สวัดดีกับบทที่ 2 ขอร๊าบบบบ

บทที่ 2  Memory  Of  Memory
บทภาวนาที่ 5

หลังจากเหตุการณ์ที่วินโดเนียก็ได้ย่างก้าวเลยผ่านเข้าวันที่ 2 ของวันนั้นสภาพเมืงอในตอนนี้ไม่เหลืออะไรเลยมีเพียงหลุมขนาดใหญ่ที่เป้นสีดำทมิฬตรงกลางนัน้มีปรากฏสีดำทมิฬเลยอยู่ท่ามกลางท้องฟ้ามืดทมิฬโดยรอบๆมีเลห่ากองทัพปีศจมากมายล้อมรอบอยู่ที่ปราสาทเหมือนกำลังปกปักอะไรสักอย่าง

ฟิ๊ววววววว~  เสียงลมพัดจากท้องฟ้าในที่อันแสนไกลห่างท้องฟ้าในที่นั้นเป้นสีฟ้าสดใสมีเมกน้อยใหญ่ลอยเป็นปุ่ยๆดูแล้วช่างน่ารักน่าชังเสียจริง.....ตรงลงเข้าไปในป่าเบื้องล่างมีหญิงผมยุ่งสีชมพูกำลังนอนอยู่บนกองใบไม้ที่นำมารวมกันเป็นคล้ายๆเตีงแต่ไม่ใช่ถึงขนาดนั้นนางสวมใส่เกราะสีฟ้าสลับขามีรูปกางเกงอยู่ตามเกราะแต่มีรอยขีดข่วนที่แสนสาหัสอยู่ตามเกราะดูแล้วเหมือนผ่านการต่อสู้มามากและได้มีการประฐมพยาบาลเบื้องต้นทำแผลอะไรเสร็จสัพแล้ว

ฟุ่บๆๆ~ เสียงพุ่มไมห้ฟริ้วไหวเพราะสายผมค่อยๆพัดผ่านนางค่อยๆฟื้นตื้นขึ้นมาจากนิทราอันแสนจะสั้น(รึป่าว)นางค่อยๆมองไปรอบตัวเห็นเพียงป่าและมีเสียงน้ำตกใหลย้อยผ่านลงมาใกล้ๆนัน้นางพบเห้นได้พยายามประคองตัวไปสักพักก็ถึงทิวน้ำตกแต่แล้วนางพบเจอบุรุษผู้หนึ่งกำลังยืนอยู่ตรงจุดที่น้ำตกร่วงหล่นลงมาคลับคค้ลายคลับคราว่าอาบน้ำในตอนนี้เขาเปลือยเปล่าไปทั้งตัวตัวเขาแน่นิ่งถ่ามกลางน้ำตกใหญ่ที่ไหลรินลงมาอย่างโหมกระหน่ำถึงอย่างนั้นเขายังคงนิ่งเฉยเหมือนกำลังยืนเหม่ออยู่

ตุบ~ เสียงฝีเท้าของนางทำให้บุรุษหันกลับมายังเจ้าของเสียงเขาจ้องมองไปยังเจ้าของเสียงเท้านั้นหันกลับไปก็ได้พบเขามองเธอด้วยสายตาที่เย็นชาเหมือนเขามองไม่เห็นเห็นเธอเธอหยิบหอกอันยาวเหยียดของเธอนั้นขว้างออกไปจากมือแต่ด้วยแผลทีห่นักเอาการตามร่างกายทำให้หอกนัน้ไปไม่ถึงเขา

“แหม่ๆ...พึ่งตื่นนี้คิดจะเล่นกันเลยรึยังไงครับ”บุรุษกล่าวขึ้นพร้อมกับตามตัวเขามีตะคาบตัวใหญ่เรื่อยยาวขึน้มาปกคลุมตัวพร้อมกลับกลายเป้นเสื้อธรรมดาเป็นเสื้อเขนยาวพับแขนสีดำมีประดุมกางเกงขายาวสีดำพร้อมด้วยรองเท้าบูทธรรมดาสีน้ำตาลเขาค่อยๆลอยขึ้นมาบนน้ำ

“ยังใช้หอกทื้อๆนั้นเหมือนเดิมเลยนะครับ”เขามองไปยังหอกที่จ่มลงในน้ำอยู่หอกนั้นบิ้นบิดเบี้ยวมากเหมือนจะดูมใช่หอกเลยสักทีเดียว

“แก!...ทำลายเมืองหมู่บ้านผู้คนของชั้นแก!”หญิงสาวที่เปิดฉากขว้างหอกทัง้ๆที่ตัวเองหมดเรี่ยวแรงนั้นได้กำหมัดแล้ววิ่งเข้าไปหาชายหนุ่มอย่างแรงและได้ซัดหมัดขวาตรงไปยังชายหนุ่มแต่ตัวเขานัน้เบร่ยงตัวหลบพร้อมกับกำข้อมือของหญิงสาวเอาไว้ได้ในระยะที่ประชิดตัวเหลือเกิน

“อะไรก๊านอะไรกันพักรบไม่ได้รึยังไงกันครับรึจะให้ผมฆ่าคุณสะตรงนี้ไม่ให้ได้ไปเจอกับคุ่หมั้นดี”ชายหนุ่มพูดขึ้นพร้อมกับปล่อยมือออกแล้วเดินไปนั่งตรงหินข้างๆที่ฟุดขึ้นมาและมองไปยังบนท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย

“แกอะไรกันทั้งๆที่แกทำลายทุกอย่างยังจะมีพักรบอีกเหรอ”หญิงสาวกล่าวขึ้นพร้อมเอามือตัดหน้าผ่าลงเหมือนกับบอกว่าไม่มีทางเป็นไป....ปากของชายหนุ่มกำลังพึมพัมๆอย่งาช้าๆ

“ 1... 2....3...4...5...6”ชายหนุ่มพึมพัมกับตัวเองอย่างเบาบางเหมือจะไม่ให้มีใครได้ยินส่วนใหญ่สาวทำหน้าประหลาดใจเพราเขาจะต่อล่อต่อเถียงกับเธอและแสดงท่าทีที่ดูประหลาดกว่านี้

ฟุบ! เสียงของสิ่งที่กระโจนออกมาจากพุ่มไม้ออกมานัน้คือ! คนป่าที่ทีเพียงผ้าเตี่ยวสีน้ำตาลพร้อมขวานเล็ก2ข้าง4ตนพร้อมด้วยเสื้อตัวใหญ่มีเล็บยาวอีก2ตัวกำลังพุ่งเข่าไปยังหญิงสาวที่กำลังยืนเหนื่อยอยุ่

ฉัวะฉึกๆๆ เสียงของมีคมบางอย่างตัดเฉือนเนื้อของพวกมันออกเป้นชิ้นเล็กชิ้นน้อยมากมายนับกว่าตนละ13ชิ้นยาวตั้งแต่ลูกตา2ข้างจมูกใบหูแขน2ข้างไล่ยาวถึงนิ้วนิ้วโป้งชี้กลางและตั้งแต่ต้นขาและนิ้วเท้าและขาดครึ่งออกมีเลือดกระเซ่นกระจายไปทั่วเปื้อนตัวหญิงสาวผู้นั้นเยอะมากเจ้าของของมีคมสิง่นัน้กำลังนั่งซดแก้วไวน์ที่มาจากไนหมรุ้อย่งาสบายอารมขวานสีดำกวัดแกว่งไปมาอย่งามองไม่ทันหญิงสาวได้แต่ตะลึ่งกับความโหดเหี้ ยม ของเขาแต่กระนั้นเขากลับไม่ได้ทำอะไรเลย

เขาลุกขึ้นมองมองไปยังหญิงสาวพร้อมยิ้มห้ด้วยรอบยิ้มที่น่าขยะแขยง หญิงสาวตัวสั่นระริกระรี่ดว้ยความตื่นตระหนกพรางตัวเองล้มลงนอนสลบเมือบทันที

ครืนนนนนนนนนนนน เสียงของลมค่อยๆพัดผ่านพาเอาเวลาของพระอาทิตย์หมดไปคราวนี้ถึงวเลาของจันทร์ดวงโตค่อยๆเคลือบเขามายังท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ลึกลงไปในป่ายามนี้มีแต่ความมืดมนดำทมิฬไล่ซึ่งแสงไฟแต่มีที่หนึ่งมีไฟกองเล็กๆค่อยสุ่มขึ้นมีชายผุ้หนึ่งนั่งพิงกับต้นไม้ส่วนฝัง่ตรงข้ามเป้นหญิงสาวที่เอาผ้าคลุมผืนสีฟ้ามาคลุมมีรอบขาดอยู่บางในตอนนี้เธอนัน้มีเพียงบราและชั้นในเท่านัน้ที่ปกปอิดเธออยู่ผิวขาวของเธอขาวซีดนัง่จ้องมอองกองไฟอยู่ส่วนเพราและเสือ้ผ้าเธอนัน้เอขึ้นนำตากแห้งสงสัยเพราะจะเอาครามเลือดออกชายหนุ่มเดินเข้ามาโยนผ้าคลุมผืนสีแดงฉานให้หญิงสาวมันเ)นผ้าคลุมสีแดงที่ทำจากขนสัตว์ที่ทำให้อบอุ่นได้ง่ายหฺญงสาวมองด้วยสาตาที่ประหลาดแลคอ่ยๆขยับออกชาหนุม่นัง่ยอู่ฝั่งตรงข้ามมองดว้ยสาตาที่ประหลาดเช่นเดียวกัน

“แหม่ๆ...น่าเสียดายจังเนาะข้าต้องไปละงั้นขอให้โชคดีกับวันพรุง้นี้ละอ่าและก้ขอให้สนุกกับชินคนเดิมละบ๊ายบาย”ชายหนุ่มพูดขึ้นขระสายตาปิดม่านตาลงอย่งาช้าๆหลับลงอย่างไร้กังวลแต่ทำไมส่วนใหญ่สาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามนั้นนั่งจ้องดว้ยสายตาที่ดูจับผิดอยู่ตลอดเวลาเลยทีเดียวค่ำคืนอันแสนยาวนานได้เริ่มต้นขึ้น

ค่ำคืนที่ผ่านพ้นไปหน้าที่ของพระจันทร์เริ่มหมดลงพระอาทิตย์กำลังเคืล่อนคล้อยมายังจากทิศตะวันออกแสงแดดค่อยๆสาดส่องลงมาถูกใบหน้าของหยิงสาวหญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆพร้อมด้วยมองไปรอบๆกลับไม่เห็นชายหนุ่มเสียแล้ว

ฟุบ! เสียคนเดินออกมาจกาพุ่มไม้เป้นชายหนุ่มคนเดิมที่ชื่อว่าชินกำลังเดินมาพร้อมกับหมูป่าตัวใหญ่พอสมควรลงมาวางลงต่อหน้าเขายิ้มให้อย่างร่าเริงก่อนจะกาฟืนมาก่อไฟทำอาหารเช้าหญฺงสาวยังคงมองดว้ยสายตาที่แปลกประหลาดเช่นเดิม..ชายหนุ่มเดินมผ่านข้างหน้าทำหน้างงๆ

“เอ่...มุกทำไมมองผมด้วยสายตาอย่างนั้นละครับ”ชินกล่าวขึ้นพร้อมร่ายเวทย์เบาๆทำให้ไฟติดขึ้นบนกองกิ่งไม้เบาๆพร้อมเอหมู่ป่าที่ถลกนั่งและรเนื้อแล้วลงไปย่าง

“แก...เล่นละครอะไรอีกละ”มุกพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูแข็งๆทำให้ชินคนเดิมงงเข้าไปใหญ่ว่ามันคืออะไร

“ถ้าหมายถึงวาราเกียละก่อวันนี้วันของผมพรุ้งนี้วันของเขาครับ”ชินพูดขึ้นขณะค่อยๆเร่ไฟเวทย
ใหฟ้แรงขึ้นพร้อมกิน

มุกก็ได้แต่นึกถึงคำพูดของชินเมื่อวานว่าของให้สนุกกับชินคนเดิมมุกค่อยๆเดินไปข้างๆชินและมองหน้าเขาชัดๆตาขอเขาเปลีย่นไปจากสีแดงกลายเ)นสีฟ้าเช่นเดิมและชินได้ถอบร่นออกมา

“มุกคุณทำอะไรครับ”ชินตอบดว้ยคำสุภาพหน้าแดงไปหมดเพราะใตอนนี้มุกใส่แต่เพียงพราและชั้นใน

“ไม่มากหรอก”มุกตอบเพียงัส้นๆสายตายังคงไม่เลิกระแวงชินคอ่ยๆเดนิมานั่งประจำที่เดิมพร้อมกับหยิบเนื้อที่สุกพะอดินออกมาให้มุกและเขาคอ่ยๆกินกันไปคุยเรือ่งเก่าๆไปพรางต่างคนต่างยิ้มให้กัน

“ชินของถามคำถามนี้จะช่วยตอบได้ไหม”มุกที่พูดดว้ยน้ำเสียงร่าเริงปกติตลอดที่คุยมาแข็.ขึ้นอย่างทันใด

“อะไรเหรอ”ชินตอบด้วยเสียงปกติพรางฉีกชิ้นเนื้อกินอย่างอร่อย

“วาราเกียคือใคร”มุกถามขึ้นมาชินหยุดไปสักพักและหันมาพูดด้วยน้ำเสียวเยือกเย็นมากขึ้น

“พี่ชายผมเองครับ”ชินตอบด้วยน้ำเสียงเยือกเย้นพร้อมด้วยทำให้บรรยากาศรอบข้างมีไอเย็นโผล่ออกมา

“แล้วทำไมพี่ชายชินถึงได้มาอยุ่ในตัวเธอละ”มุกถามต่อดว้ยบรรยากาศรอบข้างเริ่มเย็นขึ้นเรื่องมุกเริ่มตัวสั่นเพราะความเย็นของอากาศรอบตัวนั้นๆ

“เพราะ.......”ชินตอบไปเว้นว่างไปนานทำให้มุกสงสัยอย่างมาก

“ไมได้หรอกครับคุณรู้สถานะในตอนนี้ของคุณกับผมรึป่าว”ชินตอบขึ้นบรรยากาศรอบตัวเริ่มเป็นปกติอากาศเริ่มจางลงหน่อยๆ

อึก! เสียงมุกกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่เหมือนกลืนยากเหลือเกินทำไมมันช่างอึดอัดอะไรเช่นนี้

โปรดติดตามตอนต่อไปขร๊าบบบบส่วนในตอนนี้ออกแค่2ตอนที่1ตอนนะครับเพราะต้องเล่าประวัติของวาราเกียสักหน่อยฮิฮิๆๆๆเดววันนี้อีกตอนรออ่านไม่แน่อาจจะพรุ้งีน้- -


เพลงปิดของตอนมั้งหามาฟังลองฟังตอนจบนะครับ55+

<object width="425" height="344"><param name="movie" value=" <a href="http://www.youtube.com/v/-AtNnHkFP5I&amp;rel=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/-AtNnHkFP5I&rel=1</a>"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src=" <a href="http://www.youtube.com/v/-AtNnHkFP5I&amp;rel=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/-AtNnHkFP5I&rel=1</a>" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>

กำลงซ้ำ2อันโททีครับๆ

ไปนอนและนะจ๊ะ ฝันดีจ้าทุกคนน 

ขุดๆ 

^
^
^
^
^
^

สาธุ -/l\- 

บทที่ 2 Memory  Of  Memory
ตอนที่ 6 ไม้ที่ยั่งรากลึก ½(อาจจะมี3ไม่แน่ใจ555+)

ชินหันกลับมามองมุกอีกครั้งหนึ่งเขาถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วคิดในใจ

เฮ้วาราเกียตื่นอยู่รึป่าว / เออมีอะไร / ชั้นเล่าประวัตินายแบบคร่าวๆให้เธอฟังได้ไหมชั้นชักจะขี้เกียจตอบแล้วว่ะ / ตามสบายน้องชายแต่อย่ามากละ / อือเต๊งมากอ้ายพี่ชาย

ชินคิดในใจทั้ง2คุยกัยอย่างสนิทสนมอย่างไม่เหมือนมีอะไรเกิดขึ้นแล้วยังคงจ้องหน้ามุกแบบแปลกๆ

“ หน้าชั้นมีอะไรติดอยุ่รึไงถึงจ้องกันอย่างนี้”มุกถามออกไปพรางถอยหลังขยับออกมาจากชินแต่ชินยืนมือสีขาวซีดออกมาสัมผัสไปยังมือของมุกสัมผัสของเธอนิ่มนวลยังกับปุ่ยฝ้ายคอ่ยๆสัมผัสแต่มือของชินนั้นกลับเย็นยะเยอกราวกับได้เป้นคนตายที่ค่อยๆเย็นลงเรื่อยๆแต่ถึงกระนั้นมือเขายังคงนุ่มนวลราวกับของสตรีเพศเลยทีเดียว

ฟลุบ! มุกหมดสติล้มลงและมีภาพต่างๆมากมายคอ่ยๆแล่นเข้ามายังหัวมุก

“ อุแว๊ๆๆ!”เสียงของเด็กน้องไห้2คนกำลังร้องไห้เด็กทั้ง2นั้นเป้นเด็กฝาแฝดหน้าตาเหมือนกันเด๊ะๆกำลังร้องไห้อยู่หลังจากได้คลอดออกมาจากครรมารดาของตน

ภาพต่อหลายๆภาพค่อยๆสลับสับเปลี่ยนกันไปมา
มุกได้ยินเสียงของผมไหม/ เสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นตอนที่ภาพเริ่มสลับกันไปมาอย่างสับสนวุ่นวายภาพหนึ่งมีเด็ก2คนวิ่งเล่นไล่จับกันอีกภาพหนึ่งเป้นรูปของชายวัยกลางคนนอนตายจมกองเลือดร่างถูกแยกออกเป้นชิ้น

“นี้มันอะไรกัน!”มุกพูดแบบไม่สบอารมภาพ่ตางๆมากมายค่อยๆหลั่งไหล่ไปมาทำให้เธออารมชักจะแย่

นี้คือประวันติของพวกผม2คนคอยดูให้ดีๆนะครับความโล๓และความโง่เขลาเบาปัญญาของมนุษย์/เสียงของชินสลับกับเสียงของวาราเกียค่อยๆดังขึ้นภาพทุกภาพย้อนกลับเข้ามาในภาพหนึ่ง

เป็นภาพห้องโถงที่กว้างใหญ่มีเสามากมายเ)นสีขาวนาลข้างล่างปูพรมแดงอย่างดีแถบสีทองผุ้คนต่างเต้นรำสวมหน้ากากนี้คืองานเลี้ยงงานเต้นรำสวมหน้ากากนั้นเองทุกคนจับจ้องไปยังบุรุษย์ทั้ง2คนที่กำลังเดินลงมาพร้อมกันจากบันไดที่ทอดยาวลงมาทั้ง2ข้างที่มีขอบสีทองผปูด้วยพรมแดงคนฝั่งซ้ายเป็นคนผมผมเรียตรงสีเงินตาสีฟ้าน้ำทะเลดูสว่างเงางามมีเสน่ที่ดึงดุมากสวมชุดที่บงบอกถึงชาติสกุลที่ดูดีเป้นชุดของขุนนางชั้นผุ้ใหญ่ที่ดูดียิ้งเหลือเกินสวมหน้ากากสีขาว ส่วนฝั่งขวานั้นเป้นคนผมสีดำดูเงางามตานั้นเป้นสีแดงฉานคล้ายอัญมณีรูบี้ที่เจิดจรัสเลยทีเดียวผิวของทั้ง2สีซีดมากสวมชุดเช่นเดียวกับคนฝั่งซ้ายเพียงแต่เขาใส่สีดำเขาใส่สีขาวสวมถุงมือสีดำเขาสีขาวทุกอย่างสลับสีเขาสวมหน้ากากแหลมสีดำคอ่ยๆเดินลงมาพร้อมกันเดินไปยังข้างหน้าทุกคนหลีกทางเปิดทางให้คนทั้ง2เดินไปยังเครื่องดนตรีทั้ง2คือเปียโนและไวโอลีน

บุรุษชายผมสีเงินนั้นค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้ที่จัดเตรียมไว้สำหรับเล่นเปียโนส่วนอีกคนนั้นกำลังจับไวโอลีนคู่มือขึ้นมาประค้ำไว้ที่บ่า

ไม่นานนักทั้งคู่ได้เริ่มบรรเลงได้อย่างนิ่มนวลหนักแน่นเหมือนกับทำให้เป้นมนสะกดของคนทั้งงานพวกเขาเล่นอย่างสนุกสนานต่างฝ่ายต่างยิ้ม

“แหม่ท่านดยุกท่านควรจะดีใจกับบุตรชายทั้ง2ของท่าน”ชายวัยชราคนหนึ่งกล่าวขึ้นกับสาวอีกคนที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอ้สวยหรูสรทองอร่ามที่กำลังนั่งฟังเลพงอย่างรื่นเริงจิตบุคลนั้นคือพ่อของ2บุรุษที่น่าจับตามองนั้นเอง

“นั้นนะสิข้าดีใจมาเสียนานแล้วละท่านทีได้บุตรชายทั้ง2”ชายผุ้นั้นพูดขึ้นใบหน้ายิ้มแย้มบงบอกได้เลยว่าภูมิใจมาก

ไม่นานนักเพลงก็ได้บรรเลงจบลงทุกคนในโถงใหญ่ต่างพากันปรบมือให้อย่างเสียงดังมากทั้งคู่ต่างโค้งคำนับอย่างสุภาพและเดินลงมาหายังท่านพ่อของพวกเขา

“เป้นไงบ้างครับท่านพ่อ”ชายผมดำกล่าวขึ้นพรางถอดหน้ากากออกมาโชใบหน้าเรียวคมดูมีเสน่ออกมาสาวๆพากันหลงใหลมองด้วยสายตามันวาวเป้นประกาย

“แหม่..ท่านพี่ผมว่าเรายังเล่นไม่ถึงที่สุดเลยนะ”ส่วนอีกคนกล่าวขึ้นมาพรางถอดหน้ากากเช่นกันหน้าตาของเขาเป้นพิมเดียวกันแป๊ะเพียงแต่สีผมนั้นมันตัดกันเสียจริง

“เอาน่าๆ...พวกเจ้าก้ทำได้ดีแล้วนะ วาราเกีย ชิน” พ่อของเขาทั้ง2ชมทั้งคุ่ต่างพากันโค้งคำนับท่านพ่อของเขาแล้วเดินไปยังหลังงาน

“เฮ้ออออ...พี่ข้าเบื่องานเลี้ยงจัง”ชินกล่าวขึ้นพรางนั่งลงบนโต๊ะไม้ยาวมันวาวสวยหรูเสียนี้กะไรพรางเทไวท์ลงบนยังแก้วทั้ง2
“คิดอะไรมากน้องข้านี้เป้นเพียงจุดเริ่มเท่านั้นเองนะ”วาราเกียพูดขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือหยิบแก้วไวทืที่น้องชายของเขาเทให้พร้อกมับจิ้มมาเบาๆบนรืมฝีปากที่ดูเรียวเล็กแต่ได้รูป

ส่วนชินก้เช่นกันค่อยๆจิบช้าๆ

เวลาผ่านไปสักพักงานเลีย้งไม่มีทีท่าจะเลิกราเลยในขระนี้ได้เลยผ่านเทีย่งคืนมาแล้วพี่น้งอทั้งสองได้เดินออกมาทั้งคุ่ต่างพากันเดินไปยังฟอเต้นรำที่มีหลายๆคุ่เต้นกันอยู่

ไม่นานสักพักพ่อได้ส่งซิกให้พวกเขาหาคุ่แต้นได้แล้วพวกเขาพากันทำหน้าไม่ค่อยพอใจแตก็ทำทีท่าของพวกเขาดูสนุกเสียด้วยซ้ำ

ชินนั้นเลือกคู่กับคนผมสั้นตวัดออกไปข้างหลังสีทองสวมชุดกระโปรงสีฟ้าคล้าสีตาของเขาฟิวสีขาวยาวผูกโบไว้ชินนั้นเอื้อมมือยืนลงมายังเธอเขาทำหน้ายิ้มยอ่างอ่อนโยนให้เธอเธอทำหน้าประหลาดใจพร้อมกับยื่นมือไปจับมือเขาเขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดอย่างถนุถนอมส่วนวาราเกียนั้น

ได้จับคู่กับหญิงสาวผมยาวสีดำสลวยยาวสวมชุดราตรีเปิดแผ่นหลังดูแล้วเซ็กซี่น่าดึงดุดมากเขาค่อยๆดึงเธอเข้ามาเอามือคล่องเอว

เพลงเริ่มบรรเลงขึ้นทัง้คุ่ต่างพากันเต้นรำอย่างสง่างามทั้งฟอร์เต้นรำมีเพียง2คุ่ทนั้นที่เต้นอยู่ท่วงท่าของแต่ละคุ่นั้นเหมือนอยุ่ในเทพนิยายต่างพากันาะกดสายตาทุกคุ่เพราะมันช่างงดงามเหลือเกิน

“แม่นางไม่ทราบว่าแม่นางชื่ออะไรหรือชอรับ”ชินถามขึ้นมาอย่างสุภาพขระเต้นรำอยู่เธอมองมาอย่างอายๆพร้อมตอบขึ้นว่า

“วะ...วารีน่า วารีน่า แองเทอเรียล”นางตอบอย่างเขินอายพร้อมทั้งยังเต้นรำไม่ขาดช่วงแต่ก็ยังคงรักษาจังหวะไว้ได้

“แหม่ชือ่เพราะจังนะครับงั้นถึงตาผมละสิ ผมชื่อชิน ชื่อจริงเหรอ เรเวสไนท์ แบล็คเวลดาร์ค


ส่วนวาราเกียนั้นได้ถามออกไปห้วนๆนิดหน่อยย

“เธอชื่ออะไรเรหอ”วาราเกียถามแบบไม่มีความโรแมนติกเอาเสียเลยแต่นั้นแหละคือเอกลักของเขาเอง

“แหม่พ่อหนุ่มไม่สุภาพเลยนะช่างเหอะ ชื่อข้าเหรอ คาเน็ต ลูเซียเอลเต้”นางพูดออกไปสงสัยจะเจออะไรมาเอยะเลยทำทีท่าปกติและยังคงเต้นไป

“แหม่ชื่อช่างเมหาะกับท่านเสียจริงนะ งั้นก็ตาข้าแล้วเหรอแหม่ วาราเกีย วาราเกีย แบล็คเวลดาร์ค”วาราเกียพูดออกไปพร้อมทั้งจับเธอหมุนเธอคอ่ยๆหมุนออกไปอย่างสนุกสนานเวลาช่างผ่าไนปรวดเร็วสักพักเลพงได้จบลงเขาทั้ง2ได้จุมพิตลงบนหลังมือของแม่นางทั้ง2พร้อมเดินออกมาโค้งคำนับทุกคนที่กำลังยืนมองพร้อมทั้งปรบมือออกมาทกันทุกคนนี้นะหรือพลังแห่งเสน่




ขอจบไว้ก่อนตอนหน้ารู้แน่นอนว่าเกิดอะไรขึ้นบ๊ายบาย
อ๊าคคคไมตอนนี้มันยาวๆ- -