อยากต่อว่าที่ให้เราพบเจอ แต่ไม่ยอมจับเราคู่กัน
ฟ้าดินจงใจแกล้งเรา เธอว่าหรือเปล่า
ทำไมนะต้องห้ามรักกัน ความเหมาะสมน่ะหรือที่ยืนยาว
ถึงในใจมันค้าน สุดท้ายต้องยอมจำนน
*ก่อนถนนของเราแยกนั้น ก่อนความฝันของเราสิ้นลง
แค่อยากพบกับเธอสักหนสบตาอีกครั้ง
**แค่ให้ฉันได้บอกเธอซักคำ พูดในวันที่จำต้องจาก
อยากให้รู้ว่ารักเธอมาก และจะรักรักตลอดไป
เกิดชาตินี้แค่ได้พบเจอ เกิดชาติหน้าค่อยฝันกันใหม่
วันนี้ใจสลาย ยอมจำนนให้ฟ้าดินแยกเราไกลกัน
พอใจแล้วใช่ไหมฟ้าดิน ที่ได้เห็นว่าคนต้อยต่ำ
มันต้องเจ็บต้องช้ำ ต้องน้ำตาตก
โลกใบนี้มีคนมากมาย ทำไมต้องเป็นเราสองคน
ยอมจำนนให้แล้วหวังว่าคงพอใจ
ภาพต่างๆมันยังคงวนเวียนในหัวใจ ภาพเก่าๆมันยังคงค้างอยู่ในหัวใจเสมอ
ภาพเก่าๆที่มันจะตอกย้ำเข้าไปในหัวใจ ทำให้จิตใจต้องเจ็บและทุกทรมาน.....
ทุกสิ่งทุกอย่างมันกลายเป็นฝุ่นไปแล้วฝุ่นที่ไร้ค่าเป็นเพียงแค่เศษดินที่คนอื่นไม่สนใจ
แต่ทำไมเราต้องมาเสียน้ำตาให้กับฝุ่นที่ไร้ค่านี้ล่ะนั่นเป็นเพราะมันเป็นสิ่งที่เราเคยยึดมั่นกับมันจนถึงที่สุดและไม่คิดว่ามันจะพังทลายกลายเป็นฝุ่นไป
แล้วทำไมเราต้องยึดมั่นสิ่งนั้นด้วยล่ะเพราะมันเป็นสิ่งที่สำคัญ
แต่ตอนนี้มันเป็นฝุ่นไปแล้วนะใช่มันกลายเป็นฝุ่นไปแล้วหากแต่ฝุ่นที่ไร้ค่านั้นมันจะสลายหายไปต่อหน้าเราล่ะก็ฉันขอสัญญาว่าจะไขว่คว้ามันกลับมาไม่ไห้มันหายไปเป็นอันขาด
เพราะฝุ่นที่ไร้ค้าเหล่านั้นล้วนแล้วแต่มีเศษเสี้ยวของอดัตอันเจ็บปวดและทรมานหากแต่เมื่อเวลาผ่านไปฝุ่นเหล่านั้นจะกลายเป็นสิ่งเตือนใจเราและมัน...
จะทำไห้เราเติบโตกลายเป็นคนใหม่
ในนามของข้าผู้เป็นนิรัน ความทรงจำอันเจ็บปวดนี้
ถึงแม้มันจะทำไห้ข้าต้องพังทลายเป็นฝุ่น แต่ขอให้พวกท่านจงเชื่อมั่นและศรัทธา
เพราะข้าจะฟื้นคืนชีพขึ้นมาจากกองเศษฝุ่นเหล่าอย่างแน่นอน
