น่าน  

      วันนี้มีสิ่งที่อยากเสนอแนะนะคะ   เป็นความคิดเห็นส่วนตัวเท่านั้น

        ชีวิตที่ขาดหายไป

        วันแรกที่เข้าเกม  ตื่นเต้นมากเลย  จำได้ว่าเรียนรู้การนั่งเพื่อเพิ่ม HP  MP  ได้รับเสื้อเชิ้ตกับดาบเก๊มาเล่มนึง
ดีใจจะตาย  จากนั้นก็เริ่มตีมอนตัวแรกคือวุ้นโง่   จากไม่ค่อยรู้อะไรว่าตัวไหนตีได้ตัวไหนตีไม่ได้    ตายไม่รู้กี่รอบถึงสังเกตสีของตัวอักษร
ว่าสีแดงน่ะอันตราย   เพื่อนแนนำให้ทำเควสนักล่า  ก็ทำทีละขั้น  ซึ่งคิดดูแล้วเป็นความฉลาดของผู้ทำเกมว่าระดับเท่านี้ควรจะตีอะไร
แล้วจะต้องหาทางไปให้ได้  เงินไม่มีจะขึ้นรถไฟ   ก็ต้องไปตีวุ้นหาตัง  มีตังถึงหมื่นก็ถือว่ารวยแล้ว   แต่ก็ไม่ลำบากอะไรเพราะอยากได้ตัง
ก็ออกไปตีมอนอะไรก็ได้ของมาขายทิงกี้  อยากได้หมวกได้เสื้อหรืออะไรก็ตาม   ต้องไปตีมอน  หลายครั้งต้องไปตีมอนเป็นชั่วโมงๆๆหลายวัน
อย่างขนเยติ  ขนนุ่ม  ฯลฯ  ตีเป็นร้อยๆๆ  เพื่อเอามาทำหมวกบ้างเสื้อบ้าง   มันทำให้เรามีความพยายาม  อดทน  
          ตอนที่เข้ามาไม่มีกิลก็ได้ผู้ที่เข้ามาด้วยกันปรึกษากันช่วยเหลือกันตามมีตามเกิด   แต่ก็สนุกและท้าทาย   กว่าจะเป็นคลาสสอง  จะเป็นอาชีพอะไรดีน้า   ก็คิดกันเองว่าอะไรที่น่าจะเหมาะกับเรา  ไม่รู้ว่าต้องเรียนสกิลอะไร  สเตตัสอะไร   ลองผิดลองถูก   พอเราเริ่มมีกิล   เราเริ่มมีที่ปรึกษาที่ช่วยเหลือให้คำแนะนำก็ทำให้อบอุ่นใจ   เริ่มเรียนรู้การทำกิจกรรมร่วมกับในกิล   ที่คิดว่าเล่นไปเรื่อยๆก็กลายเป็นต้องพัฒนาตัวเองให้สามารถร่วมกิจกรรมได้    การเวลก็ทำได้โดยการร่วมปาร์ตี้เป็นหลัก  ไม่มียาคูณ  ไม่ใช้ยาแชร์   เหนื่อยก็พักเพิ่มHP  MPกันไป  
          หัวหน้ากิลเป็นตัวอย่างที่ดีที่ประทับใจมาก   เมื่อว่างก็จะจัดกิจกรรมหลายอย่างแจกของสนุกสนานกันไป    ของที่แจกก็เป็นของที่ไปตีมาได้
ทั้งนั้น  
          แต่มาวันนี้   ผู้เล่นใหม่มักใช้วิธีการลัดจนเกินไป   ใช้ยาแชร์เก็บประสบการณ์จนไม่ได้ผ่านช่วงระดับง่ายไปยาก   ไม่ได้เรียนรู้ประสบการณ์
ด้วยตนเอง   จะเห็นได้จากที่สะพานในแมพเข้    ไม่เคยว่างเลย    จนเกิดเป็นประเพณีการขอ   ขอเงิน  ขอของ   ขอเวล  เหมือนผู้ใหญ่ที่โตแล้ว
แต่ยังร้องให้คนมาป้อนข้าวป้อนน้ำ    ถ้าเวลที่ได้มาเพราะจากเหตุนี้   เราจะเล่นเกมเพื่ออะไรคะ    แต่ถ้าเป็นการประหยัดเวลาในการสร้างตัวที่ 2 , 3  ก็พอจะฟังได้   เพราะได้ผ่านประสบการณ์มาแล้ว    
          ฝากเป็นข้อคิดละกาน