)
ชิตและเนซซี่ทั้งถีบทั้งเขกหัวกุเกิ้ล
“เจ็บนะ Y^Y”
“สมควรแล้ว คนยิ่งเครียดๆอยู่ หน้าหมั่นไส้ชะมัดเลย”เนซซี่ชี้ที่กุเกิ้ล ก่อนจะชี้ที่ชิต”นายด้วย”
“เกี่ยวอะไรกับชั้นเนี่ย”
“ก็นาย บลาๆๆๆๆๆๆ”
ตัดภาพ(อีกแล้ว)มาที่แพนด้า &เฟริน่า
“นี่เฟริน่า ลุกจากตัวชั้นนะ”
“ห๊า..”
“เอาง่ามก้นแกออกไป๊......”
“แหะๆ จ้า”เฟริน่าลุกขึ้นเกาหัวแกร๊กๆ “ที่นี่ที่ไหนหว่า??”
“เธอเธอนั่นล่ะถึงได้ตกลงมาที่นี่เนี่ย ดูซิ หลงพวกกันไปหมดเลย ถ้าเผื่อเจออินฟอนอสขึ้นมาจะทำยังไงยะ ไม่ซวยกันไปหมดหรอ ชั้นปกป้องเธอไม่ได้ตลอดหรอกนะ แล้วดูเธอสิตอนสู้บนเรือเนี่ย สมาธิยังไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ถ้าเจออินฟอนอส เธอตายตั้งแต่ดาบแรกแล้วนะรู้ไม๊” แพนด้าร่ายยาวอย่างกับซักซ้อมมาเป็นอย่างดี ทำเอาคนฟังหูชาไปหมด พยักหน้างึกๆ
“จ้าๆ ขอโทษที่ชั้นเกิดมากาก Y^Y” เฟริน่าทำหน้าน้อยใจ
“รู้ตัวก็ดีแล้ว ... ชิ...”
ตัดภาพมาที่ยารุตะ
(เจ็บชะมัด)
ยารุตะที่ตกมาคนเดียวไม่รู้ซะแล้วว่าตัวเองตกมาเจออะไร
(น่าจะเรียนสกิลฟื้นฟูมาด้วยนะเรา)
เขาบ่นพลางมองที่หลอดเลือดที่หน้าจอ(เมื่อไหร่จะเลิกเล่นมุขนี้เนี่ย = =.) ในขณะที่ยารุตะเดินไปเรื่อยๆ เขาก็ได้เจอเข้ากับฝูงโกเลมไฟ
“กะ ..โกเลมไฟ” ยารุตะอึ้งเล็กน้อยก่อนจะพูดต่ออย่างสบายอารมณ์เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”ได้สนุกแล้วสิ...เฮ้อ...หน้าเบื่อพวกมอสเตอร์ขึ้ๆนี่จริงๆ”
ชุดคลุมสีดำปรากฏอยู่ตรงหน้าแพนด้าและเฟริน่า ถ้าทางไม่เป็นมิตร แพนด้าชักดาวกระจายออกมาอย่างรวดเร็ว เร็วมากจนมองตามไม่ทัน
แปะๆๆๆ
“แหมๆ ปฏิกิริยาไวไม่ใช่เล่นเลยนะ^^” เสียงของคนชุดคลุมสีดำดังขึ้น ฟังก็พอจะรู้ว่าเป็นผู้หญิง ปรบมือให้แพนด้า แต่เจ้าตัวไม่รู้สึกปลื้มใจเลย เพราะคนแปลกหน้าชุดคลุมดำคนนี้ จะมาดีหรือมาร้าย
“แกเป็นใคร” แพนด้าถามด้วยเสียงแข็งกร้าว
“ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกจะ>[]<”
“ต้องการอะไร” แพนด้ายังไม่วางใจคนๆนี้
“ก็.....”ชุดคลุมดำเว้นช่วงในการพูด”จัดการพวกแกไง…..^^”
ฟิ้ววววววว~
“อาภรณ์แห่งอาทรัม”
ฉึก!!!
ไม่ทันขาดคำ ดาวกระจายอาบยาพิษก็ได้ถูกปล่อยออกไปโดยแพนด้า เฟริน่ามองไม่เห็นดาวกระจายเลยด้วยซ้ำ ดาวกระจายเมื่อกี้ ไวกว่าที่แพนด้าปล่อยบนเรืออีก เฟริน่าได้ยินเสียงดาวกระจายที่ปล่อยออกไป ก่อนที่มันจะปักอยู่บนกำแพง แทนที่จะเป็นตัวคน!!!
“ชิ....วอคลอคหรอเนี่ย”
“กรี๊ดดดดด....เกือบตายแหน่ะ ไวมากเลยนะเธอเนี่ย >w<” หญิงในผ้าคลุมสีดำเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดีหลังจากที่ดาวกระจายทะลุร่างของเธอไป ราวกับร่างของเธอเป็นเพียงอากาศ ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าอย่างรวดเร็ว
แพนด้ารู้ว่าต้องมีการปะทะกันแน่ เธอจึงกันเฟริน่าไปไว้ข้างหลัง
“สาบเป็นหิน”
“ให้ตายสิ” แพนด้าสบถ ตอนนี้ถ้าเธอหลบก็จะโดนเฟริน่า ซึ่งเฟริน่ามีประโยชน์ต่อภารกิจครั้งนี้มาก ถ้าขาดเฟริน่าไป คงไม่มีคนนำเศษวิญญาณชิ้นที่อยู่กับอินฟอนอสขึ้นไปแน่ เธอจึงคิดที่จะสละตัวเอง
...........
“แพนด้า!!” เฟริน่าตกใจสุดขีดเมื่อเห็นแพนด้ากันตัวเองไว้
“หนีไปสิเฟริน่า ชั้นจะถ่วงเวลาไว้เอง” แพนด้าเอ่ยแม้ว่าเธอจะขยับไปไหนไม่ได้ แต่ฝีมืออย่างเธอคงถ่วงเวลาได้นานพอ แต่คำตอบที่ได้
“แบร่~~”
“=[]=”
“ชั้นไม่ไป”เฟริน่าแลบลิ้นปริ้นตาใส่แพนด้า”ชั้นไม่ทิ้งแพนจังหรอก”
“เฟริน่าชั้นสั่งให้ไปไง”แพนด้าตะคอก
“แง้ว...>w<” หญิงชุดคลุมดำสวนขึ้นมา “หน้ากลัวจังเลย”
เฟริน่าหันไปหาหญิงชุดดำ
(ลืมยัยนี่ไปเลยนะเนี่ยเรา >,,<)
“ว่าไงจ๊ะ จะหนีรึเปล่าเอ่ย”หญิงชุดคลุมดำถามด้วยท่าทางทะเล้น ราวกับว่าตอนนี้เหตุการณ์ปกติ “หนีไม่หนี .... หนีไม่หนี...ลั้นลา...เฟริน่า...ลั้นลา...แลมเบิร์ท..จะหนีไม่หนี..จะหนีไม๊เอ่ย”หญิงชุดคลุมดำฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์
“ธะ..เธอ รู้ชื่อชั้นได้ไง”
“ทำไมจะไม่รู้ >w< เราเพื่อนกันไม่ใช่หรอ”
“กรี๊ดดดดด O[]O จริงหร๊อะ”
“กรี๊ดดดดดด >[]< เธอลืมฉ๊านนนน~~” (เอาเข้าไป =[]=.)
“เอ่อ...เปลืองกระดาษ ต่อเถอะ =A=” แพนด้าเตือน 2 คนนั้น ก่อนจะพาเรื่องนี้ออกทะเลไปตามหากาลิเลโอ
“งั้นชั้นจะทำให้เธอจำได้เอง .... เอาไม๊^^” สีหน้ายิ้มแย้มนั้นแฝงไปด้วยอันตราย เฟริน่ารู้ตัวเองดีว่าตอนนี้เธอกำลังตกอยู่ในอันตราย “เงียบถือว่าตกลงนะ”
วูบ....
เร็วเกินไป... เร็วเกินกว่าเฟริน่าจะมองทัน (เพราะกากมั้ง) เพียงเสี้ยววินาทีหญิงภายใต้ผ้าคลุมดำก็เข้ามาประชิดตัวเฟริน่า
เฟริน่าหายใจเฮือก
“แง้ว YwY ชั้นเตี้ยกว่าเธอหรอเนี่ย”(ยังมีหน้ามาบ่นอีกแหน่ะ = =*) เฟริน่าถอยไปหนึ่งก้าวก่อนจะชักดาบออกมาอย่างรวดเร็ว ทำให้ปลายดาบเฉี่ยวไปโดนแก้มของหญิงชุดคลุมดำทันที แต่ก็ไม่ทำให้บาดเจ็บมากมาย เลือดไหลออกจากบาดแผล
“เฮ้ย...ฟลุ๊กอะ O_O” แพนด้าตาโต
“เจ็บ T^T” หญิงสาวชุดคลุมสีดำทำหน้าเหมือนเจ็บปวดทรมานปางตาย (ซึ่งเวอร์สุดๆ = =.) “งั้นเอาอย่างนี้ดีกว่า เธอจะได้ไม่เล่นตัวมาก”
สาบเป็นหิน!!
กึก!!
เฟริน่าขยับไม่ได้ หญิงชุดคลุมดำเดินมาใกล้เธอเรื่อยๆ ทำให้เธอมองเห็นตาของหญิงคนนั้นชัดเจน ตาสีดำสนิทดูลึกลับน่าค้นหา หญิงชุดคลุมดำเดินจนมาถึงเฟริน่า เธอค่อยๆเปิดเสื้อที่หัวไหลของเฟริน่า เผยให้เห็นไหลขาวเนียนระเอียด แต่กลับมีรอยสักประหลาดสีดำหน้ากลัวอยู่
“!!!”
แพนด้าอึ่ง.. รอยสักนั่นมันสัญลักษณ์ของเทวีอาทรัมนี่ ทำไมถึงมีอยู่ที่ตัวของเฟริน่าได้ รูปสีเหลี่ยมขนมเปียกปูน(น่ากิน >w<)สีดำสนิท ซึ่งเป็นรูปเดียวกับสร้อยของเทวีอาทรัม
เฟริน่าพยายามขยับร่างกาย แต่ทำอย่างไง ร่างกายของเธอก็ไม่ตอบสนองเลยแม้แต่น้อย นี่ไงทำให้เธอเบื่อพวกนักเวท!!
หญิงชุดคลุมดำล้วงบางอย่างออกมา มีคือมีดปลายแหลม ซึ่งด้ามจับมีเศษวิญญาณของอาทรัมอยุ่ 1 ชิ้น!! ก่อนจะแทงลงไปที่หัวไหล่ของเฟริน่า!!!
“เฟริน่า!!!”
ควันสีดำพวยพุ่งออกมาจากรอยแผลที่มีดยังคงปักอยู่ ก่อนที่หญิงชุดดำจะกระชากออกมา มีผลึกเล็กๆสีดำติดออกมาด้วย
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”
“เศษวิญญาญ!! แก..นัง...”แพนด้าไม่รู้จะพูดอะไรอีกแล้ว เธอห่วงเพื่อนของเธอมากกว่า
ยารุตะกำลังยืนอยู่บนซากศพโกเลมไฟ ที่นอนอยู่บนพื้นที่ร้อนระอุเกือบร้อยตัวได้ยินเสียงหวีดร้องของเฟริน่าก็ต้องถอนหายใจ
“ให้ตายสิ ยัยนั่นเกิดเรื่องอะไรอีกล่ะเนี่ย” แม้เขาจะบ่นแต่ก็ต้องไปดูซะหน่อย
เฟริน่าล้มลงไปกองกับพื้น หญิงชุดคลุมดำหยิบเศษวิญญาณจากปลายมีดใส่กระเป๋า ก่อนจะหันหลังกับแต่ก็หันไปเจอเข้ากับชายคนหนึ่ง...เขาคือ...
“ยารุตะ”
“ชิ...ฮารุ” ยารุตะเข้ามาพอดีแล้วก็ได้เจอกับคนที่เขาไม่อยากจะเห็นหน้าอีก”เธอ....”
หญิงชุดคลุมดำ ไม่สิ ชิฮารุ เปิดหมวกคลุมที่ใส่ เผยให้เห็นผมสีน้ำเงินเข้ม ตัดสั้นระต้นคอกับหูแมวใหญ่บิ๊ก!!
-----------------------------------------------
ยาวไปหน่อย = =^ เพราะถ้าเป็นการตูน จะมีประมาณ 5 ตอน วู้ๆ
แต่อ่าน Fic รอไปละกันนะ
อ่านต่อจิ้ม >>>
http://forum.asura.in.th/index.php?topic=30712.345#msg444065
สู่ๆ เจ้าแห่งสมรภูมิ OKCITY หัวกิล เทพมรณะ 