En-Em
Chapter 9.2+9.3
By Bigyoyo
...
ณ สถานที่หนึ่งในเวลาเดียวกัน
“อากาศเย็นจัง...”เด็กหญิงพูดขึ้น อากาศที่นี่เย็นมาก เมื่อเทียบกับแบล็กเฮล แสดงว่าสภาพอากาศคงหลากหลายกว่า มีฝนตกด้วย...
“ท่านมีล อย่าพึ่งออกไปข้างนอกสิ อากาศเย็นๆจะทำให้เป็นหวัด...”เสียงๆหนึ่งดังขึ้น
“หวัด...”
“เป็นอาการอย่างหนึ่ง ยังไงก็เข้ามาข้างในเถอะครับ”เป็นเสียงของผู้ชาย เหมือนจะอายุไม่มากนัก
“ก็ได้...”เด็กหญิงเดินกลับเข้าไปในบ้านหลังเล็กๆ ซึ่งตั้งอยู่กลางป่าลึกซักแห่งในไวท์เฮล
“ตกลง เหตุผลที่มาที่นี่คราวนี้ เพราะอะไรละครับ”เสียงของผู้ชายถามขึ้นอย่างสงสัย สำเนียงบ่งบอกถึงอายุที่ไม่มาก ก่อนจะเดินออกมาหน้าบ้าน เพื่อเอาผ้าคลุมมาให้เด็กหญิง ใบหน้ากลมๆ ตาสีเขียวใสๆ ผมสั้นสีขาว ส่วนสูงที่มากกว่าเธอเพียงไม่กี่เซ็น
มีลไม่ตอบ
“ท่านราชาสั่งให้มาทำอะไรซักอย่างสินะครับ...”คำพูดเหมือนจะรู้อยู่แล้ว ว่าคำตอบคืออะไร
เด็กชายเอาผ้าคลุมมาโอบเด็กหญิง ก่อนจะเดินกลับเข้าบ้าน ท่าทางถอนหายใจ คำตอบเขารู้อยู่แล้ว วันนี้เป็นวันเปิดเรียนของเหล่ายมทูตฝึกหัดสินะ และถ้าเขาคิดไม่ผิด ซาตานรุ่นปัจจุบันคงเข้าโรงเรียนนี้ด้วย
“เสื้อผ้าเตรียมให้แล้วครับ”เด็กชายพูดขึ้น เขารู้ว่าเธอกำลังจะทำอะไร แต่...แบบนี้มันไม่เสี่ยงเกินไปรึ แค่การที่ท่านมีลย่างเข้ามาในไวท์เฮลอย่างลับๆ ก็อันตรายพอแล้ว ภารกิจที่ต้องทำเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ นึกแล้วยิ่งน่าโมโห ราชายังคิดจะก่อสงครามอีกรึ ท่านมีลตอนนี้คงต้องปวดใจมากแน่ๆที่ต้องทำแบบนี้ ต้องทำตามคำสั่งที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ ทั้งที่อยากจะปฏิเสธอยู่เต็มใจ
“ขอบคุณนะที่เข้าใจเรา เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดตอนนี้แล้ว...”มีลพูดขึ้นสายตายังคงมองไปยังป่าที่ล้อมบ้านนี้อยู่ ยังคงยืนนิ่งสนิท ในใจคิดไปเรื่อยว่า เธอคิดถูกไหมที่มาที่นี่
เด็กชายหันกลับไป ใบหน้ายิ้มเล็กน้อย ท่านมีลแอบอ่านใจเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ไม่ได้เจอกันนาน เหมือนท่านจะโตขึ้น และคงจะมีความสามารถสูงขึ้นด้วยสินะครับ
“รู้ใช่ไหมครับ ว่าต้องทำอะไรบ้าง...”
เด็กหญิงพยักหน้า แต่ใบหน้ายังคงปรากฏความทุกข์ใจ เด็กชายถอนหายใจอีกรอบ ท่านยังคงเงียบเหมือนครั้งที่เจอกัน ทำไมท่านต้องเก็บความรู้สึกด้วยนะ แต่ก็น่าสงสาร ถ้าเป็นไปได้เขาอยากให้ท่านกลับ
แบล็กเฮลไปเดี๋ยวนี้เลย ราชา...จนถึงตอนนี้เขาก็ยังหายโกรธไม่ได้
“โชคดีนะครับ แล้วก็...”เด็กชายจับไหล่ของเด็กหญิงจนเธอหันหน้ามา
“อย่าฝืนความรู้สึกตัวเองนะครับ เพราะผมไม่สนว่าราชาจะคิดยังไง ถ้าทนไม่ได้จริงๆก็ถอยออกมาเถอะครับ ผมจะอยู่ที่นี่ตลอด มีอะไรมาหาผมได้...”เด็กชายพูดก่อนจะยิ้มให้
“อื้ม...ขอบคุณมาก แต่แค่นี้เราก็พึ่งเธอมากแล้ว เราไม่อยากให้เธอต้องเดือดร้อนไปด้วย หากมีอะไรเกิดขึ้น”มีลพูดขึ้น เธอมาหาคนที่เธอคิดว่าพอจะเข้าใจเธอ คนๆนี้เคยเป็นเพื่อนสนิทของเธอเมื่อยังอายุน้อยๆ
เพียงแต่เพราะสงครามภายในแบล็กเฮลเมื่อ 60 ปีก่อน ทำให้เพื่อนของเธอผู้มีสายเลือดพ่อมดขาวคนนี้ต้องหนีออกมาอาศัยอยู่อย่างลับๆภายในไวท์เฮล เพราะที่นี่อาจเป็นที่เดียวที่ปลอดภัยจากเหล่าสาวกแห่งแบล็กเฮล
“ท่านมีลเป็นเพื่อนคนเดียวที่ผมมีตอนนี้ ถ้าเรื่องเดือดร้อนจากไวท์เฮลละก็ ผมไม่กังวลหรอกครับ
เพราะยังไงซะ เหมือนที่นี่จะยอมรับพ่อมดขาว เพราะผมยังออกไปสังคมภายนอกของที่นี่ได้ โดยไม่ได้ถูกล่าเหมือนพ่อมดดำ และผมยังโชคดีที่เจอยมทูตบางคนที่ใจดี พอจะยอมแลกเงินกับยาสมุนไพรที่ผมทำเอง”เด็กชายพูดด้วยรอยยิ้ม เขาใช้ชีวิตแบบนี้มา 60 ปีแล้ว อยู่ในไวท์เฮลมีความสุขมากกว่าแบล็กเฮลเป็นไหนๆ เพราะโชคดีที่เจอหมอยาคนหนึ่งยอมแลกเงินเล็กๆน้อยๆไว้ประทังชีวิต กับยาสมุนไพรที่เขาปรุงเอง
“ดีจัง...”
“ที่นี่หาคนแย่ๆได้ยากครับ บางทีท่านมีลอาจจะชอบที่นี่ก็ได้ ถ้าหากว่ามาเที่ยวไม่ใช่มาทำภารกิจ”
เด็กหญิงยิ้มเป็นครั้งแรก ก่อนจะปริตัวออกจากมือที่จับไหล่อยู่ เดินกลับไปเอาเสื้อผ้าที่เธอต้องขอบคุณเพื่อนของเธอมาก ที่เตรียมไว้ให้เธอทำภารกิจที่เพื่อนของเธอไม่มีวันเห็นดีด้วย
“แล้วจะไปกันยังไงครับ...”เอ็นถามเมื่อทุกคนพร้อมแล้ว เอ็นและเรย์แบกเป้คนละใบ สำหรับใส่เสื้อผ้าของเด็กสามคน ทั้งฟูจินและโมจิก็ตัดสินใจจะไปพร้อมๆกัน ตอนนี้ทุกคนอยู่ในบ้านหลัก พึ่งเสร็จจากอาหารเช้าที่เอ็นไม่ค่อยคุ้นตานัก อาหารของที่นี่ก็แปลกๆอยู่เหมือนกัน แต่ก็นะ จะให้เหมือนกันหมดได้ยังไง
“ใช้บทเคลื่อนที่พิเศษ ที่พี่ได้มา เอาล่ะขอเวลาประเดี๋ยวนะ”พี่สาวพูดก่อนจะท่องมนต์อะไรซักบท แล้วม้วนผ้าสีแปลกๆในปรากฏขึ้นในมือ พี่สาวจัดการปูไว้ที่พื้นอย่างเรียบๆ ทันทีที่ปูพื้น กางข่ายเวทย์ก็ปรากฏขึ้นบนผ้า ก่อนจะส่องแสงเล็กน้อย
“เข้าใจแล้ว ยืนบนผ้าแล้วมันจะพาไปสินะครับ”เอ็นถามอีกครั้ง คงเหมือนๆกับลิฟต์ที่บ้านพักนักเดินทางละมั้ง
“แต่มันมีจุดหมายที่เดียวคือที่โรงเรียนเท่านั้น พ่อพึ่งให้มาเมื่อวาน”พี่เบลล์พูดก่อนจะโบกมือให้เด็กๆเดินเข้าไปยืนบนผ้า ทันทีทีที่ย่างเข้าไปแสงจากสัญลักษณ์ข่ายเวทย์ก็เปล่งแสงมากขึ้นอีก
“เอาล่ะ ก่อนไป พูดอะไรกันซักหน่อยนะ...”พี่เบลล์พูดขึ้น
“ว่ามา...พี่”เรย์พูดอย่างตื่นเต้น นี่เขาจะเข้าโรงเรียนแล้วใช่ไหม
“คงมีเรื่องจะบอกสินะคะ”ซาจิพูดบ้าง
“ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ตั้งใจฝึกฝนความสามารถกันให้ดี ห้ามทำอะไรเสี่ยงๆ ช่วยเหลือกันด้วย สุดท้ายห้ามทิ้งเพื่อนคนใดคนหนึ่งเด็ดขาด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เข้าใจนะ”พี่เบลล์พูดด้วยประโยคที่คัดกรองดีแล้ว หวังว่าคงเป็นไปตามที่เธอพูดทุกคำนะ แม้แต่ซาจิเองก็คงไม่รู้ว่าทันทีที่ไปเป็นครั้งแรก ต้องเจออะไรบ้าง
“รับคำเลย...”เรย์พูดอย่างมั่นใจ เด็กอีกสองคนพยักหน้าเป็นการให้คำสัญญา
“แล้วเจอกันนะ หวังว่าจะเรียนจบกันไวๆ แล้วไม่ต้องรีบจบเหมือนพี่ก็ได้ ถ้าคิดว่าชอบที่นั่น...”พี่เบลล์พูดขณะคิดว่าจะมีเด็กคนไหนชอบสถานที่แบบนั้นมั่ง
“คิดว่าคงไม่ชอบหรอกมั้งคะ”ซาจิที่พอรู้เรื่องพูดขึ้น ยังไงเธอก็คงไม่ชอบแน่ๆ อยากเรียนจบให้ไวๆจะดีที่สุด เธอเคยไปที่โรงเรียนนั้นตอนแม่ของเธอไปรักษาเด็กที่บาดเจ็บ ถึงได้รู้ว่าเป็นยังไง จะว่าโหดร้ายก็น่าจะใช่ แต่มันเป็นการฝึกที่ดีที่สุดแล้วสำหรับยมทูตที่มีความสามารถด้านการสู้รบ...
“เอาล่ะ งั้นลากันชั่วคราวนะ”พี่สาวพูดก่อนจะร่ายเวทย์เคลื่อนย้ายผ่านมิติลงบนผ้า แสงกระจายไปทั่ว เอ็นยกมือขึ้นปิดตาเพราะแสงแรงมาก ก่อนที่จู่ๆ ร่างของเด็กทั้งสามจะหายไปในเฉยๆ พร้อมกับผ้าผืนนั้นด้วย...
...
หุๆเนื้อเรื่องเข้มข้นขึ้นเรื่อยแล้ว โรงเรียนสุดโหดกำลังจะมา เตรียมตัวให้ดี ^^ 
