อ้างจาก: Oo~NacK~oO ที่ 15-02-2010, 14:41:32
นิทานความรัก
เรื่องราวของความรัก
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเกาะแห่งหนึ่ง ซึ่งรวบรวมความรู้สึกทั้งหมดอาศัยอยู่ด้วยกัน
ทั้งความสุข ความเศร้า ความรู้และอื่น ๆ รวมทั้งความรัก
วันหนึ่ง มีประกาศไปยังความรู้สึกทั้งหมดว่า เกาะกำลังจะจม ดังนั้น
ทั้งหมดจึงได้เตรียมเรือเพื่อที่จะหนีออกจากเกาะ
ความรักเท่านั้นที่ตัดสินใจจะอยู่บนเกาะ (ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน)
ความรักต้องการที่จะอยู่จนกระทั่งวินาทีสุดท้าย
เมื่อเกาะเกือบจะจมแล้ว ความรักจึงตัดสินใจขอความช่วยเหลือ
ความรวยแล่นเรือผ่าน ความรวยตอบว่า "ไม่ได้หรอก ฉันรับเธอไม่ได้
เพราะเรือฉันน่ะ เต็มไปด้วยทองและเงินแล้ว มันไม่มีที่สำหรับคุณ"
ความรักตัดสินใจถามความเห็นแก่ตัว ซึ่งผ่านมาเหมือนกันด้วยเรือลำงาม
"ความเห็นแก่ตัว ช่วยฉันด้วย"
"ฉันช่วยคุณไม่ได้หรอก ความรัก คุณน่ะทั้งเปียกและอาจทำให้เรือฉันเปียกด้วย"
ความเศร้าได้พายเรือใกล้เข้ามา ความรักก็ได้เอ่ยขอความช่วยเหลืออีก
"ความเศร้า อนุญาตให้ฉันขึ้นเรือคุณนะ"
"โอ...ความรัก ฉันกำลังเศร้ามากเลย ฉันต้องการอยู่คนเดียว ขอโทษนะ"
ความสุขได้ผ่านความรักไปเหมือนกัน
แต่เขาไม่ได้ยินเสียงร้องเรียกขอความช่วยเหลือของความรักเพราะมัวแต่กำลังสุข
ทันใดนั้น มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา "มานี่ความรัก ฉันจะรับคุณไปเอง"
เสียงนั้นเป็นของคนแก่คนหนึ่ง ความรักรู้สึกขอบคุณและดีใจเป็นอย่างมาก
แต่ด้วยความเหนื่อยก็เลยลืมถามชื่อว่าใครคือผู้ใจดีผู้นั้น
เมื่อพวกเขามาถึงแผ่นดินที่แห้ง คนแก่ก็จากไปตามทางของเขา
ความรักนึกขึ้นมาได้ว่าลืมถามชื่อชายแก่คนนั้น
ความรักจึงถามความรู้
"ใครเหรอ ที่เป็นคนช่วยฉัน"
ความรู้ตอบว่า "เวลา"
ความรักถามต่อ "แต่ ทำไมเวลาถึงช่วยฉันละ"
ความรู้ยิ้มแล้วตอบความรักว่า
"ก็เพราะว่า มีเพียงเวลาเท่านั้น ที่เข้าใจว่า ความรักยิ่งใหญ่แค่ไหน"
เรื่องราวของความรัก
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเกาะแห่งหนึ่ง ซึ่งรวบรวมความรู้สึกทั้งหมดอาศัยอยู่ด้วยกัน
ทั้งความสุข ความเศร้า ความรู้และอื่น ๆ รวมทั้งความรัก
วันหนึ่ง มีประกาศไปยังความรู้สึกทั้งหมดว่า เกาะกำลังจะจม ดังนั้น
ทั้งหมดจึงได้เตรียมเรือเพื่อที่จะหนีออกจากเกาะ
ความรักเท่านั้นที่ตัดสินใจจะอยู่บนเกาะ (ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน)
ความรักต้องการที่จะอยู่จนกระทั่งวินาทีสุดท้าย
เมื่อเกาะเกือบจะจมแล้ว ความรักจึงตัดสินใจขอความช่วยเหลือ
ความรวยแล่นเรือผ่าน ความรวยตอบว่า "ไม่ได้หรอก ฉันรับเธอไม่ได้
เพราะเรือฉันน่ะ เต็มไปด้วยทองและเงินแล้ว มันไม่มีที่สำหรับคุณ"
ความรักตัดสินใจถามความเห็นแก่ตัว ซึ่งผ่านมาเหมือนกันด้วยเรือลำงาม
"ความเห็นแก่ตัว ช่วยฉันด้วย"
"ฉันช่วยคุณไม่ได้หรอก ความรัก คุณน่ะทั้งเปียกและอาจทำให้เรือฉันเปียกด้วย"
ความเศร้าได้พายเรือใกล้เข้ามา ความรักก็ได้เอ่ยขอความช่วยเหลืออีก
"ความเศร้า อนุญาตให้ฉันขึ้นเรือคุณนะ"
"โอ...ความรัก ฉันกำลังเศร้ามากเลย ฉันต้องการอยู่คนเดียว ขอโทษนะ"
ความสุขได้ผ่านความรักไปเหมือนกัน
แต่เขาไม่ได้ยินเสียงร้องเรียกขอความช่วยเหลือของความรักเพราะมัวแต่กำลังสุข
ทันใดนั้น มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา "มานี่ความรัก ฉันจะรับคุณไปเอง"
เสียงนั้นเป็นของคนแก่คนหนึ่ง ความรักรู้สึกขอบคุณและดีใจเป็นอย่างมาก
แต่ด้วยความเหนื่อยก็เลยลืมถามชื่อว่าใครคือผู้ใจดีผู้นั้น
เมื่อพวกเขามาถึงแผ่นดินที่แห้ง คนแก่ก็จากไปตามทางของเขา
ความรักนึกขึ้นมาได้ว่าลืมถามชื่อชายแก่คนนั้น
ความรักจึงถามความรู้
"ใครเหรอ ที่เป็นคนช่วยฉัน"
ความรู้ตอบว่า "เวลา"
ความรักถามต่อ "แต่ ทำไมเวลาถึงช่วยฉันละ"
ความรู้ยิ้มแล้วตอบความรักว่า
"ก็เพราะว่า มีเพียงเวลาเท่านั้น ที่เข้าใจว่า ความรักยิ่งใหญ่แค่ไหน"
สงกะสัย อยู่ในช่ว ง In lov e ^^"
