ฝนจิตก

กางใส่หน้าแกอ่ะ

ขุดๆ หลับกันหรือยัง เอ่ย

จุตอนตี 2

เหนื่อยกะแกจริงๆๆอิเคี้ยง ไอ้จุติเนี่ย

ยิ่งรักยิ่งเจ็บเอามาลองให้อ่านดู น้ำเจอมากับตัวเอง
           ถ้าจะให้เลือกระหว่าง อยู่คนเดียวไม่มีคนรัก กับอยู่กับคนที่เรารักแต่เข้าไม่ได้รักเรา คนส่วนใหญ่คงจะเลือกข้อหลังก่อน คือรู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่รักแต่ก็ไม่เป็นรัยยังงัยก็จะพยายามคบกับเขาต่อ เพราะว่าเรายังอยากรักเขาอยู่ ยังอยากให้เขาอยู่ตรงนี้ในนามของแฟนเรา ไม่อยากให้เขาไปเป็นแฟนของคนอื่น อย่างน้อยก็ขอให้ได้อยู่ใกล้กันเจอหน้ากันบ้าง  ถึงเขาไม่อยากเจอเราบ่อยแต่ก็ยังดีกว่าไม่เจอเลย วันไหนที่เขาอารมณ์ดี อาจจะพาเราไปกินข้าว ไปดูหนัง ถึงแม้ว่าเขาจะชวนเราไปเ้พราัะเขาไม่มีเพื่อนไป ก็ยังดีกว่าเขาไม่ชวนเลย หรือถ้าเราโชคดีบางครั้งเขาอาจจะเดินจับมือเรา กอดคอเรา  ถึงเขาจะแค่ทำไปเพราะความเคยชิน ไม่ได้คิดอะไร ไม่มีความรู้สึกอะไร แต่สำหรับเราแล้ว แค่นั้นมันก็ทำให้เรามีความสุขได้ ถึงเขาจะไม่ได้รักเราแล้วแต่ถ้าเราทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ซะอย่าง ความสัมพันธ์มันก็อาจจะไปได้ต่อ อาจจะรู้สึกเจ็บๆบ้างบางครั้ง แต่อย่างน้อยก้อยังเจ็บน้อยกว่าเลิกกับเขา
           แต่พอทนฝืนทำแกล้งโง่ไปได้สักช่วงหนึ่ง เราก้อจะเริ่มรู้สึกเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ ให้อยู่กับคนที่ไม่ได้รัก ยังพอจะทนอยู่ใกล้ได้นาน แต่อยู่กับคนที่ไม่รักเราแค่นาทีเดียวก้อรู้สึกเจ็บแล้ว มันเหมือนกับว่ามีอะไรบอกกับเราตลอดเวลาว่าเขาไม่รักเหมือนกับว่าเขาส่งความรู้สึกบางอย่างมาถึงเราตลอด นั้นก้อคือความเฉยชา ทุกนาทีที่อยู่ใกล้กันร่่างกายและหัวใจเรามันรุ่มร้อน แต่ร่่างกายและหัวใจเขาเย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็ง ถึงเราได้มองเห็นเขาอยู่ตลอดเวลา แต่ยิ่งใกล้ก้อยิ่งรู้สึกว่ามันแสนไกลมือเอื้อมถึง แต่ใจเข้าไม่ถึง เดินด้วยกันในฐานะแฟนแต่เรารู้ดีว่าเราหมดความหมายสำหรับเขาตั้งนานแล้ว ตอนแรกก้อคิดว่าเราอาจจะแกล้งโง่แกล้งไม่รู้ได้ แต่พอเอาเข้าจริงๆเราก้อรู้ว่าเราไม่ได้โง่ เรารู้ความจริงทุกอย่างและไม่สามารถที่จะทนอยู่กับคนที่ไม่รักเราได้หรอก
         พอได้รู้แล้วว่าการที่เราได้อยู่กับคนที่เขาไม่รักเรามันทรมานมาก หลายคนก้อจะเปลี่ยนใจบอกว่าขอเลือกข้อแรกดีกว่า คือถ้าอยู่กับเขาแล้วมันทุกข์ทรมานใจขนาดนี้ ขออยู่คนเดียวดีกว่า ถึงแกล้งทำเป็นโง่ต่อไป มันก้อคงจะไม่สามารถทำให้อะไรดีขึ้น มีแต่จะทำให้ตัวเองต้องเจ็บอยู่ฝ่ายเดียว เห็นมั๊ยว่าถึงเราจะพยายามหนีความจริงยังงัย ความจริงมันก้อยังตามทำร้ายเราอยู่ดี ทางออกทางเดียวที่ดีที่สุดคือต้องยอมรับมันให้ได้ ยิ่งยอมรับเร็วเท่าไร เราก้อยิ่งจะทำใจได้เร็วเท่านั้น แต่ถ้าเรายังฝืนดึงดันไม่ยอมรับความจริง มันก้อเหมือนกับว่าเราวิ่งหนีอะไรสักอย่างจนเข้าไปสู่มุมมืด สุดท้ายก้อยิ่งจะหาทางออกยากลำบากมากกว่าเดิม อย่างนี้สู้เราไม่หนีซะดีกว่า อย่างน้อยก้อยังได้ยืนอยู่ที่ๆมีแสงสว่าง ยังพอจะรู้ว่าเราควรจะก้าวเดินไปทางไหนต่อ เพื่อที่จะได้หลุดพ้นจากความทรมานไปให้เร็วที่สุด..............