•‘:- € v o l u T ! o N -:’• สมาคมเลือดนักสู้ ♥♥ แห่ง PK ♥♥

ช่วยเค้าตั้งชื่อเรื่องหน่อยจิ -..-

นานมาแล้ว..ยังมีสิ่งวิเศษทั้งสองชิ้นที่คอยค้ำจุนโลกใบนี้อยู่
มันคือสิ่งวิเศษที่คอยกลืนกินกันเองตั้งแต่อดีตกาล..
หินแห่งแสงสว่าง และ ศิลาแห่งเงามืด
ของทั้งสองสิ่งที่ตกไปอยู่ในเงื่อมมือของดหล่าจอมเวทย์ทั้งสองคน
นาเทีย จ้าวแห่งจอมเวทย์ขาว และ เรย์เซีย ราชินีแห่งนักเวทย์ดำ
ทั้งสองคนได้ศึกษาล่ำเรียนมหาเวทย์จากแหล่งพลังงานของตนและพยายาม
ก้าวไปสู่พลังที่สูงขึ้นไปด้วยการแย่งชิงแหล่งพลังจากอีกฝ่าย..
จนทำให้เกิดสงครามระหว่างจอมเวทย์และจบลงด้วยที่สุดแห่งความสูญเสีย..
ในตอนนั้น แม้ว่านาเทียจะได้รับชัยชนะ แต่ก็ต้องแลกด้วยการที่โลกต้องสูญเสียแหล่งพลังงานทั้งสองไปตลอดกาล
นั่นเป็นเรื่องเมื่อ 15 ปีก่อน

"บัดนี้ โลกของพวกเราขาดแคลนแหล่งพลังงานสำคัญทั้งสองไปก็นับเป็นเวลาได้ 15 ปีแล้ว
แม้ว่าที่ผ่านมาท่านนาเทียจะสามารถใช้พลังของตนเองคอยค้ำจุนโลกของเราไว้ตลอดมาก็ตามที"

ประโยคยาว ๆ หลุดออกมาจากปากของ ซินเดีย นักปราช์จอมเวทย์ รั่วราวกับปืนกล
แต่เธอู้ตัวดีว่าสิ่งที่เธอกำลังพูดนั้นสำคัญมากเพียงใด เพียงแต่อาจเพราะนิสัยเดิม ๆ ของเธออยู่แล้วก็ได้
จึงทำให้เธอไม่อาจจะลดความเร็วของการพูดลงได้แม้เพียงเส้ยววินาที

"เพียงแต่อย่างที่ทุกท่านทราบกันดีว่า ตอนนี้พลังเวทย์ของท่านนาเทียนั้นถดถอยลงอย่างไม่น่าเชื่อ เพราะฉะนั้น
ดิฉันคิดว่าถึงเวลาแล้วไหม ที่ราจะต้องตามหาแหล่งพลังแหล่งใหม่ที่จะมาใช้เพื่อคุ้มครองโลกใบนี้ต่อไป"

คำพูดรัวราวปืนกลกระแทกไปยังโสตประสาทของคนในที่ประชุมแบบไม่ทันได้ตั้งตัว จึงทำให้สภาพห้องประชุม
ในตอนนั้นแทบจะเงียบสงัด เพียงแต่ยังมีจอมเวทย์ชั้นสูงที่หัวไวพอที่จะเข้าใจเรื่องราวที่ซินเดียพูดออกมาในเวลาอันรวดเร็วอยู่ จอมเวทย์คนหนึ่งยกมือขึ้นเหนือศีรษะก่อนที่จะลุกขึ้นถามซินเดีย อย่างมีเหตุผล

"ถ้าเช่นนั้น แล้วเราจะไปหาแหล่งพลังงานที่ยิ่งใหญ่ขนาดนั้นมาจากที่แห่งใดกันเล่า ท่านนักปราช์"
สิ้นเสียงของคำถามนั้น ปราชซินเดียก้อแสยะยิ้มบาง ๆ ที่มุมปากอย่างผู้ทรงปัญญา

"ข้าเคยได้ยินมาว่า เหล่าแม่มดดำนั้นรับรู้ไปจากพลังงานของเรย์เซียว่าศิลาของพวกมันหายไปไหน ซึ่งจากที่สายของข้ารู้มานั้น ว่ากันว่าที่นั่นคือดวงดาวลำดับที่สาม ในระบบสุริยะของกาเล็กซี่ทางช้างเผือก..”

ทั้งที่ยังไม่ทันได้พูดจบดีแต่เพราะนักเวทย์สาวคนหนึ่งจับเรื่องผิดปกติในคำพูดเหล่านั้นได้ เธอจึงรีบแย้งขึ้นมาก่อน

“เดี๋ยวสิท่าน.. เมื่อครู่ท่านบอกว่ารับรู้มาจากเรย์เซีย ไม่ใช่ว่าเรย์เซียถูกท่านนาเทียฆ่าตายไปตั้งแต่เมื่อ 15 ปีก่อนแล้วรึ ?”

เธอพูดออกมาอย่างหวาดหวั่น “ทำไมกัน! ทำไมจอมเวทย์ที่น่าจะตายไปแล้วกลับยังมีชีวิตอยู่”

ราวกับการตอกย้ำจากสวรรค์ ปราชซินเดียผู้ยิ่งใหญ่ไม่คิดจะปิดบังอะไรตั้งแต่ตอนแรกแล้ว..เธอตอบกลับนักเวทย์สาวกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ยังคงเรียบเฉยแต่รวดเร็วราวกับไม่มีอะไร

“ใช่ ตอนนี้ยัยนั่นยังมีชีวิตอยู่ แม้จะศูนย์เสียพลังงานแทบทั้งหมดไปก็ตามที”

นักปราชสาวยิ้มอย่างมีเลศนัยที่สุดแคล้วกับการแอบบ่นเบา ๆ คนเดียวว่า “เพาระเจ้านั่นแท้ ๆ” ขณะที่มองไปทางร่างของนาเทียที่อยู่ไกลแสนไกล

ที่โลกมนุษย์

“เป็นวันที่สดใสไม่เปลี่ยนเลยน๊าาาา”

เช้าอันแสนสดใสของเกมส์ได้เริ่มต้นขึ้นโดยการเดินออกจากบ้านไปโรงเรียนด้วยจิตใจที่เบิกบาน ราวกับฝูงนกที่ออกหากิน
เขาคือเด็กหนุ่มม.ปลายธรรมดา ๆ ที่มีความสามารถพิเศษในด้านเข้ากับผู้คนได้ดี หรือพูด
อีกอย่างคือ หัวหน้าห้องที่แสนดีนั่นเอง

“หัวหน้า ๆ ฝากส่งงานภาษาจีนด้วยนะ”
“หัวหน้า ๆ ฝากทำความสะอาดห้องด้วยนะ”
“หัวหน้า ๆ ทำการบ้านเสร็จแล้วขอลอกด้วยนะ”

ก็อย่างที่บอก เขาคือหัวหน้าห้องที่แสนดี อย่างที่ทั้งสามคนนั้นวิ่งเข้าไปบอกนั่นแหละ

“เฮ้! หัวหน้าห้องนะไม่ใช่เบ๊ = =;”

ทำไปอย่างงั้นแหละ สุดท้ายเกมส์ก็เป็นคนเผื่อแผ่อยู่ดี

“เกมส์!”
“เหวอออ!!”

เด็กสาวคนหนึ่งกระโดดเข้ามาผลักเกมส์พร้อมด้วยเสียงอันสดใส

“อ้าว ประธานหรอกเหรอครับ = =”

เธอคือท่านประธานนักเรียนของโรงเรียนที่เกมส์อยู่ ซึ่งเดิมทีก่อนที่เกมส์จาเป็นหัวหน้าห้องนั้นก็ได้ประธานเนี่ยแหละที่คอยดูแลเพื่อน ๆ ให้อยู่ในระบบระเบียบมาตลอด

“มีธุระอะไรกับผมเหรอครับ”
“ก็นะ เกมส์นายรู้ข่าวนักเรียนแลกเปลี่ยนที่จะมาเรียนรึยังล่ะ”
“เอ๋? นักเรียนแลกเปลี่ยน - -?”
“ใช่จ๊ะ เห็นว่าเธอคนนั้นน่ะสุดยอดไปเลยนะ ไอคิวสูง200เลยล่ะ แล้วก็บอกว่าตัวเองมาจากโลกเวทย์มนตร์ด้วย สุดยอดไปเลย 555^o^”

เกมส์อึ้งเล็กน้อย โลกเวทย์มนตร์งั้นเหรอ..

“เอ่อ.. แบบนั้นแถวบ้านผมเรียกว่าไม่เต็มแล้วละครับ 555-.-”

พอได้ยินดังนั้น ประธานก็อมยิ้มแล้วติเกมส์ไปนิด ๆ

“แหม อย่าไปว่าคนอื่นแบบนั้นสิ อิอิ”
“ว่าแต่นะ คุณครูซุนเขาบอกว่าให้เราไปรับเด็กใหม่คนนั้นไปที่ห้อง แต่พอดีเราติดประชุมคณะอ่ะ ก็เลยอยากจะฝากให้นายช่วยไปรับคนเดียวหน่อยได้มั้ย?” ว่าแล้วเธอก็วิ่งไปเลย - -*

งานเข้าอีกล่ะสิ แม้เกมส์จะคิดแบบนั้นแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร เพราะเดิมทีเข้าก็อยากจะเห็นหน้าเด็กแลกเปลี่ยนไว ๆ เหมือนกัน

“ว่าแต่ ทำไมอาจารย์เค้าไม่พามาเองหว่า - -?”

เกมส์รำพึงกับตัวเองแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

ก้าวแรกที่เหยียบเข้าห้องพักครูนั้นทำเอาตัวเด็กหนุ่มแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลยO.O
เขาเห็นเด็กสาวที่แม้ว่าในใบทะเบียนจะอายุเท่ากับเขาแน่ ๆ แต่กลับดูทำตัวเป็นเด็กกว่าที่ควรจะเป็น เธอกำลังอยู่ในชุดสูทคลุมสีน้ำตาลเก่า ๆ กลับไม้คฑาที่ดูยังไงมันก็หลุดออกมาจากการ์ตูนชัด ๆ

“นะ นะ นี่มันอะไรกัน = O =”

กลิ่นโชยโรงพยาบาลบ้าโชยเข้าจมูกของเด็กหนุ่ม เกมส์เหลือบมองไปยังอาจารย์ ซูซี่กับอาจารย์รูมี่ เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่กลับว่าทั้งคู่นั้นกำลังนั่งวิจารณ์เด็กสาวอยู่
เกมส์กุมขมับชั่วครู่ก่อนที่จะตัดสินใจเข้าไปทักเด็กสาวในที่สุด

“เธอคือนักเรียนแลกเปลี่ยนสินะ”
“...”
เด็กสาวไม่ตอบ เกมส์จึงคิดไปว่าเธอคงไม่ได้ยิน
“เอ่อ..เธอคือ..”
“แม่มด”
“หา -0- ?”
เกมส์พูดไม่ออก เขาชักจะเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมทั้งครูซุนและประธานถึงโบ้ยให้เขาเป็นคนมารับเด็กสาวคนนี้
“อะ..เอ่อ..ถ้ายังไงคุณแม่มดจะช่วยตามผมไปที่ห้องเรียนหน่อยได้มั้ยครับ -0-?”
เกมส์เริ่มคิดแล้วว่าจะรีบ ๆ พาเธอไปส่งห้องแล้วจะได้จบ ๆ เรื่องไปเสียที เพียงแต่..
“ชนชั้นต่ำ”
“หา -0-+?
“นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งเรางั้นรึ - -*”
“เจ้าไม่รู้รึไงว่าเราคือแม่มดผู้ยิ่งใหญ่ที่มีชีวิตมากกว่าพันปี - -*”
เธอสะบัดผ้าคลุมและกางมือขึ้นราวกับจะเรียกสายฟ้า เพียงแต่เพราะไม่มีพลังมันจึงเหมือนกับเด็กสาวตัวเล็ก ๆ กำลังชูมือโบกไปมาเสียมากกว่า
“หึ คงจะรู้แล้วสินะว่าควรต้องเรียกเราว่าอย่างไร”
เธอยิ้มอย่างมั่นใจในชัยชนะต่อหน้าเกมส์ที่จับต้นชนปลายไม่ถูก
“บ้า”
เสียงเบา ๆ รอดออกมาจากปากของครูซูซี่ทำเอาเด็กสาวหุบปากสนิทและเดินตามเกมส์ไปที่ห้องแต่โดยดี

ที่ห้องเรียน
ติดตามตอนต่อไปในวันพรุ่งนี้ ฮิๆๆๆๆ Evil