เบื่อชีวิต เซงวะ



เบื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

พิแมวเค้าจาทำไรนิ ปั้นทั้งเบอ...ทั้งเบลด  ตะบอดอะมะเหนมาขุด (ส่งพี่เต้อมาแทน??) 

บทที่17:

จิ๊บๆ ~ เสียงนกร้องส่งเสียงรับอรุณของเช้าวันใหม่ แสงสาดส่องลงบนหน้าต่างในโรงแรมยังห้องของคณะเดินทาง

บาสขยี้ตาและตื่นขึ้น

“ อือ.....เข้าแล้วเหรอเนี่ย อ้าว... ทุกคนไปไหนหมด... ”

บาสกวาดสายตาไปมารอบๆห้องและก็พบเพียงแมวพันธุ์เปอร์เชียขนสีดำนอนอยู่ในตะกล้าใบเล็กๆ

 “เฮือก!!” บาสสะดุ้งอย่างผวาสุดขีด เพราะที่ตรงทางเข้าห้องน้ำมีขาของใครบางคนยื่นออกมา

“อะไรน่ะ... ”  บาสอุทานออกมาเบาๆ 

 “หือ? อ้าวตื่นแล้วเหรอ? ” เสียงตอบที่ฟังดูคุ้นหูของพี่แมวดังขึ้น

“โถ่นึกว่าอะไรแล้วพี่แมวทำอะไรล่ะเนี่ย ”

“ถามได้ก็คนกำลังล้างหน้าแปรงฟันในแบบฉบับของงู!! ”  เสียงตอบกลับที่ทำเอาบาสถึงกับงง 

“เอ่อ....ไม่ทราบหรอกนะว่ามันรู้สึกยังไงแต่ช่วยออกไปหน่อยเถอะ ผมจะทำธุระเหมือนกัน ”

แอ๊ด~ เสียงของประตูไม้เก่าแก่ถูกผลักให้เปิดออก

“ตลาดที่นี่มีแต่ของดีๆอย่างที่แม่บอกนั่นแหละ เอาผลเซลล่าไปทำน้ำผลไม้กันดีกว่า~ ”

แม่ชีสาวเปิดประตูเข้ามา พร้อมกับหันไปพูดกับเด็กสาวที่หิ้วถุงใส่ผลไม้หน้าตาประหลาดตามมา

“ จ้า~ เห็นเค้าลดราคา เล่นซื้อมาแบบนี้ ไม่ให้ทำเป็นน้ำก็คงต้องเอาไปดองแล้วแหละ” พิ้งพูดอย่างอารมณ์ดี

ก่อนจะสังเกตเห็นขาของพี่แมวยื่นออกมาจากห้องน้ำ

“เอ่อทำอะไรกันคะ....” พิ้งถามขึ้น

“ กำลังเลียนแบบงู....”  เสียงของพี่แมวตอบ

“ แม่ว่าปล่อยหนุ่มๆเค้าบ้าไปเถอะเรารีบจัดของเดินทางไปวิหารดีกว่า...”

 แนนเอ่ยขึ้นพร้อมกับหยิบชุดพระสีขาวใส่กระเป๋าทีละชุดๆ

“หนูขอไปทำน้ำผลไม้ก่อนน้า~ ” พิ้งกึ่งลากกึ่งหิ้วถุงใส่ผลไม้ไป เพราะคุณเธอเล่นเหมามาหมดร้าน

“ผมไปช่วยด้วยคนสิ ” บาสพูดขึ้นพรางวิ่งตามเข้าไปในครัว

หลายนาทีต่อมา

แกร๊กๆๆ...แกร๊กๆๆๆ...

“ทำอะไรเบาๆหน่อยสิ แมว ” แนนพูดขึ้นโดยไม่ได้หันไปมองทางต้นเสียง

แกร๊กๆๆๆๆๆ...แกร๊กๆๆๆๆๆๆๆๆ...

“แม่บอกว่าให้เบา... ว้ายยยยยยยย ” แนนตะโกนอย่างตกใจ เพราะภาพที่เห็นคือพี่แมวกำลังสำลักยาสีฟัน

และด้ามแปรงของเขากระทบกับประตู เพราะเจ้าของกำลังชักไม่หยุด

“รักษาขั้นสูง!! ”

“แฮ่ก.. นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว มันดันลงไปติดคอ ”  พี่แมวพูดพลางพ่นหลอดยาสีฟันออกมา

“เอ่อ... แม่ว่ามันไม่ลงไปทั้งแปรงก็ดีเท่าไรแล้ว ” ซิสเตอร์พูดอย่างใจเย็น พร้อมยิ้มแหยๆให้พี่แมว

“เสร็จแล้วจ้า~ ” เสียงใสๆของพิ้งดังขึ้น พร้อมกับบาสที่ยกถาดใส่น้ำผลไม้ออกมา

“เชิญพี่แมวกับแนนลองชิมก่อนเลยครับ ”

“ไม่เกรงใจล่ะน้า กรึ่ป.. อึกๆๆๆ อุ้ก...”  พี่แมวเป็นคนแรกที่หยิบแก้วไปดื่มจนหมด

ขณะนี้เขาเหมือนกับพยายามกลั้นบางสิ่งไว้

“ไม่อร่อยหรอ? ” พิ้งถามขึ้นด้วยหน้าตาที่ดูเศร้า

“หนูให้บาสลองชิมมั่งดีกว่า~  อึ่ก.. ฟูดดดด ” พิ้งจับปากบาสกรอกน้ำผลไม้ลงไป เขาถึงกับพ่นออกมาอย่างรวดเร็ว

“ทำไมมันเปรี้ยวอย่างนี้ แค่กๆๆ...” พี่แมวฝืนกลืนน้ำผลไม้อึกสุดท้ายตามบาสลงไป พร้อมกับทำหน้าบิดเบี้ยว

“ใครให้เอาลูกเซลล่ามาทำน้ำผลไม้ล่ะ เค้าเอาไว้ทำน้ำส้มสายชู ”

 คารินเปิดประตูเข้ามาอย่างเงียบๆพร้อมพูดขึ้นอย่างขำๆ บาสรีบวิ่งเข้าไปในครัวเพื่อหาน้ำดื่ม

“ยัยนี่กะจะฆ่ากันเลยรึไง โอย เปรี้ยวจนน้ำตาไหลแล้ว ” เสียงของบาสดังออกมาจากในครัว

“แม่ว่าทุกคนรีบไปเก็บของดีกว่านะ อีกไม่กี่ชั่วโมงเรือจะออกแล้ว ”

 หนึ่งชั่วโมงต่อมา

“ วู้~ อากาศสดชื่นจริงๆแฮะ ”  พี่แมวร้องขึ้นพลางสูดอากาศและเดินออกมาจากโรงแรมพร้อมกับคณะเดินทาง 

“ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะค้า~ ”เสียงเมียร์ร้องตามหลังพร้อมกับโบกมือลา 

ณ ท่าเรือของเมืองเรดคริฟ

 ท่าเรือเล็กๆแห่งนี้มีเรือลำหนึ่งเทียบท่าอยู่

กัปตันชายร่างใหญ่คนหนึ่งมีแผลเป็นเต็มร่างทำให้รู้ว่าเขาผ่านประสบการณ์มานับสิบปี

“ เอ่อคุณคือ... ”

“ไปป์  อาโนว์ ผู้พิชิตเจ็บคาบสมุทรคือชื่อของข้า พ่อหนุ่ม   ” ชายคนนั้นพูดขึ้นโดยที่บาสยังไม่ถามไม่จบด้วยซ้ำ

“ อ๋อ ครับคือพวกผมจะขอไปวิหารเมทาลิกาน่าช่วยออกเรือหน่อยครับ...”

 “ได้สิ อีกไม่ถึงสิบนาทีเรือจะออกแล้ว  ” กัปตันไปป์พูดขึ้น 

หลังจากนั้นไม่นาน

ปู๊น....ปู๊น..  เสียงของหวูดเรือดังขึ้น คนกลุ่มหนึ่งขึ้นมาบนเรือ เบรดมาสเตอร์และวิซาร์ดลึกลับนั่นเอง...

“ หือ? แก....”  พี่แมวร้องขึ้นก่อนจะถูกบาสห้ามไว้

“ พวกเรามาดีเพราะฉะนั้นช่วยๆทำตัวตามปกติด้วยนะครับ”

 วิซาร์ดคนคังกล่าวพูดอย่างเรียบเฉยก่อนจะเดินออกห่างจากกลุ่มของบาสไป... 

“รอก่อนค่า...ขอขึ้นด้วยนะค้า~ ”  เสียงที่ฟังดูคุ้นหูทำเอาพี่แมวสะดุ้งเฮือก

“เวรแล้วไงฉันไม่มีตัวตน.......ฉันไม่มีตัวตน... ”

พี่แมวรีบวิ่งหลบทันทีเพราะเจ้าของเสียงนั้นคือแคสเตอร์สาวคาริน 

“เอ่อไม่ทราบว่าเห็นแมวบ้างไหมคะ ” คารินถามพลางหอบแฮ่กๆ

“เอ่อไม่อยู่ค่ะ ”

 “หนอยต้องตามหาให้เจอ

กลางดึกคืนนั้น ขณะที่ทุกคนนอนอยู่บนเรือ บาสฝันแปลกๆอย่างที่ไม่เคยฝันมาก่อน

เขาฝันว่ายืนอยู่บนที่ราบแห่งหนึ่ง รอบตัวปกคลุมไปด้วยหมอกสีทึบ ท้องฟ้าดูราวกับจะเกิดพายุใหญ่

ครืน!! เสียงของการเคลื่อนที่ของอะไรบางอย่างดังขึ้นจากทั้งสองฟาก ฟังดูเหมือนฝีเท้าของคนจำนวนมหาศาล

กองทัพมนุษย์ในชุดเกราะจำนวนนับไม่ถ้วนและกองทัพของคล๊อกโคเดียนกำลังพุ่งเข้ามาปะทะกันอย่างรวดเร็ว!!

บรรยากาศรอบตัวเขากลายเป็นสมรภูมินรกขึ้นมาในทันที

เปรี้ยง!!! กลุ่มสายฟ้าจำนวนนับไม่ถ้วนถูกยิงเข้ามาโดนนักเวทของอสุรา ที่ใช้เวทมนต์พรางตาไว้

ร่างของนักรบคล๊อกโคเดียนฉีกขาดเป็นส่วนๆ เสียงร้องระงมด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นทั่วทุกสารทิศ

บรรดาอสูรที่หลบซ่อนตามพงหญ้ากระโจนขึ้นมา ฝังเขี้ยวลงในคอของนักรบที่ไม่ทันระวังตัว

วาบ!! ทันใดนั้น หญิงในชุดสีดำคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นกลางอากาศ

บาสจ้องมองอยู่ครู่หนึ่ง สตรีผู้นั้นช่างหน้าตาคล้ายกับรูปปั้นในกลางเมืองเซาเทิร์นฟอทเหลือเกิน

 มีแต่แววตาที่ดูชั่วร้ายเท่านั้น ที่แตกต่างจากรูปปั้น   เธอสะบัดมือออก พร้อมกับทุกคนที่แหงนหน้าขึ้นมอง

เปรี๊ยะๆ!!! กลุ่มก้อนพลังสีดำขนาดใหญ่ก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว มันขยายตัวขึ้นเรื่อยๆและทอแสงวาบไปทั่วสารทิศ

เปรี้ยง!!!! เพียงชั่วพริบตา ลูกพลังก็ระเบิดออก แผ่นดินบริเวณเบื้องล่างระเบิดขึ้นอย่างรวดเร็ว

ทุกสรรพชีวิตต่างวิ่งหนีอย่างอลหม่าน แรงระเบิดเข้ามาใกล้ทุกที นักเวทของอสุราผู้หนึ่งได้ใช้พลังทั้งหมด

ส่งเศษเสี้ยวของลูกแก้วในสนามรบไปตามที่ต่างๆ จอมเวทของเผ่ามนุษย์เสกม่านพลังขึ้นมาป้องกันตัวเองเอาไว้

ร่างของสิ่งมีชีวิตจำนวนมากถูกอานุภาพของเเรงระเบิดทำลายล้างอย่างรวดเร็ว ละอองดินจำนวนมากพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

แรงระเบิดใกล้เข้ามาทุกที บาสรู้ว่าเขาไม่สามารถหลีกหนีได้อีกแล้ว ทันใดนั้น!!!!

ครืน.. เปรี้ยง!!! สายฟ้าผ่าลงมาบริเวณเรือ พายุกำลังโหมกระหน่ำ เด็กหนุ่มสะดุ้งตื่นจากความฝัน

เรือกำลังสั่นโคลงเคลงเพราะพายุหนัก มีเพียงแสงเทียนจากโคมไฟเท่านั้นที่ยังดูมีชีวิตชีวา

ห่างออกไปไม่ไกล คือเป้าหมายของคณะเดินทางและกลุ่มนักล่า วิหารที่ได้ชื่อว่างดงามที่สุด

มหาวิหารกลางน้ำ เมทาลิกาน่า......

---

โดนนิสๆ


 สิ่งที่มันยังค้างในใจ ที่ยื้อที่ฝืนไม่ทิ้งมันไป
สุดท้ายก็ได้แต่ย้อนมาทำร้าย
เก็บมานานเอาไว้ในใจ อย่าเสียเวลางมงายต่อไป
เธอทำได้ไหม เธอลืมทุกสิ่งและทิ้งมันไป

ใช่สิ เเค่ลืม!! (เอาอาไรมาตอนนี้ มานตรงกะเหตุการณ์บ้านเมือง(กิล)จิงๆ )

เเต่งนิยายต่อ