บทที่ 2 ศพถัดไป
ภายในงานนั้นเต็มไปด้วยบรรยากาศความเงียบเหงา ใบหน้าของทุกคนหมองคล้ำและโศกเศร้ากับการจากไปของนิว หญิงสาวผู้ให้กำเนิดลูกชายงานศพนี้นั่งกอดรูปลูกตัวเอง พลางใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาไปด้วย
"น้ำค่ะ"มีน(ร้าย)เดินเข้าไปหามารดาของเพื่อนชายผู้จากไป ก่อนจะยื่นน้ำเปล่าไปให้แก้วหนึ่ง แม่เจ้าของลูกชายรับมาก่อนจะเช็ดน้ำตาที่ซึมออกมาอีกรอบ
"ขอบใจจ้ะ..ขอบใจพวกหนูมากๆเลยนะที่มาช่วยงานศพของลูกชายป้า.."เธอกล่าว ทุกคนพยักหน้าอย่างหนักแหน่นแทบจะพร้อมกันเสียด้วยซ้ำ
"ไม่เป็นไรครับ พวกเราเต็มใจ.."แจ็คค่อยๆพูดเบาๆ
บรรยากาศภายในงานศพตั้งแต่ต้นจนจบก็ยังเงียบเหงาเช่นเคย เมื่องานศพจบลง แทดจึงรีบเสนอไอเดียไม่ทำให้ทุกคนเงียบเหงาจนเกินไป
"พวกเรา..มะ..มาถ่ายรูปกันไหม.."เธอบอก ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย
แทดตั้งกล้องไว้ที่เก้าอี้ ก่อนจะเดินถอยหลังกลับมาหาบรรดาเพื่อนที่ยืนแนบกายอยู่
แชะ !
ไอซ์เดินมาหยิบกล้อง ก่อนจะเปิดดูรูปภาพ แต่แล้วเขากลับตกใจกับภาพนั้น ริมฝีปากสั่นเทาพูดอะไรไม่ออก
"แกเป็นอะไรของแกไอซ์.."อองฟองต์ถาม เขาเงยหน้าจากกล้อง ก่อนจะส่งกล้องให้ทุกคนดู
".....!!"
ทุกสายตาจับจ้องไปที่มุมภาพ ที่ริมภาพนั้นปรากฏเงาเงาหนึ่ง สามารถเห็นได้ชัดว่าเป็นสีขาว และเป็นรูปหน้าของ..
นิว !!
"เฮ้ย !!"อาร์มร้องออกมาเป็นคนแรก เขาค่อยๆเดินถอยหลังไป
"ไม่จริง..ไม่จริง.."
"อาร์ม ทำใจเย็นๆไว้ก่อนสิ !!!"แนนรีบวิ่งเข้าไปเขย่าตัวเช่นเคย ก่อนที่อาร์มจะสงบจิตสงบใจลงได้ ทุกคนเลยคิดซะว่า ไอซ์แค่อยากจะมาถ่ายรูปร่วมกับพวกเราทุกคน
'"แค่กๆ.."เสียงไอแค่กๆดังขึ้น ทุกคนหันไปมองก็พบว่าแม่ของนิวกำลังจับคอตัวเอง เธอไอค่อกแค่กออกมาเป็นเลือด
"คุณป้า !"แก้วตะโกนขึ้น ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปตรวจเช็คอาการ
"แย่แล้ว ท่าทางจะโดนยาพิษชัวร์เลย"เขารีบเงยหน้ามาบอกทุกคน
"ฟองต์โทรเรียกรถพยาบาล !!!"เอฟตัดสินใจได้อย่างท่วงถี่ อองฟองต์ได้ยินดังนั้นจีงรึบควักโทรศัพท์ออกมาก่อนจะมองอย่างตกใจ
"แบตหมดโว้ย !!"
คอปเตอร์เห็นว่าไม่ได้การ จึงรีบโทรหาเองซะเลย นิ้วของเขาขยับกดที่แป้นปุ่มโทรศัพท์แล้วรีบพูดอย่างรวดเร็ว
"แค่กๆ.."แม่ของนิวยังไอไม่หยุด ดวงตาเบิกโพล่งอย่างตกใจสุดขีด ริมฝีปากอ้าค้าง น้ำลายที่ผสมกับเลือดกลายเป็นสีชมพูจางๆไหลออกมาจากปากช้าๆ เส้นเลือดที่แขนและขาเป่งบวมจนเห็นชัดเจนอย่างน่ากลัว
"มะ..ไม่ทันแล้ว"ไปป์บอกเมื่อเห็นแม่ของนิวแน่นิ่งไป
"อะ..อะไรกัน..ยาพิษจากไหน.."เมย์ช็อคสุดขีด ใบหน้าเริ่มซีดเซียว
"ระ..หรือว่า..น้ำเปล่า!"ออยรีบพูดขึ้นมา ทุกคนหันไปจ้องที่มีน(ร้าย)ทันที มีนหน้าถอดสี ก่อนจะพูดขึ้นอย่างเลิ่กลั่ก
"อะ..อะ..อะไรกัน !! ชั้นไม่ใช่คนวางยาพิษนะ..ชั้นไม่ใช่..ไม่ !!!"เธอกุมหัว เบิกตาโพล่ง ก่อนจะพูดซ้ำไปซ้ำมาอย่างเสียสติ
"พวกเราแค่สงสัย ทำไมแกต้องทำท่าทางร้อนตัวแบบนั้นด้วย"ป๊อปปี้พูดขึ้น มีน(ร้าย)ตวัดสายตาหันไปมองป๊อปปี้ทันที
"แก..นังป๊อปปี้ !! แกใส่ร้ายชั้น !!"
"อะไร..ชั้นแค่พูด..ใส่ร้ายบ้าบออะไรกัน !! นอกจากแกจะเป็นคนร้ายเอง !!"แต่ดูเหมือนฝ่ายป๊อปปี้ก็ไม่ยอม กลับโต้ตอบกลับไปอีกจนทำให้ทุกคนที่รายล้อมอยู่หันไปมองมีน(ร้าย)เป็นตาเดียว ซึ่งทำให้เธอนั้นหน้าซีดเผือดหนักกว่าเก่า
"แก !!"เสียงสูงแหลมปรี๊ดแสดงความไม่พอใจตะโกนขึ้นก้องไปทั่วศาลาวัดทันที ร่างเรียวบางปรี่เข้าไปหมายจะตบหน้าสักฉาด ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ยอมแพ้ พุ่งตัวเข้าไปหาเช่นกัน
หมับ !
แต่เพื่อนผู้ชายสองคนคว้าตัวมาล็อคได้ทันอย่างท่วงที่ สองฝ่ายดิ้นในวงแขนของคนล็อคตัว
"ปล่อยชั้น ! ปืน ! แกไม่เห็นหรอ ว่ามันจะตบชั้นน่ะ !!"ป๊อปปี้หันไปพูดกับเพื่อนชายที่ล็อคตัวเอาไว้
"กั๊ก !! ปล่อย !!"มีนดิ้นบ้าง แต่เสียงจากการตะโกนของคนคนหนึ่งก็ดังก้องไปทั่วกลบเสียงสาวสองคนที่กำลังจะทะเลาะกันอยู่
"หยุด !!!!!"
ทั่วทั้งบริเวณเงียบกริบ แนนเดินโกรธเข้ามาคั่นกลางระหว่างสองฝ่าย
"พวกกจะทะเลาะกันหาสวรรค์วิมารอะไรฮะ !! แค่เราเสียเพื่อนไปคนหนึ่ง มันยังไม่พอสำหรับพวกแกอีกเหรอไง !! แล้วทำไมต้องมาทะเลาะกันด้วยเล่า ! เราเป็นเพื่อนกันมานานเท่าไหร่แล้ว !!"แนนปิดหน้าแล้วทรุดตัวลงร้องไห้ทันที เสียงสะอื้นไห้ของเธอดังอยู่เสียงเดียว มีนถอนหายใจก่อนจะค่อยๆพูด
"ขะ..ขอโทษ"
"ขอโทษ"ป๊อปปี้เห็นอีกฝ่ายขอโทษจึงบอกบ้าง คนล็อคตัวทั้งสองค่อยๆปล่อย สาวสองคนที่เพิ่งทะเลาะกันไปหมาดๆคืนดีกันอย่างง่ายดาย ก่อนพวกเธอจะเดินไปพยุงเพื่อนสาวที่ร้องห่มร้องไห้อยู่
"เอาเป็นว่าสงบสติกันก่อนนะ.."อองฟองต์พูดเสียงเย็น ก่อนจะกวาดสายตาไปทั่ว
"เราเรียกรถพยาบาลมา เดี๋ยวก็คงมาแล้ว ให้เขาไปตรวจว่าเป็นยาพิษอะไร แล้วเอาแก้วน้ำเปล่าไปด้วย เผื่อจะเป็นยาพิษจริงๆ"
ไม่นานนัก รถพยาบาลก็มา ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านทันทีพร้อมอาการที่หนื่อยพร้อมที่จะพักผ่อน
23.00 น.
ป๊อปปี้เดินอยู่คนเดียวท่ามกลางความมืด เสื้อสีดำที่เธอใส่ตัดกับผิวสีขาวของเธอ แต่มันยิ่งดูทำให้กลมกลืนไปกับความมืดอีก
"มะ..ไม่นะ.."เธอค่อยๆร้องออกมาเมื่อคิดถึงสภาพศพของนิว สองเท้ารีบรัวอย่างรวดเร็ว เธอก้มหน้านิ่ง หลับตาสนิท เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบรองเท้าผ้าใบหนังสีดำสองเท้ายืนอยู่
เธอเบิกตากว้างทันทีเมื่อจำได้ว่ารองเท้าหนังนี้เป็นใคร ใบหน้าเธอเคลื่อนไปหาอย่างดีใจที่จะได้เพื่อนร่วมทางกลับบ้าน
"มาอย่างตกใจเลยนะไอ่บ้า !"เธอหัวเราะคิกคัก ก่อนจะมองหน้าเพื่อนที่อยู่ใต้ฮู้ดสีดำ
"แกเป็นไรไปวะ ทำไมต้องเอาฮู้ดปิดหน้าด้วย"
"คิกๆ..ฮะ..ฮะ..ฮะ.."เสียงหัวเราะดังเล็ดลอดออกมาทำให้ป๊อปปี้เริ่มใจเต้นรัว
"กะ..แก..เป็นบ้าอะไร..ตะกี้แกยัง.."
ก่อนที่จะได้พูดอะไรไปมากกว่า ตาของป๊อปปี้เบิกกว้างทันทีเมื่อเห็นสิ่งที่เพื่อนของตนถือมาด้วย
เลื่อย !!
ครืดดดดด !!
เลื่อยเปิดการทำงานทันที เจ้าของฮุ้ดเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่งขึ้นเรื่อยๆ
"กรี๊ดดดดดดด !!"เธอหวีดเสียงร้อง ก่อนจะรีบหันกลับหลังเตรียมวิ่งทันที แต่..
ฉาด !!
"โอ้ย !!"เธอร้อง เมื่อปลายเลื่อยเฉียดที่หัวไหล่กลายเป็นแผลยาว
'ไม่รอดแน่ๆ..'
เธอคิดในใจ ก่อนจะหันกลับไปเผชิญหน้ากับฆาตกรอีกรอบ
'เอาก็เอาวะ..'
"ทำไมแกต้องทำแบบนี้.."ป๊อปปี้ถาม เจ้าของร่างฮู้ดไม่ตอบ แต่กลับปิดเลื่อย ทำให้ใจของป๊อปปี้โล่งขึ้นมา แต่แล้ว..
จึ๊ก..
"กรี๊ดดดดดดดดด !!"
เส้นเหล็กเล็กบางจิ้มเข้าที่ลูกกะตาซ้ายทันที เธอดิ้นแล้วกรีดร้องไปมาอย่างโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ควารู้สึกแสบปวดร้อนและชาถาโถมเข้ามาไปทั่วทั้งตัวทันที
"ทำไมกัน..ทั้งๆที่ตะกี้เรื่องก็สงบไปแล้วแท้ๆ..แต่ทำไมแกถึงต้องทำให้มันได้เรื่องอะไรขึ้นมาอีกฮะ !!"ป๊อปปี้ร้องพลางกุมตาซ้ายที่มีเลือดไหลออกมา
"ฉันพอใจ.."เสียงใสกังวาลค่อยๆพูดขึ้นมาพร้อมเสียงหัวเราะเล็กๆ
"เอาล่ะนะ.."เจ้าของร่างลุกขึ้นจากการคร่อม แล้วเปิดเครื่องเลื่อยอีกรอบ
"คงจะต้องจบเท่านี้แล้วล่ะ.."เธอแสยะยิ้ม ก่อนจะโยนค้อนที่พกมาด้วยทุบไปที่หัวของป๊อปปี้ หัวเธอแตกทันทีพร้อมปูดนูน
"กรี๊ดดด !!"เธอกรีดร้องอย่างเจ็บปวด ภาพสุดท้ายที่เห็นคือ คมมีดเรียวๆของเลื่อย..
ครืดดด..
