อะโห รูป .. มีซิคแพ็คด้วย

เราออกคนแรกเลยอะ - -

ขยันจัง *0*

ช้านเหนือยนะ

อีก2คนรอพรุ่งนี้นะจะเขียนให้ตอนนี้ขอล่าไปอ่านหนังสือก่อน

รออ่านอย่างเดียว แนวนี้แกน่สารเรื่องทำได้ง่าย เพราะแต่ละเรื่องจะมีแค่หนีซอมบี้ ทางรักษาไวรัส

ไม่ก็ฆ่าบอสใหญ่ของซอมบี้ แต่ยากตรงฉากเลือดสา-ดอ่ะแหละ

ยังไง สุ้ๆ จะติตดามเรื่อยๆนะ=[]=

                                                                                   บทเปิดตัว เเอนเดรีย บอมมี่ (บอม)

.............ผมปิดประตูบ้านแน่น  ผมหาของภายในบ้านมาขวางประตูและกระจกไว้  สองมือถือขวาน1ด้ามแน่น

ผมกวาดสายตามองไปรอบบ้านเพื่อจะสิ่งผิดปรกติ  ผมเดินกลับไปที่ศพของพ่อแม่  ผมอึ้งไปชั่วครู่เพื่อจะทำใจก่อนที่จะฟาดขวานลงที่คอของพ่อและแม่  น้ำใสๆใหลออกมาทันที

“พ่อ.....แม่....ผม.....ขอโทษฮือๆๆๆๆ” ผมกอดร่างกายไร้วิญญานของทั้งสองและเดินไปที่ห้องน้ำต่อ  ผมเปิดน้ำแล้วล้างหน้าเพื่อจะชำระล้างเลือดที่ติดอยู่  ผมเดินไปเปิดวิทยุเพื่อจะหาข่าวสาร

<ครืน............> ไม่มีสัญญานเลยสักช่อง  คงยังงั้น  ผมเอื้อมมือไปหยิบรีโมตทีวีและกดหาช่องที่ยังคงมีการถ่ายทอดสดอยู่แต่มันก็เหมือนกับวิทยุไม่มีผิด  อยากจะบ้าตาย ผมกุมหัวด้วยความเครียด  ต่อ

จากนี้เราจะทำอย่างไรดี เราจะมีชีวิตต่อดีไหม?หรือควรจะตายซะดีกว่า  ผมเหลือบไปมองลิ้นชักของพ่อ และเลื่อนมันออกมา  ในลิ้นชักมีปืนอยู่กระบอกหนึ่ง  ผมหยิบมันขึ้นมา ก่อนที่จะเอามาจ่อที่หัว ผมลังเล

นิดๆที่จะทำ แต่ในเมื่อไม่เหลือใครแล้วเราจะอยู่ไปทำไม?ตายดีกว่า.......

“ปัง!!!!!!” เสียงปืนดังลั่นทั่วบ้านก่อนที่ร่างไร้ชีวิตร่างหนึ่งล้มลงไปจ่มกองเลือด.........................บ้าหรอใครจะทำอย่างนั้นผมลดปืนลงแล้วแนบมันไว้กับกางเกงก่อนที่จะเดินออกมาข้างนอก  และนั่งลง

เพื่อสงบใจ  ทันใดนั้นทีวีก็ฉายภาพขึ้น

“สวัสดีครับผมสรย้วย!!!!ตอนนี้ผมอยู่ที่ร.11 ผมกำลังอยู่ในเขตที่ปลอดภัยแห่งหนึ่งในประเทศเลยก็ว่าได้ครับ อะนั้นท่านผู้พัน!!!” ผมสื่อข่าวที่ชื่อสรย้วยเดินไปหาผู้พันที่กำลังสั่งการกับลูกน้องให้ประจำการใน

จุดต่างๆ

“สวัสดีครับท่านผู้พัน”

“สวัสดีครับ แหม!คุณนี้ยอดจริงๆเลยนะรู้ทั้งรู้ว่าไม่มีคนดูก็ยังทำข่าวต่ออีกฮาๆ”

“แหะๆๆครับ เอ่อเราอยากจะถามว่าท่านมีมาตราการรับมืออย่างไรครับ?”

“ง่ายมากเลยเราก็จะเอาที่นี้เป็นที่ตั้งแล้วไล่เก็บไอ้พวกนี้ให้หมดเลยยังไงละ!!!!”

“ขอบคุณมากครับ หาก!!!...........มีท่านผู้ชมคนใดยังชมอยู่ขอให้ท่านเดินทางมา ร.11 มาที่นี้แล้วคุณจะปลอดภัย”

ผมนั่งอึ้งไปสักพักความหวังที่จะมีชีวิตรอดฉายขึ้นมาอย่างมาก  เพราะบ้านของผมก็อยู่ไม่ไกลกับ ร.11 มาก ผมดีใจจริงๆเลย  ผมเหลือบไปมองนาฬิกาที่แสดงเวลา3ทุ่ม  ผมเดินเข้าไปในห้องนอนและทิ้งตัวลง

ไปที่ที่นอนก่อนจะหลับตาลงเพื่อพักผ่อน  ผมต้องเก็บแรงไว้ใช้เดินทางในวันพรุ่งนี้

แล้ว...แต่งตายม่ะอะ - -"