พี่ริน...
พี่รินคิดว่าพวกเราตีจากพี่ริน...เหรอคะ
...ถ้าพวกเรา เอาตัวออกห่างพี่ริน...
พวกเรา...จะเสียใจเหรอคะที่พี่รินไป
พวกเรา จะเศร้ากันทำไม ถ้าเราอยากให้พี่รินไปให้พ้นๆ...อย่างที่พี่รินคิด
เราพยายาม...หรืออย่างน้อย...อายก้อพยายาม
ให้พี่ริน อยู่กับพวกเราแล้ว...มีความสุข...ให้พี่รินรู้สึกดี...
เพราะพวกเรารู้...คิดว่ารู้...ว่าชีวิตจริงๆของพี่เป็นยังไง...พี่ต้องเจออะไรบ้าง
ที่พี่ไป...พวกเรากลับยิ่งทุกข์...กิลเหมือนร้างเข้าไปทุกวัน
เพราะแต่ละคนเบื่อ...เบื่อปันหา...เขาอาจจะไม่พูดกัน...แต่อายรู้
ทุกคนไม่เข้าใจว่าพี่จะไปเพื่ออะไร...ไม่เข้าใจว่าสิ่งที่พี่บอกว่ามันดีแล้ว...มันดี...ตรงไหน
สิ่งที่พี่บอกว่าดี...มันทำให้พวกเรา...แทบไม่พูดไม่จากัน...มองหน้ากันแทบไม่ติด
พี่รินว่ามันดี...งั้นเหรอคะ
พี่รินมาพูดเอาง่ายๆ ว่าลืมพี่รินซะ...
พี่รินเคยได้ยินคำว่า...ความผูกพัน...หรือเปล่าคะ...?
พี่รินพูดง่ายๆ ว่า...ลบพี่ออกจากความทรงจำซะ...มันคงง่ายดาย...ง่ายมาก...
ที่จะลืมใครสักคนที่เรารัก...ที่เราผูกพัน...เหมือนพี่ น้อง...ใช่มั้ยคะ
บางที...พี่รินอาจจะลืมได้...อายไม่รู้
แต่ทุกคนที่เหลือ...ทำไมได้หรอกนะคะ
สิ่งที่ดีกว่าในตอนนี้คือกลับมา...ทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม...กลับมาออน...กลับมาเล่น
กลับมามีความสุข...คงดีกว่า...มั้งคะ
พี่ๆคนอื่นเขาเปนห่วงพี่มาก...และเหนื่อยมาก...โดยเฉพาะ พี่อี๊ด พี่เติ้ล
เท่าที่อายดู...เค้าสองคน ไม่สบายใจมากเลยนะคะ...
เขาที่จะพยายามทำให้พี่เลิกกังวล...เลิกคิดมาก...เลิกน้อยใจ
แล้วพี่ตอบแทนพวกเค้าด้วยการพูดแบบนี้...ดีมากเลย...พี่เค้าคงดีใจมากเลยเนอะคะ
เรื่องอิจฉา...พี่ริน...อายเคยพูดเรื่องนี้มาแล้วนะ...ว่าพี่ไม่จำเป็นต้องอิจฉาใครเลย
บอกแล้วว่าทุกคนต่างหากที่ต้องอิจฉาพี่...ที่มีคนรัก คนห่วงใยเยอะแยะขนาดนี้...
ไม่รู้สิ...พี่รินอาจมองไม่เห็นมั้ง...ว่าเราทุกคนรักพี่...ห่วงพี่...และเสียใจกับพี่ขนาดไหน
มันคงเปนเรื่องง่ายที่จะ...มองข้ามมันไป...แล้วจมอยู่กับบางอย่างที่พี่สร้างขึ้นเอง
...ที่พี่คิดไปเอง...
ใครๆก้อ...เอาแต่ใจ...อยากให้คนสนใจ...กันทั้งนั้น
มันเปนเรื่องปกติของคน
แต่บางที...เราก้อไม่ควรร้องไห้...แค่เพราะไม่มีใครสนใจเรา...
พี่ริน...สอนอายเองใช่มั้ย...ไม่ต้องสนใจ
"ชั้นสวย...ชั้นหยิ่ง"
พี่รินจะมาบอกอายว่า...พี่รินสอนอายได้...แต่พี่เอง ทำไม่ได้...งั้นเหรอคะ
แก้ปัญหาให้อายได้...แต่แก้ปัญหาให้ตัวเองไม่ได้
ปลอบอายได้...แต่ปลอบตัวเองไม่ได้...แบบนั้นใช่มั้ยคะ
ทั้งๆที่...คนสนใจพี่...คนเป็นห่วงพี่...ยืนอยู่ข้างหลังพี่...อยู่ในกิล...และนอกกิล...ในเกม...และนอกเกม
แต่พี่คิดดูว่าทำไมพี่ถึงมองไม่เห็นคนพวกนั้น...
คนพวกนั้น...อยู่ข้างกายพี่ ให้กำลังใจพี่มาตลอด...แต่มันไปไม่ถึงตัวพี่...พี่รินคิดว่าเพราะอะไร
เพราะตัวพี่เองเลือกที่จะไม่สนใจ...จะทิ้งมันไป...ทำให้มันไม่มีค่า...ต่างหาก
พี่รินลองเปิดตา...เปิดใจ...รับความรู้สึกนั้นเข้ามา...แล้วคิดว่า "พี่สวย...พี่หยิ่ง"สิคะ
แล้วพี่จะรู้...พวกเรายืนอยู่ตรงนี้...ข้างๆพี่...เสมอมา
และ...เสมอไป...
[/glow]พี่รินคิดว่าพวกเราตีจากพี่ริน...เหรอคะ
...ถ้าพวกเรา เอาตัวออกห่างพี่ริน...
พวกเรา...จะเสียใจเหรอคะที่พี่รินไป
พวกเรา จะเศร้ากันทำไม ถ้าเราอยากให้พี่รินไปให้พ้นๆ...อย่างที่พี่รินคิด
เราพยายาม...หรืออย่างน้อย...อายก้อพยายาม
ให้พี่ริน อยู่กับพวกเราแล้ว...มีความสุข...ให้พี่รินรู้สึกดี...
เพราะพวกเรารู้...คิดว่ารู้...ว่าชีวิตจริงๆของพี่เป็นยังไง...พี่ต้องเจออะไรบ้าง
ที่พี่ไป...พวกเรากลับยิ่งทุกข์...กิลเหมือนร้างเข้าไปทุกวัน
เพราะแต่ละคนเบื่อ...เบื่อปันหา...เขาอาจจะไม่พูดกัน...แต่อายรู้
ทุกคนไม่เข้าใจว่าพี่จะไปเพื่ออะไร...ไม่เข้าใจว่าสิ่งที่พี่บอกว่ามันดีแล้ว...มันดี...ตรงไหน
สิ่งที่พี่บอกว่าดี...มันทำให้พวกเรา...แทบไม่พูดไม่จากัน...มองหน้ากันแทบไม่ติด
พี่รินว่ามันดี...งั้นเหรอคะ
พี่รินมาพูดเอาง่ายๆ ว่าลืมพี่รินซะ...
พี่รินเคยได้ยินคำว่า...ความผูกพัน...หรือเปล่าคะ...?
พี่รินพูดง่ายๆ ว่า...ลบพี่ออกจากความทรงจำซะ...มันคงง่ายดาย...ง่ายมาก...
ที่จะลืมใครสักคนที่เรารัก...ที่เราผูกพัน...เหมือนพี่ น้อง...ใช่มั้ยคะ
บางที...พี่รินอาจจะลืมได้...อายไม่รู้
แต่ทุกคนที่เหลือ...ทำไมได้หรอกนะคะ
สิ่งที่ดีกว่าในตอนนี้คือกลับมา...ทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม...กลับมาออน...กลับมาเล่น
กลับมามีความสุข...คงดีกว่า...มั้งคะ
พี่ๆคนอื่นเขาเปนห่วงพี่มาก...และเหนื่อยมาก...โดยเฉพาะ พี่อี๊ด พี่เติ้ล
เท่าที่อายดู...เค้าสองคน ไม่สบายใจมากเลยนะคะ...
เขาที่จะพยายามทำให้พี่เลิกกังวล...เลิกคิดมาก...เลิกน้อยใจ
แล้วพี่ตอบแทนพวกเค้าด้วยการพูดแบบนี้...ดีมากเลย...พี่เค้าคงดีใจมากเลยเนอะคะ
เรื่องอิจฉา...พี่ริน...อายเคยพูดเรื่องนี้มาแล้วนะ...ว่าพี่ไม่จำเป็นต้องอิจฉาใครเลย
บอกแล้วว่าทุกคนต่างหากที่ต้องอิจฉาพี่...ที่มีคนรัก คนห่วงใยเยอะแยะขนาดนี้...
ไม่รู้สิ...พี่รินอาจมองไม่เห็นมั้ง...ว่าเราทุกคนรักพี่...ห่วงพี่...และเสียใจกับพี่ขนาดไหน
มันคงเปนเรื่องง่ายที่จะ...มองข้ามมันไป...แล้วจมอยู่กับบางอย่างที่พี่สร้างขึ้นเอง
...ที่พี่คิดไปเอง...
ใครๆก้อ...เอาแต่ใจ...อยากให้คนสนใจ...กันทั้งนั้น
มันเปนเรื่องปกติของคน
แต่บางที...เราก้อไม่ควรร้องไห้...แค่เพราะไม่มีใครสนใจเรา...
พี่ริน...สอนอายเองใช่มั้ย...ไม่ต้องสนใจ
"ชั้นสวย...ชั้นหยิ่ง"
พี่รินจะมาบอกอายว่า...พี่รินสอนอายได้...แต่พี่เอง ทำไม่ได้...งั้นเหรอคะ
แก้ปัญหาให้อายได้...แต่แก้ปัญหาให้ตัวเองไม่ได้
ปลอบอายได้...แต่ปลอบตัวเองไม่ได้...แบบนั้นใช่มั้ยคะ
ทั้งๆที่...คนสนใจพี่...คนเป็นห่วงพี่...ยืนอยู่ข้างหลังพี่...อยู่ในกิล...และนอกกิล...ในเกม...และนอกเกม
แต่พี่คิดดูว่าทำไมพี่ถึงมองไม่เห็นคนพวกนั้น...
คนพวกนั้น...อยู่ข้างกายพี่ ให้กำลังใจพี่มาตลอด...แต่มันไปไม่ถึงตัวพี่...พี่รินคิดว่าเพราะอะไร
เพราะตัวพี่เองเลือกที่จะไม่สนใจ...จะทิ้งมันไป...ทำให้มันไม่มีค่า...ต่างหาก
พี่รินลองเปิดตา...เปิดใจ...รับความรู้สึกนั้นเข้ามา...แล้วคิดว่า "พี่สวย...พี่หยิ่ง"สิคะ
แล้วพี่จะรู้...พวกเรายืนอยู่ตรงนี้...ข้างๆพี่...เสมอมา
และ...เสมอไป...
