ภาษาที่ใช้กันส่วนใหญ่ในอินเตอร์เน็ตโดยเฉพาะการสนทนาของกลุ่มวัยรุ่นในห้องสนทนาต่างๆ
เหตุที่เกิดภาษาแบบนี้ขึ้นมาก็เพราะเป็นการรวดเร็วในการพิมพ์ข้อความสนทนา
และเป็นการเกาะกระแสวัยรุ่นที่ปัจจุบันหันมานิยมภาษาแอ๊บแบ๊วกันแล้วค่ะ

     โทษนะ...ทำมัย เธอคนนั้นแอ๊บแบ๊วจัง รู้นะ...ว่ากิ๊กใหม่ของเธอ สตรอเบอร์รี่มากๆ ทำงัยดีล่ะ ถ้าเธอยังแต่งตัวแบบสลิ่มๆ เช่นนี้ วังเถอะ...กั๊กของเขาจะมาทวงคืน...   

ถ้าคุณเข้าใจ อย่างน้อยๆ คุณก็ยังวัยสะรุ่น รู้จักภาษาอินเทรนด์ใหม่ๆ กับเขาบ้าง

          แม้ ใครจะว่าภาษาแบบนี้ทำให้ภาษาไทยวิบัติใดๆ ก็ตาม แต่เชื่อไหมว่า คำแสลงแบบกวนโอ๊ยเหล่านี้ ล้วนมีพลังทางการสื่อสารต่อกลุ่มเด็กรุ่นใหม่ๆ ซึ่งใครอาจไม่คาดคิดว่า เป็นกลยุทธ์ทางการตลาดสำคัญ ในการเจาะถึงไลฟ์สไตล์วัยรุ่น ชนิดที่เจ้าของแบรนด์ หรือสินค้า ต้องควรศึกษาและเงี่ยหูฟังกับคำเหล่านี้บ้าง

          คำแสลง หรือภาษาแสลง ไม่ได้เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวันวาน หากแต่เป็นภาษาที่เกิดขึ้นตลอดทุกยุคทุกสมัย และเป็นภาษาเฉพาะกลุ่มที่มีการก่อเกิดขึ้นใหม่ๆ ตลอดเวลา กระทั่งบางคำถูกนำมาใช้กันอย่างฮิตติดปาก

          พลังของคำแสลง แม้จะมีนักอนุรักษ์บางกลุ่มมองว่าเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ภาษาไทยวิบัติ แต่การเกิดคำแสลงใหม่ๆ ตลอดทุกยุคสมัย ย่อมเป็นสิ่งยืนยันว่า พลังของภาษาเหล่านี้ ปิดกั้นไม่ได้ และไหล่บ่าทะลัก ถึงขนาดที่ราชบัณฑิตยสถานต้องรวบรวมจัดทำเป็นพจนานุกรมเพื่อความรู้และเข้าใจให้กับคนทั่วไป

           “คำที่เกิดขึ้นใหม่ๆ โดยเฉพาะภาษาใหม่ๆ ที่วัยรุ่นนำมาสื่อสารในแต่ละยุค เป็นพลังสะท้อนถึงการเปลี่ยนแปลงทางวิถีชีวิตอย่างหนึ่ง บ่งบอกว่า คนรุ่นนี้เขาสนใจอะไร อิทธิพลอะไรบ้างที่ก่อให้เกิดคำใหม่ๆ เข้ามา หลายคนเรียกภาษาแสลงยุนี้ว่า เป็นภาษารถไฟฟ้า คือ เคลื่อนมาเร็ว และไปเร็ว” ศ.ดร.กาญจนา นาคสกุล ราชบัณฑิตในฐานะประธานคณะกรรมการจัดทำพจนานุกรมคำใหม่ ฉบับราชบัณฑิตยสถาน อธิบายกับนิตยสาร POSITIONING

          พัฒนาการของคำแสลงน่าสนใจไม่น้อย คำแสลงยุคเก่าๆ ในอดีต มักจะอยู่ในรูปแบบของสำนวนเปรียบเปรย เช่น ช้าไปต๋อย กะดี้กะด้า เล่นจ้ำจี้ หรือไม่ก็มาจากภาษาต่างประเทศแบบตรงๆ เช่น รับจ๊อบ ดิสเครดิต โกอินเตอร์ ฯลฯ

ขณะที่คำแสลงยุคใหม่ๆ มีข้อน่าสังเกตว่า หลายคำมาจากอิทธิพลของภาษาญี่ปุ่น และเกาหลี มาประยุกต์คำแบบน่ารักๆ และหลายคำมาจากภาษาทาง MSN โดยเป็นคำเฉพาะของผู้ส่งสารกับผู้รับสาร ซึ่งมักจะหาคำใหม่ๆ มาสะท้อนถึงอารมณ์ ความรู้สึก โดยผ่านการพิมพ์เป็นข้อความ และมักดัดแปลงเป็นคำสั้นๆ มาสนทนากัน เพื่อให้เกิดความสะดวกในการสื่อสาร ซึ่งมีรูปคำที่เปลี่ยนแปลงจากเดิม เน้นคำโดดๆ สั้นๆ บางคำไม่มีความหมายแต่เป็นคำที่เข้าใจกันเฉพาะกลุ่ม เช่น อ่ะนะ, หงิ, เด่ะ, จิ่งดิ ฯลฯ

              ที่สำคัญ ภาษาแสลงยุคใหม่ๆ มักจะมาจากกริยาการดัดเสียงเล็กๆ ของวัยรุ่น เช่น คำว่า ใช่ไหม เปลี่ยนเป็น ชิเมะ ชิป่ะ หรือ จริงเหรอ เป็น จิง-ง๋อ (ลากเสียงยาวๆ) ซึ่งมีหลายคำที่กลุ่มวัยรุ่นได้นำมาใช้จนกลายเป็นลีลาภาษานิยมของกลุ่มวัยรุ่น

พลังสื่อสารวัยโจ๋นั้นสำคัญไฉน

                    ใครจะว่าคำแสลงเหล่านี้สร้างความวิบัติให้ภาษาไทยอย่างใดก็ตาม แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่า ภาษาเหล่านี้ล้วนมีอิทธิพลต่อกระบวนการคิด โดยเฉพาะการสื่อสารทางการตลาดยุคใหม่ๆ ที่เจ้าของแบรนด์และสินค้าจำเป็นศึกษาและเรียนรู้ เพื่อเป็นบันไดในการเข้าถึงกลุ่มคนรุ่นใหม่

ดูเหมือนว่าการตลาดยุคนี้ ถ้าสินค้าใดโหยหากลุ่มวัยรุ่น วัยโจ๋ โดยไม่มีคำกระแทกใจวัยสะออนเหล่านี้มาใช้ ในกระบวนการสื่อสารทางการตลาด ถือว่า เชย! ตกกระแสไปโดยไม่รู้ตัว และอาจถึงขั้นไม่ประสบผลทางการตลาด

“อาจไม่ใช่ประเด็นใหญ่ทางการตลาด แต่ภาษาแสลงใหม่ๆ เหล่านี้ ถือเป็น Emotion อย่างหนึ่งทางการสื่อสาร ถ้านำมาใช้ทางการตลาดก็อาจจะให้เกิดความน่าสนใจ สะท้อนถึงความทันสมัยในสินค้าและการสื่อสารไปยังกลุ่มวัยรุ่นได้ผลวิธีหนึ่ง” ผศ.ดร.สมเกียรติ เอี่ยมกาญจนาลัย อาจารย์ประจำภาควิชาการตลาด คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี หัวหน้าหลักสูตร MS in Marketing จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ให้ความเห็น
ดังนั้น   การใช้คำแสลงมาสื่อสารทางการตลาด ถือเป็นกระบวนการหนึ่งที่เจาะถึงกลุ่มเป้าหมายประเภทกลุ่มเด็กวัยรุ่น รวมทั้งเป็นวิธีทำโปรดักส์ให้เกิดความทันสมัย ไม่เชย ทันกระแส ถ้านำคำเหล่านี้มาใช้ในการสื่อสารทางการตลาด

ปัจจุบัน คำแสลงวัยรุ่น ในเชิงธุรกิจถูกนำมาใช้อย่างแพร่หลาย ทั้งในแง่การทำธุรกิจการตลาดที่เน้นเป้าหมายถึงกลุ่มวัยสะออน ไม่ว่าจะเป็นเพลงวัยรุ่น หรือในการทำตลาดศูนย์การค้าสไตล์เด็กแนว, โปรดักส์บัตรเครดิตที่เน้นเจาะวัยใส ต่างเห็นความสำคัญของพลังเหล่านี้ หลายแห่งต่างเรียกกันว่า เป็น “กลยุทธ์การสื่อสาร” ที่จำเป็นต้องมีหากอยากเข้าถึงไลฟ์สไตล์เด็กวัยรุ่น
ลีลาภาษาเพลงแบบวัยซ่าส์

...ตอนเจอกันใน M ทำเป็นไม่ทัก อยากโดนใช่ม้า คิดถึงเธอเลยโทรโทรหา แค่ตีสองกว่า ไม่ได้ใช่ม้า แอบบจีบใครไม่ว่าจับได้อ่ะนะ ...นี่คือ เนื้อหาเพลง วาซาบิ เพลงยอดฮิตของ โฟร์-มด ที่ถือเป็นตัวอย่างสะท้อนให้เห็นถึง ความสำคัญของการใช้คำแสลง ภาษาวัยรุ่นมาเป็นภาษาเพลง

“การเจาะตลาดเพลงวัยรุ่น จำเป็นอย่างยิ่งที่ผู้ผลิตเพลงต้องนำเอาภาษาของคนกลุ่มนี้มาอยู่ในเนื้อเพลง เพื่อเข้าถึงผู้ฟังกลุ่มนี้” สุทธิพงษ์ วัฒนจัง กรรมการผู้จัดการ ค่ายเพลงเมโลดิก้า ในเครืออาร์เอส อธิบาย

คำว่า “เข้าถึง” อาจฟังดูง่าย แต่ในทางปฏิบัติการทำตลาดธุรกิจเพลงวัยรุ่น ค่ายเพลงในปัจจุบัน นอกจากจะสำรวจพฤติกรรมของวัยรุ่นในยุคใหม่ว่า เขานิยมทำอะไรแล้ว ภาษาการสื่อสารของเขาก็ถือเป็นความจำเป็นที่ต้องศึกษา และต้องเก็บบันทึกไว้เพื่อนำมาเป็นส่วนหนึ่งในการแต่งเพลง

อย่างเช่น เพลงวาซาบิ จะเห็นชัดว่า แม้แต่ชื่อเพลง ที่แสดงถึงความเผ็ดร้อนแบบเครื่องปรุงรสวาซาบิของญี่ปุ่น เนื้อเพลงได้สะท้อนถึงวัยรุ่นในยุคนี้อย่างแท้จริง ทั้งพฤติกรรม การเล่น MSN พฤติกรรมการใช้มือถือ และที่สำคัญภาษาเพลงล้วนมาจากภาษาที่วัยรุ่นคุยกันจริงๆ

วาซาบิ นั้นคงไม่ใช่บทเพลงแรกและเพลงสุดท้าย หากแต่เป็นจุดหนึ่งที่บ่งชี้ว่า พจนานุกรมฉบับวัยโจ๋ มีพลังขับเคลื่อนที่น่าสนใจ และเป็นการสื่อสารทางการทำธุรกิจอย่างหนึ่งของกลุ่มวัยรุ่นยุคนี้