[Fiction] ผนึกรัก หัวใจนายเย็นชา

บทที่ 15

“ปีนี้มาแปลกดีนี่ มีการบ้านมาส่งแถมทำถูกซะด้วย” ในวิชาคณิตศาสตร์คุณครูกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ประหลาดใจไม่น้อยพลางมองสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าราวกับว่าไม่เชื่อสิ่งที่ตาเห็น

แต่ไม่ใช่เพียงแค่ครูคนเดียวที่ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ มันรวมไปถึงแทบทั้งห้องด้วย

“แก ๆ ดูสิ ยัยแพรวามีการบ้านมาส่งครูด้วย”

“แพรวาไหน”

“ก็คนที่เต้ยอุปะลัมปะละก้าไง”

“อ๋อ ที่แต่งตัวเป็นลิงด้วยอ่ะนะ”

“ใช่ ๆ ! คนนั้นแหละแก !!” แหม .. จำชื่อท่าเต้น(ที่ไม่มีจริง)แม่นเชียวนะ เสียงซุบซิบนินทาดังไปทั่วห้องเรียน ฉันส่งการบ้านวิชาคณิตมันเป็นอะไรที่แปลกมากเลยใช่มั้ยเนี้ย !

แต่จากเสียงซุบซิบเริ่มกลายเป็นเสียงพูดคุยไปแล้วจนครูเริ่มขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจก่อนที่จะกระแอมดัง ๆ เพื่อให้ห้องเรียนเงียบตามที่ครูคาดไว้

“อะแฮ่ม ! เอ่อ .. ครูอยากให้นักเรียนจดจำวันนี้ว่ามันเป็นวันที่นรีรัตน์ส่งการบ้านวิชาครู ซึ่งหาดูเป็นบุญตาไม่ได้อีกแล้วนะนักเรียน”

เอ่อ .. ครูขา .. ครูจะชมหรือจะด่าหนูแน่คะ มีเสียงหัวเราะคิกคักดังออกมาเล็กน้อยเป็นบางคน มันน่าหัวเราะยังไงฟะ ฉันแอบชะเง้อมองนัทที่นั่งอยู่ข้างหน้า

นัทถึงกับทำหน้าตาเหวอเลยทีเดียว

“เอาละ ส่งก็ดีแล้ว ยังไงก็ .. ขอให้เกิดเหตุการณ์ปาฏิหารย์แบบนี้บ่อย ๆ ละกัน” คุณครูพูดขึ้นแต่สีหน้ายังไม่เปลี่ยนแปลงไปจากตอนที่ดูสมุดฉันเท่าไหร่นัก

แล้วจึงค่อยเก็บรวบรวมสมุดของคนอื่นต่อ

“แพร ! สารภาพมาซะ แกลอกใครมา !!” นัทหันหลังมาถามฉันทันทีหลังจากครูเดินเก็บสมุดนัทไปแล้ว

“ไม่ได้ลอก”

“ไม่จริง ฉันไม่เชื่อแก อยู่ ๆ แกเกิดคึกทำการบ้านวิชาคณิตแถมทำถูกด้วยเนี้ยนะ” ในหัวมันมีแต่คำว่า ลอก รึไง ไม่ลองคิดถึงคำว่า สอน บ้างล่ะฟะ !

“ฉันกล้าสาบานเลยว่าไม่ได้ลอก” ฉันยืนยันกับนัท

“จริงนะ”

“อื้อ !”

“แน่ใจ”

“แน่นอนที่สุด !” นัทมองฉันด้วยสายตาเหมือนกำลังสืบสวนผู้ร้ายอยู่อย่างใดอย่างนั้น คิ้วขมวดเป็นปม ฉันเริ่มกลัวนัทละแหะ

ปกติมันไม่ค่อยมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นบ่อยหรอกนะ

“ถ้าแกยืนยันขนาดนั้น ..” นัทหยุดพูดเว้นช่วงไว้ซักพักหนึ่ง

“ฉันลอกแกเอง !!” ใบหน้าเปลี่ยนเป็นยิ้มร่าซึ่งต่างไปจากตะกี้โดยสิ้นเชิง

“ตกใจหมด ! แกทำฉันกลัวนะเนี้ย” ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกในขณะที่นัทกำลังหัวเราะกับอาการของฉัน

“เลิกคุยกันได้แล้วนักเรียน !! .. ครูจะเฉลยวิธีทำของการบ้านเมื่อวานให้ดูละนะ เนื่องจากยังมีคนทำไม่ค่อยได้มากนัก ..”

ฉันว่าฉันเริ่มง่วงนอนขึ้นมาซะแล้วแหะ ในขณะนั้นเอง สายตาก็เหลือบไปเห็นนิคพร้อมกับสีหน้าเดิม ๆ ที่มันทำทั้งวันและทุกวัน

ยังไม่ได้ขอบคุณเลยแหะ ตอนเช้าก็ไม่ได้พูดเลยเพราะลืมสนิท ตอนพักเที่ยงก็ได้มั้ง .. แต่จะหาโอกาสขอบคุณตอนไหนดีล่ะ กลัวว่าฉันจะโดนเข้าใจผิดน่ะสิ

เดี๋ยวระหว่างกลับบ้านค่อยขอบคุณก็ได้เนอะ

“วันนี้กับข้าวอะไรอ่ะ” ฉันเริ่มประโยคคำถามหลังจากสิ้นสุดวิชาคาบที่สี่

“น่าจะแกงกะหรี่มั้งนะ”

“เฮ้ย ของโปรด !! รีบไปกันเถอะ” ว่าแล้วฉันก็ไม่รอช้า จูงมือนัทและรีบวิ่งลงบันไดอย่างเร่งรีบจนเกือบจะสะดุดตกบันไดไปครั้งนึงแต่ก็ตั้งตัวทัน

“แกจะรีบไปไหนเนี้ย มันไม่หมดหรอกน่า !! ถ้าหมดเดี๋ยวเขาก็ทำใหม่” นัทพูดเพื่อหวังให้ฉันเลิกวิ่งเพราะมันวิ่งตามไม่ค่อยทัน

จนจะหกล้มหลายรอบเนื่องจากฉันลากมันอยู่ แต่ฉันก็ไม่ได้สนกับคำพูดของนัทมากนัก ฉันไม่พลาดหรอก ของโปรดที่สุดของฉันเชียวนะ !

“เฮ้ยหยุดดดดดดดดดดด !!!” ยัยนัทตะโกนดังลั่นและอยู่ ๆ ก็มีพละกำลังมากพอที่จะฉุดฉันกลับมาในขณะที่กำลังวิ่งเข้าโรงอาหาร

นัทยืนนิ่งอยู่กับที่ มองบางสิ่งบางอย่างด้วยหน้าตาที่เคลิ้มเหมือนกำลังอยู่ในโลกความฝัน ฉันไม่สนใจหรอกนะว่านัทกำลังมองอะไร

แต่ตอนนี้ฉันหิวข้าวมากเพราะไม่ได้กินข้าวเช้ามา

“อะไรอีกละแก จะถึงโรงอาหารอยู่แล้วนะ ! รีบไปเหอะน่า” แต่เหมือนว่าที่ฉันพูดจะเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาไปเลย

“งั้นฉันไปกินก่อนละกัน”

“รีบไปไหนล่ะ” เสียงทุ้มของชายคนหนึ่งขัดขังหวะในขณะที่ฉันกำลังจะปล่อยมือนัทและเข้าโรงอาหาร ฉันว่าฉันรู้แล้วละว่าอะไรคือแรงจูงใจที่ทำให้นัทมีแรงพอที่จะฉุดฉัน

“รีบไปกินข้าว” ฉันพูดห้วน ๆ กับหนุ่มคาสโนว่าผมสีน้ำตาลที่เดินคู่มากับนิค

“ไปกินด้วยสิ .. ได้มั้ย” เขาส่งรอยยิ้มที่สาว ๆ เห็นแล้วใจละลายกันเป็นแถบแม้แต่ผู้หญิงที่เดินผ่านมาเฉย ๆ ก็ตาม แต่ไม่ใช่กับฉัน

“ได้ค่า !” แน่นอน ยัยนัทตกเป็นเหยื่อของน๊อตไปอีก 1 ราย

“แต่ฉันไม่” ฉันปฏิเสธในขณะที่สาว ๆ ในบริเวณนั้นมองฉันปานจะกินเลือดกินเนื้อ แต่สีหน้าน๊อตไม่มีการเปลี่ยนแปลง

“ทำไมอ่ะแก !! กินด้วยกันแค่ครั้งเดียวเอง ! น้าาาาาาาาา ~” นัทเข้ามากอดแขนฉันพลางขอร้องไปด้วย

“ไม่อยู่ดี”

“ใจร้ายว่ะแก ! สงสารน๊อตเขาเถอะ น๊อตเขาไม่มีคนนั่งด้วย !!” มันเอามาจากไหนฟะ ฉันหันหลังกวาดสายตามองในโรงอาหารรอบนึง เห็นมีสาว ๆ รอนั่งกับมันเพียบ

บางคนแอบชะเง้อมองน๊อตโดยที่มือถือจานอยู่ บางทีมีคำถามที่ถามหาน๊อตดังออกมาเล็กน้อย ไม่มีใครอยากนั่งกับมันจริง ๆ ด้วย

“ไม่ก็คือไม่” ฉันยืนยันคำตอบโดยไม่มีเหตุผลประกอบ

“น้าาาาาา ~ แค่ครั้งเดียวเอง แล้วฉันจะไม่ขออะไรแกอีกแล้ว ! ฉันจะเชื่อฟังแกด้วย !!” เป็นข้อเสนอที่น่ารับดีนะ

แต่มันยอมเชื่อฟังฉันเพื่อนั่งกินข้าวกับไอ้น๊อตเนี้ยนะ บ้าขั้นรุนแรงละเพื่อนฉัน

“ก็ได้ แค่ครั้งเดียวนะ” ฉันตอบยอมรับทันทีโดยไม่ได้คิดพิจารณาอะไรมาก

“กรี๊ดดดด !! ฉันรักแกว่ะ !” แล้วนัทก็เข้ามากอดฉันแน่นจนหายใจไม่ค่อยออก

“แต่ฉันขนลุก ! ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว !!” ฉันดันตัวนัทออกเพื่อให้สะดวกต่อการหายใจก่อนที่จะเดินเข้าโรงอาหารไปพร้อม ๆ กัน

พอมาอ่านของตัวเองอีกที อยากบอกว่า เป็นบทที่ห่วยและเละเทะมาก =_="

อ๊ากกกก อายมาก บทนี้คงสั้นไปหน่อยเพราะตอนแต่งไอเดียอะไรไม่ค่อยออกเลย แต่ก็พยายามแต่งให้ได้มากที่สุดจนได้อย่างที่เห็นเนี้ยแหละ TwT

เหมือนนับวัน เริ่มแต่งเน่าขึ้น = =