จากวันนั้น...จนถึงวันนี้
จากวันที่แสนดี...ถึงวันที่เลวร้าย
จากวันที่มีรัก...ถึงวันที่อกหักรักมลาย
จากวันที่มีความหมาย...กลายเป็นไม่สำคัญ
จากวันนั้น...จนถึงวันนี้
จากวันที่มี...และไม่มีเธอกับฉัน
จากวันที่มีใจ...กลายเป็นไม่มีอะไรจะผูกพัน
จากวันที่บอกว่ารักนั้นสำคัญ.......
...........จนถึงวันที่บอกว่าเราจากกัน...อย่าได้เจอ...

พยายามไม่แคร์ แม้วันนี้จะปวดร้าว
ฉันโอบกอดใจ ไม่ให้เหน็บหนาว
ทั้งที่บางคราวก็หนาวจนชินชา
เมื่อวานกับวันนี้...
ฉันมีเพียงความรู้สึกที่อ่อนล้า
เหนื่อยกับการต้องเสียน้ำตา
ที่หลั่งรินมาเพียงเพราะว่า
" รักเธอ...เกิน...ตัดใจ " 

อยากจะลืม...ลืมอย่างไร...ใจยังรัก
อยากจะหัก...หักอย่างไร...ใจยังหลง
อยากจะตัด...ตัดอย่างไร...ใจพะวง
อยากจะปลง...ปลงอย่างไร...ใจไม่ยอม

ในวันที่ล้ม
ฉันคิดเสมอว่าตัวเองคงพ่ายแพ้
รอยกายว่างเปล่าไม่มีเธอคอยแคร์
ความรู้สึกแย่ ๆ รุมเร้าจนปวดใจ
แต่เมื่อมองกลับไปข้างหลัง
มีคนคอยรับฟังปัญหาช่วยแก้ไข
วันที่ฉันอ่อนแอเพื่อนพร้อมจะยื่นมือให้
ฉุดฉันลุกขึ้นใหม่ล้างความทรางจำที่เลวร้ายให้จางลง

ขอให้คิดถึงฉันวันละหนึ่ง
ฉันคิดถึงเธอวันละพันหน
และมีจิตคิดถึงเพียงหนึ่งคน
ไร้กมลที่จะเหลือเผื่อผู้ใด

แม้นมาหาเธอได้จะไม่ยั้ง
นี่ต้องรั้งแม้จะรู้เธออยู่ไหน
ไม่อยากเห็นเธออยู่คู่กับใคร
คงขาดใจถ้าเธออยู่กับผู้นั้น

เมื่อคิดถึงฉันจนทนไม่ไหว
ก็จงไปยังที่ซึ่งมีฉัน
มิได้ชิดชื่นใจไม่สำคัญ
สบตากันสักครั้งก็ยังดี

มื่อเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าและว้าเหว่
ขวัญจะเร่ร่อนคว้างถึงกลางหาว
แล้ววอนถามความหมองของหมู่ดาว
ซ่อนแสงพราวพรุบหรู่อยู่ทำไม

เห็นใครคว้างอย่างนี้มีไหมเล่า
จะว่าเศร้าก็ไม่เศร้า ...ดาวรู้ไหม
หากแต่ว่าแพ้ตัวแพ้หัวใจ
ที่เฉยเมยซ่อนไว้ซึ่งไยดี

เห็นเคยเห็นดาวคว้างอย่างคนคว้าง
ปลอบตัวเองอุ่นใจอย่างไรนี่
หรือแอบหมอกหยอกฟ้ามานานปี
จนดาวมีฟ้าเสมือนเป็นเพื่อนคิด

อิจฉาดาวพราวแสงเหมือนแสร้งเยาะ
กระทบเหมาะแววว้างตรงกลางจิต
ตาจึงวาบปลาบละห้อยเพียงน้อยนิด
แล้วเม้นมิดซ่อนหมายอยู่อย่างเดิม

เพราะรักสิทธิ์อิสระเกินจะทุกข์
จึงซ่อนซุกความรู้สึกไม่ฮึกเหิม
เมื่อดาวหมายปรายตามาเยาะเติม
ชีวิตเพิ่มสิ่งใด...รู้ไหมดาว

เพิ่มชีวิตเข้มแข็งให้แกร่งกล้า
ให้เชิดหน้าท้ามองถึงห้องหาว
ยิ้มเยาะโลกโชคชตามานานยาว
ซ่อนน้ำพราวท่วมทั่วรดหัวใจ



ลมเปลี่นแปลงทุกยามตามฤดู
บนยอดภูมีสิ่งแตกออกแปลกใหม่
แม้แต่ฟ้าระย้านภาลัย
ยังเปลี่ยนใจกลางวันเป็นกลาคืน

    ฉันไม่รู้พรุ่งนี้เป็นเช่นไร
จะอ่อนไหวลำบากหรือยากฝืน
หรือจะคู่ซื่อสัตย์ยังหยัดยืน
แค่ค่ำคืนเปลี่ยนวันผันผ่านไป

    ขอบฟ้าคอยเปลี่ยนไปเสมอ
เราต่างเจอและพบอะไรใหม่
ทุกๆวันมีสิ่งเข้ามาในใจ
ไม่มีใครรู้ได้แน่ใจจริง

    ฉันจะทำวันนี้ดีที่สุด
หากสดุดรันทดหมดทุกสิ่ง
จะคอยทำให้เธอหมดใจจริง
กลัวทุกสิ่งพรุ่งนี้ไม่มีเธอ

    จะคอยง้อออเออยามเธอโกรธ
จะขอโทษระวังยามพลั้งเผลอ
จะหมั่นมาคอยเฝ้าเอาใจเธอ
ไม่ให้เก้ออาวรต้องงอนนาน

    ฉันจะรักไม่ทำให้เสียใจ
และร้องไห้ฝังเก็บเจ็บสะท้าน
จะรักษาน้ำใจเธอไปยาวนาน
เพราะใจรักด้วยประสานต้องการเธอ

หยุดหลอกตัวเองเสียทีได้ไหม
เลิกทำตัวหวั่นไหวกับใครคนนี้
เขามีบ้างหรือปล่าวกับความหวังดี
แค่เศษเสี้ยวนาทียังไม่เคยห่วงใย
ยอมเจ็บสักครั้งจะตายหรือ
มัวแต่ไปยึดยื้อเขาอยู่ได้
อยู่อย่างคนเจ็บมันไม่ตายใช่ไหมใจ
มันคงดีกว่า...การทำอะไร...เพื่อหลอกตัวเอง